Australië, Victoria 2008

Eind februari 2008. Het is einde zomer in Australië en de temperatuur neemt eindelijk wat af in de staat Victoria; het is gemiddeld geen 40, maar 30 graden . Nee, nu overdrijf ik. Het gemiddelde zal van 35 naar 25 graden gegaan zijn rond die periode. Gek genoeg nog best een verschil in beleving.

Na een rit van 3 uur komen we aan op Melbourne airport waar mijn ouders en broer inmiddels geland zijn. We zijn een beetje nerveus. Niet omdat we ze na een jaar weer zien of omdat ze voor een maand bij ons in huis komen, dat hadden we het jaar daarvoor al, met succes, gedaan. We hebben de kriebels, omdat we een leuk nieuwtje hebben en dat nog even voor ons moeten zien te houden tot het juiste moment zich aandient. Gelukkig verloopt alles vlot en binnen drie kwartier staan we met z'n vijven buiten Melbourne Airport een frisse neus te halen en koffie te leuten. Ze zijn behoorlijk verreisd, maar verder gaat het goed.   

M'n vriend haalt een vershoud doos met thuis klaargemaakt lekkers uit de rugzak en geeft die aan mij. M'n vader en broer staan nietsvermoedend een sigaret te roken, mijn moeder zit op de grond bij te komen en ik moet m'n best doen het er niet gewoon uit te knallen. Het is het ideale moment om ze te verrassen... "Wil iemand wat lekkers bij de koffie?" vraag ik zo nonchelant mogelijk, terwijl ik voorover buk en m'n moeder de doos met beschuit met muisjes voorhoud. Stilte. M'n moeder kijkt me verbaasd aan, ziet de grote grijns op het gezicht van mijn vriend, kijkt nog een keer naar de inhoud en ziet nog steeds beschuit met muisjes. Dan valt het kwartje :-). Blijdschap alom. Gelukkig maar, want je weet maar nooit. Als alles goed mag gaan worden mijn ouders weliswaar voor het eerst opa en oma, maar wel van een kleinkind dat bijna een halve wereld verderop woont...
 
We wonen halverwege de straat op ongeveer 3/4e hoogte van een bescheiden formaat berg. Vanaf ons balkon hebben we een mooi uitzicht over Latrobe Valley, wat zeker 's avonds een erg gaaf gezicht is met alle straatlampen aan. Het geeft een idee van rust, van overzicht. De buurt is weliswaar een mindere en het huis groter dan we nodig hebben, maar het bevalt best. Onze naaste buren zijn lieve mensen, aan beide zijdes, en verder merken we vrij weinig van het slechte gedeelte.     
   
Mijn vriend heeft twee weken vrijgenomen van zijn werk zodat we zelf ook wat tijd hebben om rond te reizen. Een van de redenen dat we in Australië zijn gaan wonen is omdat het een prachtig, veelzijdig land is en er veel te zien valt. Toen mijn ouders & broer het jaar daarvoor bij ons waren hebben we ze onze woonomgeving laten zien en zijn we de great ocean road afgegaan. Dit keer besluiten we de kustroute (erg mooi en veel leuke wandelroutes/uitkijkpunten) richting Sydney te nemen, met Sydney als retourpunt.
 
Omdat het eind zomer/begin herfst is, is het weer erg lekker. Niet te heet, maar wel nog dik in de 20 graden, ideaal vakantieweer. Alles gaat er relaxed aan toe. Nou ja, bijna alles. Eenmaal in Sydney aangekomen is mijn humeur ook op een retourpunt. We hebben nog geen echo gehad ter bevestiging, maar de hormonen doen in ieder geval uitstekend hun werk.  
 
De terugweg rijden we wat meer via het binnenland of liever gezegd, over slingerweggetjes door de bergen, erg gaaf. Nog geen twee weken later zit de vakantie er bijna op. Nog één dag en m'n ouders & broer vertrekken alweer naar NL, altijd weer even een rotmoment. Maar voor het zover is, hebben we die ochtend dan eindelijk onze eerste echo. Gelukkig is alles in orde en tegen de middag komen we thuis met een paar mooie foto's van onze spruit in wording. Het is een mooie afsluiting van een bijzondere maand.  
 
Niet lang daarna zijn de beruchte 12 weken gepasseerd en begin ik hier en daar zichtbaar te groeien. Het wordt nu toch allemaal wel heel echt. Wat ook inhoudt dat we eens goed moeten nadenken over hoe verder... Zeker gezien de omgeving waarin we wonen, die niet ideaal is om kinderen in groot te brengen. In de voorgaande maanden is onze overbuurvrouw vermoord door haar man, hebben de kinderen van het laatste huis in de straat de woning al 3x in de fik gezet en de familie waarvan de achtertuin grenst aan de onze hebben een 'ietwat' agressieve fokhond in de achtertuin rondlopen die door een gat in de heg geregeld onze tuin inloopt.
 
Mijn vriend heeft het wel naar zijn zin bij zijn werkgever, maar doorgroeien zit er niet in en al met al is het besluit snel genomen. We gaan verder kijken. Na een poosje komt mijn vriend een advertentie tegen voor een baan in Queensland. De (potentieel nieuwe) werkgever moet regelmatig voor zaken in Melbourne zijn en niet lang na het eerste contact heeft mijn vriend een sollicitatiegesprek met hem. Hij blijkt een eigen bedrijf te hebben met 2 andere werknemers. Op zich klinkt het allemaal leuk en interessant, maar het is wel een gok. Naar Queensland verhuizen betekent een aanslag op onze spaarcenten en met een kindje onderweg is dat niet ideaal. Terwijl ik in de daarop volgende dagen op internet de omgeving van the Gold Coast afstruin, krijgt mijn vriend te horen dat hij is aangenomen. Het voelt allemaal goed en we besluiten de gok te wagen.
 
Omdat ik inmiddels al ruim 20 weken in verwachting ben en niet zoveel behoefte heb om vanuit een caravan park naar een woning te moeten zoeken in Queensland, gaat mijn vriend een dagje richting Brisbane om een paar huizen te bekijken die we te huur hebben zien staan. In al die tijd dat we hier wonen heb ik me nooit onveilig gevoeld, ondanks alles wat er gebeurt is. Maar die vroege ochtend, dag en halve nacht dat mijn vriend op het vliegtuig stapte, twee staten verderop verbleef en weer terugvloog, pffffffffffffffff... had ik het echt niét naar m'n zin. De aap kwam toen grandioos uit de mouw: ik ben een watje .
 
Maar wel een watje die van aanpakken weet: een maand later zitten we in de auto onderweg naar een ander leven aan the Gold Coast :-).