Australië, Queensland deel I

Eind Juni 2008. We hebben er net iets minder dan een week over gedaan om van Victoria naar Queensland af te reizen. Het voordeel van lange autoritten maken in een warm land met een zwangere (lees: winderige) vrouw naast je, is dat beide ramen meestal open staan. Nadeel is weer dat op erg warme dagen de lucht nog weleens ehm... tja, wil 'blijven hangen'. Hoe dan ook, mijn vriend heeft het overleefd en we komen mooi op tijd aan. Niet lang na aankomst bij onze nieuwe woning krijgen we bericht van de vrachtwagenchauffeur dat ze de volgende dag onze huisraad komen afleveren. *YAY* !!!

De reden dat ik daar zo blij mee ben is, omdat we in 9 jaar samenwonen, 6 keer zijn verhuisd. Waarvan 2x internationaal. En één ding wat me behoorlijk tegen begon te staan aan verhuizen is dat je je spulletjes telkens niet bij de hand hebt. Uit een rugzak leven is leuk als je 20+ bent en een jaartje gaat backpacken, maar nu, bijna 30 jaar en 24 weken zwanger niet meer.

Ondanks die 24 weken, heb ik nog geen zwangere buik. Zoals onze nieuwe huurbaas (een lieve vrouw) tijdens onze eerste ontmoeting erg tactisch oordeelt, had ik ook gewoon "aan de mollige kant kunnen zijn." Zo. Alstublieft, dank u wel. Nah ja, het is in ieder geval makkelijk tijdens het op- en inruimen van onze spullen. Er zit (nog) geen buik in de weg.

Binnen een mum van tijd staan alle spullen. We laten een deel van onze huisraad in dozen staan, omdat het niet de bedoeling is dat we hier lang blijven. We zijn op zoek naar een koopwoning en hebben onszelf hiervoor een jaar de tijd gegeven. Nu uk onderweg is wordt het hoog tijd om ergens te settelen en wat stabiels op te bouwen, al was het maar een vriendenkring bij wie op bezoek kunnen zonder eerst het vliegtuig te moeten pakken of half Australië af te moeten reizen.

Vanaf het balkon van onze nieuwe slaapkamer kijken we dit keer niet uit op een vallei, maar op een parkje dat direct grenst aan onze achtertuin. Het is heerlijk wakker worden 's ochtends met een bak thee en kommetje honey loops op het balkon, luisterend naar de geluiden uit het park. Alleen de avonden zijn soms wat minder. Het geluid van de nachtdieren en insecten in het park, met name de krekels, is soms oorverdovend. Niet omdat het zo luid, maar zo'n indringend geluid is.

De nieuwe functie van mijn vriend bevalt goed en in de weekenden gaan we erop uit om de omgeving te leren kennen. Het belangrijkste, de weg naar de huisarts en het ziekenhuis, kennen we inmiddels. Tijdens een van onze ontdekkingstochten nemen we een kijkje bij een aan water gelegen parkje bij het plaatsje Oxenford. Dit parkje is ons aangeraden door de vrouw die ons over enkele weken gaat trouwen. Nooit gedacht dat ik dat zou gaan doen. Trouwen. Maar nu we binnenkort een gezin gaan vormen is het praktisch gezien gewoon handig voor mijn vriend om wettelijk erkent te zijn als vader van zijn kind. Bovendien vind ik er geen hol aan om een andere achternaam te dragen dan m'n bloedeigen kind. Zo. Nu weet je de kille waarheid. Ik heb het alleen maar voor zijn achternaam gedaan .

Het parkje is niet groot, maar dat geeft niet. In totaal zullen er 6 aanwezigen zijn. Behalve Margaret, onze Celebrant (huwelijksvoltrekkingspersoon) en wij, zullen onze goede vrienden uit Nederland A. en M. met hun dochtertje van 1,5 aanwezig zijn als getuigen. Aan het voorste deel van het parkje kabbelt een riviertje. Als je zou willen kun je naar de overkant lopen over de rotsen die een natuurlijke brug vormen. Het achterste gedeelte van het parkje wordt gescheiden van het voorste door een paar flinke struiken en bomen, wat privacy geeft. We kijken uit over het meer die enkele kilometers verderop uitmondt in een rivier. Dit is 'm, alles klopt. Een rustige, idyllische plek. Ik zou er bijna romantisch van worden...

- Het mooie van een kleinschalig huwelijk zonder poespas (geen familie, geen trouwjurk, geen taart, enz...) is dat je zeëen van tijd overhoudt voor andere dingen. De babykamer was dan ook al ruim van te voren gereed, hoewel er iedere dag natuurlijk wel weer íets aan moest gebeuren *grijns*. Ik, degene die het enige leuke aan kleding het kopen en dragen ervan vond, stond nu met 30 graden celsius babysokjes te strijken, duim gereed voor een stoomsessie indien nodig... Nee, hier hoef ik geen commentaar op dames. ECHT NIET.  -

Ik ben 28 weken zwanger als we de eerste cursus krijgen, gegeven door en in het Gold Coast Hospital. Parenting class. We mogen dan wel heel blij in verwachting zijn, maar verder hebben we geen idee waar we mee bezig zijn. De verpleegkundige is alvast zo vriendelijk geweest een bandje op te zetten met daarop het geluid van een huilende baby. Soort van muziekje tijdens het wachten. Ruim tien minuten steeds indringender huilen later, komt de verpleegkundige grijnzend binnenlopen en zegt: "En, hebben we er zin in?" Trut.

De cursus duurt de hele dag, maar ze doet het onwijs leuk waardoor het makkelijk is de aandacht erbij te houden. Het is leerzaam en lachen. Eenmaal thuis weten we een stuk meer over wat ons te wachten staat, van zowel de bevalling als de verzorging van de baby. Dit baby gebeuren gaat ons misschien toch lukken...