Bevallen!

De oplettenden hier op BB hadden het al kunnen lezen: ik ben bevallen van een zoontje: Laurens. Het is inmiddels alweer een week geleden, maar alles is in zo'n stroomversnelling gegaan, dat ik er nu pas over kan bloggen.

Het begon allemaal op maandag 18 juli. Dat was de uitgerekende datum. De hele dag had ik al kramp en wat bloedverlies. Dit had ik ook aan de vk gemeld. "Kijk eens aan, de eerste tekenen", zei ze. Maar volgens haar kon het ook nog wel dagen duren. Mij maakte het niet uit, dus ik ging vrolijk naar huis, plakte de laatste foto's van de vakantie in, regelde nog wat bankzaken, zette met mijn man de kinderwagen in elkaar en dweilde alle vloeren. En liep hard te roepen dat ik géén nesteldrang had.

Maar inmiddels had ik wel het gevoel op vakantie te gaan en de laatste dingen te moeten regelen.

's Avonds belde mijn oom. Hoe het ging. Prima. De halve avond zitten bellen, iets wat ik achteraf jammer vond. Het was immers de laatste avond die we met z'n tweetjes hadden! Toen we om 11 uur naar bed gingen, begon het gedonder. Ik kon niet lekker liggen, had krampen en ontdekte al snel een regelmaat in die krampen. "Ik ga naar beneden", zei ik tegen mijn man, om hem niet ongerust te maken, want inmiddels had ik wel door dat het hier om weeën ging. "Wat zit je toch op de wekker te kijken?"vroeg hij. Toen moest ik toch maar toegeven dat het om weeën ging. Ik zei dat hij toch moest proberen te slapen en dat ik beneden wilde zijn. Liggen was niet comfortabel meer.

En dus zat ik beneden puzzels te maken. En nog meer puzzels. En tussendoor probeerde ik de weeën (die om de 5 tot 8 minuten kwamen en wel een minuut duurden) de baas te blijven, iets dat me wonderwel lukte. Toen mijn man om half 2 beneden kwam, dacht ik toch maar even te gaan bellen. En dus belde ik de verloskundige.

Maar de verloskundige dacht dat het misschien voorweeën waren. Ze kwamen immers niet om de 3-5 minuten en ze vond me wel erg monter klinken. Haar advies: ga maar in bad zitten en kijk of het minder wordt. En ja, het werd wel minder. Ietsjes. Om rond 4 uur weer aan te zwellen. Soms kon ik niet eens rustig blijven liggen of zitten. Maar nog steeds niet die 3/4 minuten...

En dus bleef het doormodderen. Rond 7 uur kwamen de weeën blijkbaar rond  het kwartier en kon ik soms 10 minuutjes slaap pakken tussen de weeën door. Het grillige verloop weet ik aan voorweeën. Die voor geen meter opschieten natuurlijk! Toen ze er rond 10 uur nog steeds waren, wilde ik nog maar een keer in bad. Dat verzachtte een heleboel. Toch zei mijn man dat ik de verloskundige moest bellen, omdat dit 12 uur bezig was en ik het niet nog eens 12 uur zou trekken. En dus belde ik de verloskundige.

Aanvankelijk dacht ze aan blaasontsteking, maar ze wilde wel even langskomen. Mijn man dus me een urinemonster langs de dokter, de verloskundige kwam toen hij dat aan het doen was. Ze onderzocht me, toucheerde en zei.... "Heb je je spullen al gepakt? Je kan nu naar het ziekenhuis, want je hebt al 5 centimeter ontsluiting!" Dat was iets dat ik niet had verwacht. Ik had misschien 1 of 2 centimeter verwacht en nu bleek ik al op de helft te zitten. En dus sprongen mijn man en ik in de auto en sjeesden (nou ja, voor zover dat ging met al die slakkende medeweggebruikers, rotondes en drempels) naar Leiderdorp.

Daar aangekomen, bleek de ontsluiting al 8 centimeter te zijn. "Dat gaat snel!" zei ik nog. "nou...", zei de verloskundige, "Je had thuis al 6 centimeter". Helaas had ik al wel persdrang en moest ik behoorlijk wat zelfbeheersing aan het werk gaan zetten om niet te gaan persen. Gelukkig mocht dat vrij snel. Ik vond het tot nog toe meevallen en was vrij enthousiast dat ik eindelijk mocht gana persen. Binnen een uur zou ik mijn kind in mijn armen houden!

Maar het schoot niet op. De baby zat hoog en wilde niet naar beneden komen. De persweeën waren niet krachtig genoeg. En dus moest ik zelf hard werken om hem naar beneden te krijgen. Op bed. Op de baarkruk. En weer terug op bed. Het schoot niet op. Dus werd er zwaarder geschut ingezet: de gynaecoloog met zijn vacuumpomp. En de verloskundige van het ziekenhuis. En een co-assistent die wit weggetrokken in een hoekje 'Gaat goed hoor!' riep.

En zo begon het gefrunnik 'daar beneden': vingers die ik weg moest drukken, verdoving, dopjes die naar binnen moesten,  verloskundigen die op mijn buik gingen hangen.... zelfs de schaar zag ik langskomen. "Niet knippen!"riep ik nog. "Nee hoor, doen we niet" zei de gynaecoloog. En toen kwam er weer een wee. En een knip. En de baby. "Kijk eens wat het is?" klonk een stem van de gynaecoloog. "Een jongen!" zei ik. "Zo, dat zie je snel!" zei een andere stem. "Oooooooooooohhhhhhh.,......" hoorde ik mijn man naast me zeggen, terwijl hij in tranen uitbarstte. En babygehuil.

En toen lag er een baby op mijn buik. Mijn zoon. Laurentius Johannes Robert. Laurens. De mooiste baby van de wereld en met alles erop en eraan.

En nu ligt hij in de wieg te slapen, iets meer dan een week oud, maar nu al ons hele huishouden regerend.