Australië, de bevalling

Op 24 oktober 2008 ben ik 39+5 dagen zwanger en wordt ik wakker van zeurderige krampjes. Het is warm aan de Gold Coast en gedurende de dag nemen de krampen in kracht toe. Al vroeg in de avond heb ik het wel gehad en na een lekkere douche om de klamheid van de dag van me af te spoelen, kruip ik vroeg m'n bedje in. Maar slapen zit er niet in. Rond 23:00 bel ik het ziekenhuis omdat het nu toch wel behoorlijk pijn doet. Rond 04:00 's nachts komen de weëen al meer dan uur om de 2-3 minuten en we mogen naar het ziekenhuis komen.

De rit naar het ziekenhuis is niet bepaald een lolletje. Het is maar een half uurtje rijden, maar met om de twee minuten weëen lijkt het een eeuwigheid, ik kan geen kant op. Ieder wee hang ik aan het handsvat boven de passagiersdeur. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis zet m'n man me bij de ingang af en parkeert de auto. Hoewel ik lopen prettig vind, gaat het me toch een tikkie te ver om al puffend de stijle ingang naar het Gold Coast hospital op te moeten.

Het is 05:00 in de ochtend als we op de kraamafdeling worden verwelkomd. We krijgen een verloskamer toegewezen en de verloskundige komt eraan om te kijken hoe het ervoor staat met de ontsluiting. Ik mag dan 30 jaar zijn, maar ik vind het allemaal reuzespannend. Eg wel.

Zoals belooft, zie ik niet lang daarna de verloskundige tussen mijn blote benen door de welbekende handschoen aandoen. Maar ik vind het even helemaal niet spannend meer als ze voor ontsluiting checkt, alleen nog maar pijnlijk. "Je hebt 2cm ontsluiting." Twee centimeter maar?! Dit is pas het begin..? "Tja, het is je eerste, dan kan het lang duren. Neem een lekkere lange douche en dan kijken we om 07:00 verder."

De verloskamer heeft een ingebouwde doucheruimte en mijn man zet de douche vast aan om op temperatuur te komen. Het klonk weliswaar veelbelovend toen ze het voorstelde, maar douchen helpt niets. Sterker nog, het verergert de boel alleen maar en niet op de goeie manier. De weëen worden niet sterker. Wel heb ik bij elke wee het gevoel alsof er een warme straal over m'n toch al brandende middel gehouden wordt. Dit is niks zo. Eenmaal afgedroogd en in bed nemen de weëen ineens af en slaat de vermoeidheid toe. Het is nu 24 uur geleden dat ik voor het laatst geslapen heb en 11 uur sinds de weëen zijn begonnen.

Even na 07:00 uur 's ochtends komt de verloskundige weer langs om te kijken hoe het ervoor staat. Ze toucheert nogmaals; nog steeds 2cm. We krijgen de keuze: we mogen naar huis of naar de kraamafdeling. Het schijnt het beste te zijn om naar huis te gaan, maar ik zie het niet zitten. Ik ben bekaf en heb helemaal geen zin in gesjouw. En oh ja, thuis hebben we geen drugs.

De verloskundige wipt na haar nachtdienst nog even langs de kraamafdeling om me succes te wensen en te vertellen dat ze vannacht weer dienst heeft. Ik reageer half lachend dat we over 14 uur toch wel papa en mama zullen zijn!? Ze hoopt het voor ons...

Enkele uren later nemen de weëen weer in kracht toe en na een paar rondjes lopen begint het ergens op te lijken. Ik wordt aan de ctg gelegd en de weëen zijn inderdaad weer sterk genoeg, alleen niet regelmatig. Ik heb voldoende weëen per uur, maar ze komen soms met z'n zessen gezellig achter elkaar aan, terwijl de zevende wee vervolgens minutenlang op zich laat wachten. Behalve dat het frustreert, wordt ik nu ook een beetje bang. Bang voor de weëen die achter elkaar door komen. Met tussenpozes tussen iedere wee is het te doen, maar als ze achter elkaar door komen, houdt de pijn maar niet op.

Uiteindelijk is de zaterdag al bijna voorbij als ik terug mag naar de verloskamer. We zijn ruim 28 uur weëen en meer dan anderhalve dag zonder slaap verder. Eenmaal aangekomen in de verloskamer wordt ik onderzocht door de dienstdoende gynaecoloog en ze vertelt me dat ik 4 cm ontsluiting heb. . Pijnstilling. Nu. Ik heb heel erg m'n best gedaan het zonder te doen, maar ik ben op.

In eerste instantie krijg ik een gasmasker die ik aan m'n mond kan doen zodra de wee opkomt, maar dat helpt precies drie weëen. Het gas wordt vervangen door een prik en ik val uitgeput in slaap. Als ik even later wakker wordt omdat de pijnstilling uit begint te werken, weet ik niet hoe snel ik mijn man wakker moet krijgen om een ruggeprik voor me te regelen. Ik ben inmiddels zo moe dat alles als een film aan me voorbij gaat. Voor ik het weet zit ik voorovergebogen en voel ik iets kouds langs m'n rug lopen. Niet lang daarna lig ik weer in bed en voel ik hoe het onderste gedeelte van m'n lijf steeds verder verdoofd raakt. Er zijn mensen met me bezig. Ik krijg een infuus met vocht een wee-opwekkers ingebracht. De gynaecoloog breekt m'n vliezen, er wordt een katheter ingebracht en de baby krijgt een plakkertje op het hoofd. Het is maar een drukke bedoening daar beneden, maar het zal me een worst wezen. Ik doe m'n ogen dicht en wordt pas rond 07:30 wakker.

En dan is het ineens zover... ik zit op 10 centimeter en mag gaan persen! De gynaecoloog houdt de ctg in de gaten en geeft aan wanneer ik moet persen. Het vlot in eerste instantie niet echt en ze besluit me even bij te laten komen en het om 08:00 weer te proberen. Als ik vervolgens om 08:00 weer mag gaan persen gaat het niet goed. De hartslag van de baby daalt veels te ver bij iedere wee. Ik moet stoppen met persen en de gynaecoloog verteld ons dat ze overgaan op een keizersnede.

Ik schrijf dit achteraf en ik moet er even bij vertellen dat mijn man en ik dat moment heel anders hebben beleefd. Ik heb namelijk nooit doorgehad dat de hartslag van ons kindje teveel daalde. Ik dacht dat het niet opschoot en zodoende tot een keizersnede werd overgegaan. Toen ze me gelijk wegreden naar de ok was ik helemaal blij dat het zo snel al kon, ze hadden zeker net een plekje vrij! Dat het spoed was, is volledig langs me heengegaan. Mijn man daarentegen heeft wel meegekregen dat het spoed was. Toen ze mij wegreden hebben ze hem meegenomen naar een aparte ruimte waar hij steriele kleding aankreeg. Hij heeft daarna nog ruim een half uur moeten wachten voordat we weer herenigd werden in de ok.

In de operatiekamer zie ik mijn man weer, in een groen outfit met een operatiemuts op . Terwijl ze het doek ophangen om pottekijken tegen te gaan, vertelt de chirurg dat ze al begonnen zijn en ik zodirect wat gerommel in m'n buik kan verwachten. En inderdaad. Nog geen minuut later voel ik, zonder pijn, dat ze bezig zijn onze baby eruit te halen. Dan ineens voel ik me leeg. Mijn man ziet het en ik voel het, onze zoon is geboren!

"Wat is zijn naam?" vraagt de verpleegkundige die ons vanaf afgelopen nacht tot nu heeft bijgestaan. Heel eventjes kijk ik weg van m'n pasgeboren zoontje in m'n armen om het gezicht van m'n man te kunnen zien. "Jay?" "Jay." Knikt hij instemmend.