Bevalling Phoebe

Op 15 mei werd ik midden in de nacht wakker van een wee. Ik denk dat het al even aan de gang is geweest, omdat het aan het begin van de avond al rommelde.

Na ruim een uur de weëen te hebben getimed, bleek dat ze netjes om de 3-4 minuten kwamen en ben ik uit bed gegaan om de laatste spulletjes klaar te leggen.

Uiteraard heb ik heel zachtjes aan gedaan... waardoor mijn man ook wakker werd . Niet dat ik (noch mijn man) haast had overigens, bij Jay duurde het heel erg lang eer ik volledige ontsluiting had, dus we hebben het rustig aan gedaan.

Ziekenhuis gebeld, ik mocht komen. Ouders gebeld (die kwamen Jay opvangen), die kwamen eraan.
Toen eerst bakkie gezet en nog een klein blogje geschreven .

Rond een uur of vijf heb ik eerst Jay een aai over z'n slapende bolletje gegeven en daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar aangekomen werd ik aan de CTG gelegd om te kijken hoe of wat, waarna ik op ontsluiting werd gecontroleerd. Dat bleek 3 cm te zijn.
Niet verkeerd gezien ik daar de vorige keer meer dan een dag over 4 cm gedaan had, maar ook niet aanmoedigend.
Nu hadden we al met m'n gyn afgesproken het wiel geen twee keer uit te vinden en de gyn op dienst zei gelijk al dat ik kon blijven als ik wou. We spraken af dat ze over twee uur weer zou checken voor ontsluiting. Dus door naar de verloskamer!

Twee uurtjes later en de weëen waren in de tussentijd langer en heftiger geworden. Ook had ik 5 cm ontsluiting. Om de boel te laten vlotten heeft ze toen m'n vliezen gebroken. Dat vond ik een mooi moment om de pijnstilling aan te vragen!
In eerste instantie wilde ik een ruggeprik (had me ook helemaal voorgenomen me daar niet vanaf te laten praten), maar na enig overleg heb ik toch voor de morfine prik gekozen.

De morfine prik viel wel en niet tegen (lekker duidelijk, toch?)
Ze had al gezegd dat het de pijn van de weëen niet tegen zou houden, het zou alleen helpen je wat suffer en daarmee relaxter te maken.
Dat klopte.
Helemaal.
Gevalletje des te beter je je overgeeft, des te beter het helpt.
Nu ben ik alleen niet goed in me ergens aan overleveren en had dus ook moeite de inmiddels hevige weëen op te vangen. Tussendoor wel lekker weggesufd, waardoor ik toch een beetje bij kan tanken voor de volgende wee zich aandiende.

Niet lang nadat m'n vliezen waren gebroken kwam de gyn checken voor ontsluiting en ze vroeg of ik al persdrang had. Nog geen persdrang en de ontsluiting zat op 6, bijna 7 cm. YAY! Dat schoot op!

Ze is de deur amper uit of ik krijg me daar een paar krengen van weëen achter elkaar..! Het zijn er hoogstens twee of drie geweest en bij nummer drie of vier moest ik ineens... persen?
PERSEN!
Wat een óérkracht is dat zeg. Héél m'n lijf kon ineens niet anders (dit gedeelte heb ik bij Jay nooit meegemaakt, ik kan er nog niet over uit hoe krachtig dat voelt).

Ze heeft gelijk de gyn erbij geroepen, die vervolgens 9 cm ontsluiting meette, waarop (vond ik) het zwaarste gedeelte van de bevalling volgde. Ik moest namelijk ineens geen weëen, maar persweëen weg zien te puffen omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Dat is echt bijna niet te doen.

Ik heb middels infuus nog een klein beetje wee-opwekker toegediend gekregen om die laatste cm weg te krijgen, wat gelukkig al heel snel gebeurde en toen mocht ik gaan persen. Gek genoeg is dat (inderdaad) gewoon een bevrijdend gevoel. Iedere keer dat een perswee opkwam, voordat ik een hap lucht moest nemen en persen, wou ik er even niet aan, maar als ik dan eenmaal aan het persen was, was het bijna gewoon prettig vergeleken met een wee wegpuffen.
Bizar.

Na een paar keer persen bleek dat ze toch echt het hoekie niet om wou (ze bleef achter m'n schaambotje steken), waarna de gyn de vacuumpomp erbij heeft gehaald.
De eerste twee persweeen waren nodig om de zuiger op haar hoofdje te zetten en met de derde perswee was ze er!!!

Phoebe! Onze Phoebs .