Wennen

Voor je het weet, ben je weer een maand moeder. "Doe je niks geks!" zou Brigitte Kaandorp in haar briljante act over het moederschap zeggen (Even aankleden... voor je het weet, ben je weer een uur verder. Doe je niks geks!). En het was me het maandje wel, moet ik zeggen. Nooit geweten dat het allemaal zó intensief zou zijn.

Want zo was je nog gewoon IreneM, weliswaar met een dikke buik, nu ben je opeens 'moeder van Laurens. De bevalling en de nasleep (ik moest nog 48 uur met een katheter in en daarna nog weer terug naar het ziekenhuis om te laten zien dat ik echt wel mijn blaas leeg kon plassen) ervan waren vrij heftig, maar gelukkig was daar Corry De Kraamverzorgster. Zij zorgde ervoor dat ik me in een hotel waande en hield gelijk Laurens in de gaten.

Maar toen verliet Corry De Kraamverzorgster na 7 dagen het pand en stond ik er alleen voor. En dan begonnen de regeldagen met veel voeden. En kon ik Laurens eerst - gevoed en wel - slapend in zijn wiegje leggen, waarbij hij gewoon bleef slapen, op een gegeven moment werkte dat kunstje niet meer. Meneer werd wakker zodra zijn hoofd het matrasje raakte en begon klagelijk te huilen. Waardoor ik hem weer oppakte ("je kan een kind nooit verwennen"), hij weer ging rondkijken (want dat doet hij als ik dat doe) en op een gegeven moment überwakker was en helemaal niet meer wilde slapen. Terwijl je aan alle kanten zag dat hij moe was. Gevolg: nog meer huilen, ik die de hele dag bezig was met Laurens en aan mezelf niet meer toekwam.

Op een gegeven moment bleef hij maar vragen om voeding en begon ik te twijfelen aan de voeding. Zouden er wel genoeg voedingsstoffen in mijn voeding zitten? Of krijgt hij niet genoeg binnen? Toch maar even naar het consultatiebureau om hem te laten wegen. En die getallen waren prima. Meneer was binnen 3 weken tijd al bijna een kilo zwaarder dan rond de geboorte. Daar kon het dus niet aan liggen. Ten einde raad belde ik dus het consultatiebureau op. Wat was er aan de hand?

Het antwoord bleek eenvoudig. Meneertje was oververmoeid. Omdat we hem de hele tijd pakten (en hij dus juist niet in slaap viel bij het rondjes op de arm door de kamer lopen, mara geïnteresseerd in het rond ging kijken), kwam hij slaap tekort. De remedie: rust, reinheid en regelmaat. En zo nu en dan even laten huilen.

Hoe moeilijk ook, het bleek de gouden tip. Ik verschoonde en voedde in een vaste volgorde, speelde en hield met haviksogen de 'eerste slaapsignalen' (vaak gapen) in de gaten. Dan in de Puckababy en dan naar bed. En eerst krijste hij de boel bij elkaar. Tien minuten. Vijftien minuten. Om de zoveel minuten aaide ik hem over zijn bol en vertelde hem vriendelijk dat hij moest gaan slapen. En net toen ik hem wilde oppakken en troosten... drukte iemand op 'mute'. Meneer sliep.

En zo ging het steeds. Meneertje had dus blijkbaar die paar (want nu zijn het er hooguit nog vijf) minuutjes huilen nodig om in slaap te vallen. En dat kan hard gaan ja. Maar na 5 minuten is het klaar, slaapt hij en goed ook. Binnen een week was hij ontspannener en huilde hij veeeeeel minder. En nu, twee weken later, is het al zo dat hij 's nachts en 's morgens zonder morren in slaap valt.

En deze week (5 weken na de geboorte) bekroop me voor het eerst het gevoel dat ik de situatie in de hand begin te krijgen. Voorlopig.

Jaja, het moederschap is genieten. Maar ook onzekerheid en hard werken. En wennen. Heel erg wennen. Maar als je dan begint te wennen, dan is het genieten alleen maar intenser en rijker.