Australië, Queensland deel III

Oktober 2008. Hoe krijg je een hoogzwangere vrouw binnen een seconde van de bank? Men neme: 1 witte muur en 1 huntsman spin, formaatje kolenschop... ik schrik me wezenloos.       Ik haat dit aan Australië. Die stomme insecten. Correctie, die stomme giftige insecten. Als ze niet giftig waren geweest had ik het hoogstens vies gevonden. Nu vind ik het vies en eng. Gelukkig is mijn man niet zo snel onder de indruk en verwijdert de spin. Ik pak een lap stof en leg deze tegen de onderkant van de deur die naar de garage leidt om de toegang tot onze huiskamer te blokkeren, ik heb er geen behoefte aan dat een familielid van meneer de spin verhaal komt halen.    
 
Het is halverwege de lente en de temperatuur begint langzaamaan te stijgen. Niet prettig als je bezig bent met de laatste loodjes. De boodschappen die ik door de weeks haal, haal ik niet meer overdag. Pas als de zon onder is, kom ik uit de airco. Dit weekend zal ik echter wel even moeten, want we gaan op huizenjacht. Enkele weken daarvoor zijn we op een dorpje in de bergen gestuit. Nou ja, in de bergen, meer erop. Zo gaaf. Er is er geen recht stuk weg te bekennen. Alles loopt óf op, óf af. Heel speels. Vanaf verschillende picknick & barbeque plekjes die aan de rand van het dorp zijn aangelegd, kijken we onze ogen uit over het landschap van Queensland. De ligging van het dorp is simpelweg waanzinnig en de huizen staan bijna allemaal op verschillende hoogtes, waardoor de meeste woningen een leuk uitzicht hebben.
 
Een nadeel aan het dorpje is alleen wel dat iemand met een touristische achtergrond het, lang voordat wij een kijkje kwamen nemen, ook een erg leuk dorpje vond. In het centrum struikel je dan ook over de vakantiegangers en dagjesmensen. Bijna al het lokale werk is in de horeca- of tourismebranche. Dichterbij huis werken zal er voor mijn man dus niet inzitten, die is niet zo sociaal hahahaha... ahum. Enfin, het levert ook gelijk een ander nadeel op... roadkill. De weg van en naar het dorp loopt dwars door de bergen. Aan beide zijdes van de berg woont het Australische wildlife. Kangaroos en wombats steken regelmatig de weg over om te kijken of het gras aan de andere kant groener is. Dat gaat op dit soort slingerwegen vaak niet goed en er liggen zodoende altijd wel een paar dode beesten langs de kant van de weg... Tsja, eerst maar eens kijken of de huizen überhaupt bevallen. 
 
Voor het zover is, heb ik nog een controle afspraak bij de huisarts. Het klikt goed met haar. Ze is afkomstig uit Zuid-Afrika en hoewel het er in het begin heel professioneel aan toe ging tijdens spreekuur, zijn we al snel ervaringen aan het uitwisselen over emigreren, Australië, en het krijgen & hebben van kinderen. Het klikt zo goed dat we best wel eens vriendinnen zouden kunnen worden. Maar na 6 keer verhuisd te zijn in de voorgaande 9 jaar vind ik het lastig om meer dan oppervlakkige contacten te leggen. Het nemen van die extra stap om ook daadwerkelijk wat te gaan doen buiten werktijd om vind ik moeilijk. Wat daarbij meespeelt, is dat het nu al een hele opgave is om op lange afstand onze vrienden te vriend te houden. Niet dat we geen tijd hebben voor nieuwe vrienden, in tegendeel. Het is het idee dat het "toch geen zin heeft." We blijven tenslotte nooit ergens lang genoeg plakken om iets blijvends op te bouwen.
 
Het huizen kijken valt tegen. Het zijn stuk voor stuk leuke woningen, daar niet van, maar nu we alles van dichtbij bekijken realiseren we ons dat we toch even wat beter na moeten denken over wat reëel is. Het is hartstikke leuk om op een heuvel bovenop een berg te gaan wonen, maar gewoon niet praktisch met een jong gezin. Op het verkeerde moment even niet opletten als je kind in de achtertuin aan het spelen is, staat hier gelijk aan een mogelijk dodelijke val. Alles aftimmeren en overal hekken bouwen is ook geen optie. Dat haalt de lol van het juist dáár wonen weg. Ook zijn twee van de drie woningen in dermate oude staat dat we weliswaar de vraagprijs kunnen betalen, maar voor de broodnodige opknapbeurten moeten gaan sparen.

Nou ja. Jammer dan. We zijn in ieder geval in twee uur tijd heel wat wijzer geworden, hoe vaak kun je dat zeggen?
 
We laten het huizenjagen voor wat het is en besluiten nog even uitgebreid te gaan luieren voordat ons leventje voorgoed verandert. De dagen verlopen relaxed. Door de weeks waggel ik een beetje heen en weer en iedere vrijdagmiddag doe ik precies hetzelfde, alleen dan in een shopping mall in Helensvale. We halen de boodschappen telkens op vrijdagmiddag zodat we het hele weekend lekker kunnen niksen. En om niks meer te hoeven doen mocht de bevalling beginnen. Vrijdag 24 Oktober begint dan ook niets anders dan vrijdag 17 Oktober deed, op twee details na. Ik ben nu niet over 9, maar over 2 dagen uitgerekend en ik word wakker van menstruatie-achtige krampen. Nu heb ik ergens gelezen dat het kindje bepaalt wanneer de bevalling begint en gezien zowel de moeder van mijn man als mijn moeder grandioos overtijd liepen met ons, ga ik er niet vanuit dat het is begonnen. Tegen de tijd dat mijn man thuiskomt van z'n werk zijn de krampen wel wat toegenomen, maar ik ga er nog steeds vanuit dat het oefenweëen zijn.
 
Die avond zijn de boodschapjes weer gedaan, staat de fritepan op (met 'straight cut' frites van de supermarktketen Woolworths, geproduceerd van aardappelen uit... Nederland ) en begint dat gekramp toch wel een beetje zeer te doen. Mijn man, de nuchterheid zelve, is niet verbaasd. Volgens hem kan ik m'n cyclus met de klok gelijkzetten, dus komt kleine ook netjes op tijd. Ja hoor. Betweter .
 
Het is 23:00 en ik kan niet slapen, ik heb krá-hámp. Dan toch maar het ziekenhuis bellen... De verloskundige in het Gold Coast Hospital stelt me een aantal vragen en is tevreden over de antwoorden. Het zijn inderdaad weëen en als ze om de 2-3 minuten komen, mag ik terugbellen om aan te geven dat we eraan komen. 

Nog geen 30 minuten later verbaas ik me (wederom) over de werking van het mannelijk brein. Zijn eerste kindje is onderweg, we hebben dit geen van beiden ooit meegemaakt dus wie weet hoe vlot het gaat..  en meneer ligt gewoon te snurken! Zelfs al had ik geen pijn gehad, dan nóg had ik van spanning niet kunnen slapen!    
 
Om 04:00 's nachts vind ik het verzoek van de verloskundige: "Als de weëen om de 2-3 minuten komen, geef je weer een belletje." erg grappig. Hebben wij weer, een verloskundige met humor. Als je om de 2 minuten weëen hebt, kún je niet eens meer bellen . Ten eerste had ik de telefoon kapotgeknepen tijdens een wee & ten tweede is het een beetje lastig praten !  Dit weet de verloskundige natuurlijk allang, maar voor mij is het de eerste keer en ik wordt, naarmate de pijn vordert, steeds pinniger. Gelukkig merkt de verloskundige daar niets van aangezien mijn man (die er alles van merkt) met haar aan de telefoon zit. Het feit dat ik haar niet kan en eigenlijk ook helemaal niet wil spreken klinkt haar goed in de oren en we mogen komen.
 
Een kwartier later zitten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis om te bevallen..