Groeien en suikerziekte

Ik ben erg gelukkig – ik voel me zo gelukkig met ons gezinnetje, met onze Wolf, nu 14 weken. Hij is zo’n zalig ventje, altijd gelukkig, huilt amper en hij wordt al zo groot.

Bij controle van kind en gezin dinsdag zag ik een klein baby’tje, zo schriel en mager nog, nog helemaal niet zo helder als Roan, later bleek dat dat kindje een week ouder was dan onze Roan. Roan is 63 cm en weegt 6.4 kg.

Gisteren richtte hij zich meermaals op vanuit een halve lig (liggend tegen papa aan) naar zitten. Zo gewoon met zijn buikspieren, zonder hulp. Hij is zo sterk. Ik hoef zijn hoofdje helemaal niet meer te ondersteunen, hij houdt zijn hoofd en rug recht als ik hem pak. Of soms strekt hij zijn benen en staat hij gewoon recht (natuurlijk houd ik hem dan nog vast), en wil hij niet gaan zitten op mijn schoot. Hij is zo sterk, nog even en ik kan er niet meer tegenop.

Hij lacht voortdurend en brabbelt de hele tijd. Iedereen is gek op Roan, ook Katrien de kinderoppas, en Saidjah, die verlof neemt om af en toe een dagje op hem te komen passen, gewoon omdat ze hem een keileuk ventje vindt. Hij kan schaterlachen, en maakt steeds meer geluidjes, nu blaast hij graag zijn speeksel tussen zijn tong en lipjes en maakt bubbeltjes. Als ik hem nadoe lacht hij het uit!

Als hij iets niet leuk vindt, zoals neusdruppeltjes of zijn prikje dinsdag, dan huilt hij slechts heel kort, als hij zich realiseert dat de boosdoener voorbij is, stopt hij gewoon meteen met huilen en lacht hij weer. En mama en papa overladen hem met zoentjes dan.

Hij wil nog steeds 2 voedingen ’s nachts, rond 1 en rond 5 en daarna slaapt hij nog onrustig om om 7 helemaal wakker te zijn. De nacht- en ochtendvoedingen neemt hij aan de borst, maar overdag wil hij niet meer aan de borst, dan gaat het hem te traag of kost het hem te veel moeite. Dus kolf ik mijn voedingen af en geef hem ze met een flesje. Ik had graag lang borstvoeding blijven geven. Ik geniet erg van dat intieme moment met Roan. Ik voel me dan helemaal mama.

Overdag slaapt hij beter maar nog steeds te kort, en speelt hij langer en langer. Hij is erg flink. En hij lacht altijd zo lief naar mij wanneer ik hem ga afhalen op het kinderdagverblijf.

Gisteren hadden papa en ik een gesprek over hoe we Roan zouden omschrijven: een lachebekje, heel sterk, erg communicatief en contactvaardig, gevoelig (verschiet gemakkelijk en moet kort wennen bij iets nieuws) maar ook erg temperamentvol, eigen willetje en vooral superlief!

De combinatie met werken gaat goed, werken geeft me een zekere rust, even op mezelf zijn, even mijn ding doen, doen waar ik goed in ben. Maar meer dan nu wil ik nog lange tijd niet werken. Halve dagen liefst en liefst niet te laat ’s avonds. Ik wil naast het werken zoveel mogelijk bij Roan zijn. Genieten van ons gezinnetje.

Soms vind ik het erg druk, vooral door dingen die er naast het werk nog bijkomen. Boris (de poes)heeft nu suikerziekte, ik moet elke week naar de dierenarts voor een bloedtest en moet 2 x per dag insuline spuiten, op vaste tijdstippen. Het is een heel gedoe: eerst eten geven want ze moet erbij eten, dan de tafel leegmaken want op de grond lukt het me niet, daarna de tafel weer helemaal afkuisen… ik vind het vervelend maar wil dit ook doen: ik zie Boris graag en wil haar goed verzorgen, ze heeft daar recht op. Dus komt dit erbij en neem ik het aan. Ik hoop dat Boris er nog lang bij mag zijn, dat ze echte vriendjes wordt met Roan.