De grimmige kant van het moederschap

Ik dacht er dit keer aan te zijn ontkomen. Bij Jay overkwam het me ergens in de eerste anderhalve week na zijn geboorte. Daarna eigenlijk alleen nog nadat een ongeluk(je) op het nippertje, of niet voorkomen werd.

De geniepige spookgedachtes...

De rampscenario's; De ongelukjes... De slechte mensen... Ziektes... Het op het verkeerde moment 'even niet opletten'...

Rotgedachtes. Rotgevoel. Ik had net zo goed baksteen kunnen eten.

's Nachts gebeuren er vreselijke dingen in m'n nachtmerries. Daarvan ben ik zo van m'n apro pos, dat ik er overdag ook aan moet denken.

Tijdens m'n zwangerschap van Phoebe had ik het er nog over met een vriendin van me. Zij had hetzelfde na de geboorte van haar dochtertje. Ze maakte een opmerking die op het volgende neerkwam: de natuur heeft het niet alleen makkelijk gemaakt om van babies te houden, maar ze zijn nog zó kwetsbaar, dat het ook makkelijk is om ze pijn te doen voor iemand kwaad wil. De verantwoordelijkheid voor zo'n kleintje is enorm. Geen wonder dat je emoties soms een loopje met nemen.

Ik heb nooit geweten hoe allesomvattend en compleet je van iemand kan houden tot ik Jay in m'n armen had. Dat is nu met Phoebe precies eender. Het maakt dat ziektes en ongelukjes er ineens een stuk grimmiger uitzien dan ze op zich al zijn.

De angst dat m'n kinderen wat overkomt is simpelweg enorm en neemt momenteel een loopje met me.

Ik moet er even doorheen, dat was bij Jay ook zo. Het duurt ook maar even en dan is het weer weg...

...Om vervolgens weer fijn de kop op te steken als er eentje bijna van de trap valt, bijna de hete koffie/thee over zich heen morst, in de supermarkt ineens om het hoekie verdwijnt, hoge koorts krijgt, een té grote hap eten probeert door te slikken of of en en... *zucht*.

Mama zijn is het leukste en het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.