Australië, Queensland deel II

Begin Augustus 2008. Onze goede vrienden A. en M. zijn met hun dochtertje van 1,5 in Australië aangekomen en over een paar dagen komen ze een weekje bij ons logeren. Het is het eerste bezoek van vrienden uit Nederland en we kijken er erg naar uit. Mede, omdat we in die week dat hun er zijn ook gaan trouwen en het erg bijzonder is dat ze erbij zullen zijn.   Ze zijn namelijk de enige. Verder komt er niemand. Men vond een retourtje Nederland - Australië voor een trouwfeestje iets teveel van het goeie, tsssssssss . Dat onthoud ik... 

Ik ben inmiddels 30 geworden en 30 weken zwanger. De babykamer staat al, op een commode na. In de zes weken dat we hier wonen, zijn we tijdens het rondrijden om de omgeving te leren kennen gelijk verschillende winkelcentra afgegaan. Onderweg hebben we zo goed als alles gekocht wat we nodig hebben. We hebben daarbij wel leuke commodes gezien, maar de prijzen zijn zo belachelijk hoog! Het staat me tegen om $800 te moeten betalen voor een paar houten planken omdat het toevallig 'commode' heet. Dus nog even verder zoeken, we hebben toch de tijd.

Er staat al een mooi wit, in hoogte verstelbaar bed in uk's kamer, al helemaal opgemaakt. En met helemaal opgemaakt bedoel ik dat er een matrasbeschermer en hoeslaken om het matras zitten . Meer heb je niet nodig in dit weer . Een kledingkast hebben we niet nodig, die is al ingebouwd en bovendien groot zat. Achter schuifdeur nummer 1 van de kledingkast staat op de grond een doos met huggies newborn luiers te pronken, evenals billendoekjes, zalf en een doosje met dingen als een thermometer, veiligheidsspeldjes en zonnebeschermer. Nooit gedacht dat je verliefd kon raken op alleen al de aanblik van babybenodigdheden, ik moet iedere dag minstens even 1 keer kijken. Achter deur nummer twee hangen kleine rompertjes, T-shirts en broekjes. 

Enkele weken eerder was er een pakketje van mijn ouders binnengekomen. Nou ja, pakketje. Zwitsal zal plaatselijk even uitverkocht zijn geweest. Er zaten ook spuugdoekjes, knuffels en wat babykleding in .  Één rompertje in het bijzonder trok mijn aandacht. Het was een piepklein wit overslag rompertje met een in grijs geschreven tekst erop. Maatje 48. Toen ik mijn moeder later die dag op msn sprak noemde ik het (mijn inziens té) kleine rompertje, waarop ze bloedserieus antwoorde dat 'je maar nooit wist' want ik had tenslotte 'maar een klein buikje'. Ik moest erom lachen, zó klein zal mijn baby echt niet zijn.

Vlak voordat onze vrienden komen vraagt m'n vriend (aan mij) of het ok is als hun dochtertje in uk's bedje slaapt. Terwijl mijn verstand het maar een rare vraag vind (Ja, waarom niet?), hoor ik mezelf zeggen "Dat weet ik niet, of ik dat wel wil." Huh? Binnen een fractie van seconden overstromen gevoelens van weerstand het mentale plaatje van een ander kindje in MIJN BABY'S eerste bedje. Dit is nieuw, dit ken ik niet. Het kost me dan ook een paar uur om aan het idee te wennen en het oké te vinden. De hele zwangerschap verloopt tot nu toe soepel, maar die hormonen.... 

Zaterdagmiddag gaat de deurbel en daar staan ze! Het voelt allemaal een beetje onwerkelijk, maar oh zo fijn. Hun dochtertje blijkt een schat van een meid en hoewel het even wennen is om met een jong kindje in huis te leven en onze vrienden in hun rol als ouders te zien, gaat het allemaal soepel. De dagen vliegen voorbij en voor we het weten is het alweer dinsdag, onze trouwdag. We gaan trouwen in een aan water gelegen parkje bij Oxenford op zo'n 15 minuten rijden hiervandaan. Omdat de plechtigheid pas om 10:30 begint en alle aanwezigen -onze vrienden, hun dochter en wij- onder één dak verblijven begint de dag stressvrij. Mijn aanstaande man heeft geen smoking, ik geen trouwjurk. Eigenlijk gaan we nog net niet op onze slippers hahaha. Rond 10:00 zijn we allemaal klaar voor vertrek. Onderweg pikken we nog een paar gebakjes op om het gebeuren na afloop mee te vieren.

Het weer is geweldig, niet te koud en niet te warm. Er staat een zacht windje die in combinatie met de temperatuur zo af en toe een zachte rilling langs m'n rug doet lopen. Alsof iemand me in m'n nek kietelt. Het zonnetje heeft nog niet de felheid van het middaglicht waardoor over de plaats van voltrekking een mooie ochtendgloed hangt. Ik zie aan het gezicht van Margaret, onze Wedding Celebrant (huwelijksvoltrekkingspersoon) dat ze het leuk vind dat we zo staan te genieten. Tijdens de aanloop naar het huwelijk hebben we haar continu gezegd: "Geen romantsiche poespas, dat is niks voor ons." Terwijl zij juist een hopeloze romanticus is haha. Maar al met al verloopt het eigenlijk toch wel romantisch. Ruim een uur later zeggen we Margaret gedag en bedanken haar voor een heerlijke ochtend. Jeetje. Man en vrouw. Het was kort en pijnloos.

Diezelfde avond bekijken we, met een glaasje champagne en kinderbubbels in de hand, het hele gebeuren nog eens op video. A. had zijn camera meegenomen voor de kijkers thuis en heeft alles op video vastgelegd. Ook heeft hij zoveel foto's genomen dat je zou denken dat het de hele dag feest was! De eerste reacties op de foto's die we hadden doorgemaild druppelen binnen en zijn gelukkig positief. Ook voor het thuisfront zit het goed. We proosten op een geslaagde dag en dat onze vrienden er (-bij konden) zijn.

Drie dagen later nemen we afscheid. Het is tijd voor A., M. en hun kleine meid om door te reizen naar de zus van M. die in West Australië woont. Terwijl we ze uitzwaaien gaan m'n gedachten uit naar het eerstvolgende bezoek wat eraan zit te komen. Over drie maanden komen mijn ouders weer. Dit keer zonder mijn broer. Ik vind het jammer dat hij dit keer niet meekomt, maar ik snap het wel. Het leek hem geen goed idee om het te druk te maken als de kleine er net is. De kleine? De kleine! Ja. Maar.. drie maanden? Dan is uk er al!

Dan ineens komt het gevoelsmatig heel dichtbij. Voor het eerst besef ik me écht dat ik over twee maanden al ben uitgerekend !