Raising Phoebe

“M'n kleine wijffie.” Dat zeg ik vaak tegen je. Soms lijk ik echter te vergeten dat je nog maar klein bent. En pas 2,5. Soms lijk ik zoveel meer van je te verwachten dan ik bij je grote broer deed op deze leeftijd. Je kan ook al zoveel. Al is onthouden er niet één van. Die geheugenschijf van je is al wel gedownload, maar we hebben wat installatie probleempjes.

Je bent een vrolijke, ondernemende spring in ’t veld en ik kan daar zo van genieten. Je bent hoe je je voelt. Van je tenen tot je haren, alles doet mee.

Je bent ook een brokkenpiloot en ik kan me daar zo aan ergeren. Neem een groot leeg weiland, zet er  1 glaasje water in en wie loopt per ongeluk het glas omver? Precies. Mama. Want je hebt het van niemand vreemd.

Wij lijken op elkaar, jij en ik. En dat maakt jou voor mij de moeilijkste van de drie. Papa gaat heel anders met jou om, veel soepeler. Soms kijk ik mijn ogen uit hoe makkelijk het contact tussen jullie gaat, ook als je de mist in gaat.

Ik denk te vaak na bij hoe ik het beste voor je zorg. Ga ik linksaf of rechtsaf? Of kies ik de middenweg?  Je hebt duidelijke grenzen nodig, anders wals je eroverheen. Dat maakt dat de middenweg kiezen vaak geen optie is.

Diezelfde middenweg werkt wel bij je broer. En regelmatig ben ik bang voor de impact die dat verschil van aanpak op jou heeft. Bang dat je je benadeeld voelt. De dag dat je begrijpt dat jullie 3 verschillende persoonlijkheden hebben die allemaal hun eigen omgang nodig hebben is nog ver weg. Heel ver weg.

Maar ik doe mijn best voor je meisje <3. En als iemand wijze raad heeft die daarbij kan helpen hoor ik het graag!