7 Weken na de bevalling ben ik dan toch gezwicht. Ik heb bijna alle gêne overboord gegooid en heb het gedaan. Bijna, want ik heb het online gedaan. Stiekem. Zelfs mijn man weet van niets.
Van de week heb ik het binnengekregen, schoongemaakt en zolang maar in m'n kledingkast verstopt tot er zich een goed moment voordeed. Vanochtend kwam dat moment.
Na een rusteloze nacht besloot ik eerst maar eens een lekkere frisse douche te nemen om wakker te worden. Toen ik eronder vandaan kwam was manlief al beneden met Jay en lag Phoebe eindelijk even lekker te slapen. Eenmaal afgedroogd liep ik snel naar m'n kledingkast en haalde het reusachtige vleeskleurige ding tevoorschijn. Ik had zoiets nog nooit gedaan en vroeg me af hoe het aan zou voelen. Nou ja, eens is de eerste keer dus been omhoog en hoppa! Het was wel even persen, maar al met al heb ik er maar een paar seconden over gedaan.
Et voila! Daar stond ik dan. In m'n corrigerende ondergoed. Buik niet bepaald foetsie, maar wel wát resultaat geboekt. Laat ik het zo stellen: de zwembandjes zijn vervangen door een 'licht kabbelend meertje'. Alleen schiet (rolt) de bovenkant van dat ding op m'n rug telkens onder m'n ribben en dan onstaat er een... ehm, soort van Quasimodo-effect zeg maar. Erg charmant dus en daar is het allemaal om te doen tenslotte.
Oh, en over charmant gesproken, ik heb in werkelijkheid een zwarte gekocht, niet een vleeskleurige. Dat heb ik alleen geschreven voor het effect (werkte het?) *grijns*.
reacties (0)