Mama`s eerste stapjes

Australië, 26 oktober 2008. Met ons pasgeboren zoontje in m'n armen wordt ik naar de verkoeverkamer gereden. Dit gevoel is waanzinnig. Nou ja, dát of de drugs die ik heb gekregen . Hoe dan ook, ik voel me uitstekend ondanks de uitputtingsslag die voorafging aan de keizersnede. Een verpleegkundige praat tegen me. Ze heeft een vriendelijk gezicht en een rustige uitstraling. Verder heb ik geen idee wat ze tegen me zegt, ik heb het veels te druk met kijken naar die kleine hummel die amper een uur geleden nog in m'n buik zat. Onvoorstelbaar. De verpleegkundige ontbloot m'n borst, legt m'n arm in een andere positie en en tilt Jay een stukje omhoog zodat hij kan gaan drinken. Het gaat in één keer goed. Wat een gek gevoel zeg. Dat er zoveel kracht in zo'n klein hoopje mens zit.. Als Jay klaar is met drinken gaat hij lekker eventjes naar papa en krijg ik een beker water en vier pillen van de prettige verpleegkundige. Vol vertrouwen sla ik de cocktail achterover.
 
Als ik bijkom ben ik weer op de kraamafdeling. M'n man zit in een stoel naast het bed en onze Jay ligt in een doorzichtig, plastic baby bedje. Een verpleegkundige van de kraamafdeling komt binnenlopen en haalt Jay, onder toeziend oog van mijn man, uit z'n bedje. Hij ziet er zo schattig uit, helemaal knus ingebakerd in een wrap, een dun linnen bakerdoek. De verpleegkundige haalt  hem uit de doek en dan zie ik dat Jay z'n eerste rompertje aan heeft! Terwijl ik sliep heeft mijn man ons zoontje aangekleed . Dunne beentjes steken uit het rompertje maat 48. Uitgerekend dát rompertje waar ik een paar weken eerder mijn moeder om 'uitlachte' dat ze zo'n klein stukje kleding opgestuurd had. En het is 'm nog te groot ook! "Ik ben mama's ventje" pronkt er in zilveren lettertjes over z'n rompertje heen. Nou en of!                                                                             

Het is alweer middag en ik heb nog niets gegeten. Goh, de tijd vliegt met behulp van een beetje paardemiddel, daar moet ik het maar even over hebben met de medicijnenvrouw. Lang hoef ik niet te wachten, want na de lunch komt ze alweer langs voor de volgende dosis. Ze schiet in de lach als ik vraag of het wat minder kan. "Dat verzoek krijgen we niet vaak."    

De eerste dag van Jay's leven gaat snel, als in een waas. Als ik die middag weer in slaap val, gaat mijn man even naar huis om het thuisfront foto's te sturen en zelf ook wat slaap te pakken. In de daarop volgende dagen helpen de verpleegkundigen mijn man wegwijs worden in de wereld die babyverzorging heet, terwijl ik bijslaap. Alleen als het tijd is voor Jay om te eten, maken ze me wakker. Gelukkig heeft mijn man vrij en is hij veel bij ons. Hij mag op de afdeling mee-eten en gaat alleen 's avonds naar huis om te slapen.

Twee nachten later worden we uit het ziekenhuis ontslagen. Ze zijn ons zat. Hahaha. Ahum. Enfin, eigenlijk ben je in Australië verplicht na een keizersnede vijf dagen in het ziekenhuis te verblijven. Maar ze zijn in Queensland bezig met een proeftraject 'kraamzorg thuis', waarbij je eerder uit het ziekenhuis ontslagen wordt en een verpleegkundige bij jou in de buurt een paar keer bij je langskomt om de baby te wegen, na te kijken en eventuele vragen te beantwoorden. Wij hebben aangegeven daaraan mee te willen doen en omdat verder alles voorspoedig gaat met zowel Jay als mij, mogen we drie dagen eerder naar huis *YAY*.

Die middag ligt Jay in zijn eigen bedje op onze slaapkamer en ik in de mijne. Mijn man is beneden wat eten en drinken halen voor hemzelf en mij. Verder is het stil. Vanwege het tijdsverschil kunnen we nog niemand bellen om te laten weten dat we thuis zijn. Het eerste echte kraambezoek komt pas over vier weken, als mijn ouders voor twee weken langskomen. 

M'n man neemt alle verzorging op zich omdat ik nog niet veel kan. Al snel blijkt echter, dat hij er toch even op uit moet om babykleding te halen. We hebben zat hangen, daar niet van, maar alles is veels te groot. Als hij de deur uit is om wat nieuwe kleertjes te halen bij the Target, een grote winkelketen, realiseer ik me ineens dat ik Jay's luier nog geen enkele keer verschoond heb. Ik heb hem nog geen één keer aangekleed, ingebakerd of in bad gedaan.. eigenlijk alleen nog maar gevoed en geknuffeld!

Niet lang daarna is mijn man weer thuis, zitten Jay's nieuwe kleertjes in de wasmachine en is het tijd voor een nieuwe luier. Snel biedt ik aan: "Ik doe het wel een keertje." (Ik ga het doen!) "Moet er toch een keer aan geloven.." (Voeg ik er onzeker aan toe). "Of nee, doe het eerst maar een keer voor." (Het is tenslotte wel het andere geslacht, geen idee hoe je dat eigenlijk moet doen..) "Nee wacht, laat mij het toch maar doen, dan leer ik het sneller." (Nou dóén dan.)

De aanblik van een volle gele luier was voldoende om toch weer van gedachte te veranderen. Het is de eerste keer in lange tijd dat ik écht naar mijn man kijk, hoe hij het doet. Het gaat hem zo gemakkelijk af. Het was me al eerder opgevallen dat het in zijn handen allemaal zo soepel verloopt, alsof hij nooit anders heeft gedaan. Nu met dit ook weer. Ondanks de kleine kleding en zijn grote handen gaat het allemaal heel vloeiend. Binnen een mum van tijd zit er, zonder moeilijk doen, een schone luier om Jay's gesudocremede billetjes en heeft hij een schoon rompertje aan. 

Na z'n badje die avond is het dan toch echt mijn beurt. Even afdrogen, luiertje aan, rompertje aan en klaar, simpel toch!?! Maar niets blijkt minder waar. Ik vind Jay al zo fragiel, maar als ik hem dan in z'n blootje, met hier en daar een stukje droge huid, onder m'n hoede heb, heb ik moeite de gevoelens die ik ervaar een plek te geven. Zo zachtjes mogelijk dep ik hem af. M'n man ziet dat ik er moeite mee heb en zegt heel behulpzaam: "Je moet hem wel goed afdrogen. Je hoeft niet zo voorzichtig te zijn, het is maar een baby." De luier blijkt ook niet zo soepel te gaan als m'n man het doet voorkomen, ik loop te prutsen tot en met. "Ja, waar zit dat stomme lipje da-han!?!" Gefrustreerd en een illusie armer waag ik me toch aan deel drie van het avontuur, misschien dat aankleden me wel goed afgaat. Maar ook dat verloopt stroef. Wat een gepriegel zeg. Van de 5 minuten die het me heeft gekost een baby van 2500 gram een rompertje met korte mouwen aan te doen, heb ik er 4,5 in de stress gezeten dat ik wat zou breken. Qua moedergevoelens zit het wel goed, maar dat hele verzorgende wat van nature ingeprogammeerd zou moeten zijn... geen commentaar.  

Die nacht kan ik amper slapen. Ieder zuchtje, kreuntje, morretje, huiltje zorgt ervoor dat ik wakker schiet en even wil controleren of alles nog wel goed is. Het gaat er, zacht uitgedrukt, heel wat minder relaxed aan toe als in het ziekenhuis. Omdat het lastig heen en weer lopen is met een vrij verse wond ergens onder m'n nog steeds dominant aanwezige buik, is m'n man telkens de pineut. En niet alleen als Jay duidelijk van zich laat horen, ook een ini-mini morretje uit het babybedje is al genoeg aanleiding om m'n man te porren. "Kijk nou maar even, misschien zit er wel een spin in z'n bedje!" En, uiteraard, als mijn man net weer lekker in bed ligt... "Schat, heb je z'n mobile ook nagekeken of er écht geen insect inzit?" ...

Ik heb nooit geweten dat je zo godsgruwelijk veel van iemand kunt houden, en heb ook geen idee wat ik met die stortvloed van emoties aanmoet. Het verzorgende gedeelte krijg ik vast snel onder de knie, maar dít.. dit is geheel nieuw terrein. Uiteindelijk val ik van pure uitputting in slaap en heb ik gelukkig nog geen idee wat me de komende dagen te wachten staat.