Roan is 4 maanden - babygebaren

4 maanden geleden is dit fantastisch kereltje geboren en ik zou niet meer weten hoe zonder hem te moeten leven.

Hij blijft veranderen en groeien, alerter worden, groter en sterker worden, meer kunnen.

Gisteren keken we met ons drietjes in de spiegel, iets wat ik vaak met Roan doe, en we zagen hem kijken van het spiegelbeeld, naar ons, en weer naar de spiegel, en we zagen hem denken hoe dit in elkaar zit.

Hij kent ook meer en meer voorwerpen – tot voor kort herkende hij zijn fles niet als dat waar melk uitkomt, nu reageert hij op zijn fles wanneer hij ze ziet.

Wolf is terug gaan duimen zoals toen hij pas geboren was – hij neemt nu zijn tutje uit zijn mond om er zijn duim in te stoppen. Ik laat het zo, door ingebakerd te slapen kan hij niet zoveel duimen, dat is nog een voordeel van inbakeren.

2 weken geleden had hij voor het eerst echt krampen, gelukkig eenmalig, hij gilde van de pijn, we konden hem niet troosten, meer dan een uur. Een glycerinesuppo heeft geholpen, hij heeft kaka gedaan en daarna viel hij in slaap en waren de krampen voorbij. We letten er nu beter op.

Roan drinkt nog steeds overdag flesjes moedermelk (en soms kunstvoeding want ik heb vaak niet genoeg gekolfd) en ’s nachts 2 x borstvoeding. Ik wil nachtvoeden zolang hij dat zelf wenst. Het kolven doe ik niet zo graag, het neemt veel van mijn tijd, het vraagt veel organisatie, en ik vind het vervelend te moeten kolven terwijl hij hier is en ik hem liever een borstvoeding zou geven, maar hij wil gewoon niet meer overdag.

Ik heb besloten babygebaren te gebruiken ter ondersteuning van de communicatie. Ik las erover op BB en hoorde ervan in de kinderopvang, en ben op zoektocht gegaan op het internet en heb er enkele boeken over gekocht. Het boeit me enorm.

Automatisch gebruiken moeders gebaren om de communicatie te ondersteunen, zoals duim in de lucht voor ‘flink’, of vinger aan de mond voor ‘stil zijn’ – met extra gebaren kan de communicatie verder ondersteund worden.

Door belangrijke woorden te koppelen aan een gebaar gaat een kind sneller begrijpen wat er bedoeld wordt en leert een kind ook sneller zelf te communiceren door het gebaar te maken in de juiste context. Gebaren is makkelijker dan spreken. Maar ook het spreken gaat gemakkelijker geleerd worden, net door die extra koppeling – als logopediste lijkt me dit allemaal erg logisch en wil ik er gebruik van maken. 

Positieve gevolgen hiervan is dat de baby zich minder gaat frustreren (er is een extra middel om elkaar beter te begrijpen). Andere gevolgen die in de literatuur beschreven worden zijn: minder gedragsproblemen, meer innerlijke rust tot zelfs een hoger IQ maar dat relativeer ik. Ik vind het gewoon boeiend om te proberen.

Sowieso vind ik dat onze taal vaak mimiek en extra expressie mist, en doventaal (door gebarentaal is men op het idee van babygebaren gekomen) heeft dat wel.

Leuk is ook dat je doet hoe je het wil: je kan veel gebaren vinden in boeken en op dvd’s (ik heb er zelf 2 gekocht), maar je kan ze ook gewoon afspreken met je omgeving, zolang iedereen maar hetzelfde gebaar voor hetzelfde woord gebruikt.

Ik las dat het beter is rustig aan te beginnen met enkele belangrijke gebaren en dan de gebaren stap voor stap uit te breiden, het lijkt me geen goed idee meteen met te veel gebaren aan te komen, maar voel wel dat ik me moet inhouden.

De gebaren die ik de komende periode wil gebruiken zijn: slapen, melk, nog, genoeg, stil zijn, huis (naar huis gaan), papa, mama en Roan (daarvoor kies ik het gebaar voor ‘lief’ – strelen met de vingers aan de wang),…

De eerste maanden moet ik niet meteen een gebaar van onze man terug verwachten, maar volgens wat ik las zou een kind vanaf 6 of 7 maanden zelf gebaren gaan nabootsen. Erg boeiend en ik ben enorm nieuwsgierig.

We blijven ook veel zingen en gebaren maken al zingend, dat vind hij zo leuk dat hij luidop lacht. En zelf maakt hij nu ook veel lawaai, gillende, kirrende geluiden, hij experimenteert veel, en meestal om 6 uur ’s ochtends.

Ik neem me voor eens een liistje met de liedjes die we zingen te maken.