Voelde me even heel erg klein

Jay heeft er de laatste tijd een houtje van om de kruidenpotjes open te maken en te besnuffelen. Op zich geen probleem, laat hem maar lekker ontdekken, zolang hij er verder niets mee doet. Maar hey, je bent 26 maanden en je wilt meer! Een kruidenpotje openen is leuk, eraan snuffelen grappig, maar dan omkieperen om te kijken hoe mama reageert is natuurlijk helemaal lachen!

Vandaag dus ook weer. Het zout stond op het aanrecht. Jay kan al een ruime tijd bij het aanrecht, maar om het hemzelf gemakkelijk te maken had hij zijn loopfietsje maar even tegen het aanrecht gezet en was erop gaan staan. En zo begon zijn ritueeltje. Potje pakken, ff schudden. In de tussentijd sta ik vlakbij de vaatwasser leeg te ruimen. Jay: "Open maken?" Ik: "Maak maar open dan. Je weet hoe het moet." Potje gaat open, neusje boven de gaatjes en dan het vingertje op de spikkeltjes om te 'p(r)oeven.' Dan verschijnt er die lach op z'n gezichtje... dé lach die hopenlijk nog lange tijd heel duidelijk voorspelt: ik ga iets doen wat jij niet goed vindt...

Voordat het zover is, grijp ik in en pak een ander potje om Jay beet te nemen. "Kijk eens Jay? Dit is peper." Het aanzien van een heel ander potje met een ander kleurtje was voldoende om z'n aandacht van het zoutpotje af te wenden. Potje peper gaat open, neusje boven de gaatjes om te snuffelen... maar geen vingertje naar de spikkels. Wel ogen die groter worden en me enigzins verraden aankijken. En dan kom ik te weten waarom: "Mama? Pijn." zegt m'n kleine lieve mannetje terwijl hij naar z'n neusje wijst.

Ik heb me in geen jaren zo ontzettend klein gevoeld...