Ik voel mij niet ok

Niemand die kan kijken achter het masker wat ik nu op heb gezet. Ik zeg tegen iedereen dat het goed gaat. Ik voel mij immers weer aardig goed. Het herstel gaat voorspoedig. Mijn keel doet geen pijn meer, mijn benen dat gaat ook goed en ik heb ook al bijna geen bloedverlies meer. Wel wat krampen nog zo nu en dan en lange einden lopen trek ik niet, maar verder gaat dat wel prima. Toch voel ik mij niet ok. Echt zo'n onbestemd gevoel. Geen idee wat ik nu wil. Voel mij aan de ene kant heel verdrietig en aan de andere kant hoeft het van mij soms ook niet meer. Voor mijn partner is het goed zo, die vind dat we ons gelukkig mogen prijzen met ons gezinnetje en hij wil het lot niet nog een keer tarten. Hij wil dit alles niet nog eens doormaken. Geen miskramen, kloppend hartje en dan toch mis, geen curretage etc. Aan de ene kant geef ik hem gelijk. Ik wil niet dat het onze relatie kost en mij lichamelijk kapot maakt. Alleen ik zei ook terecht, je hebt niet zomaar een wens samen en die zet je ook niet zomaar opzij. Ik had al allemaal voorstellingen hoe het zou zijn met een baby erbij. Zat al weg te dromen bij de kleertjes en andere leuke dingetjes. We hebben al onze liefde te geven en wat zou onze J een trotse grote broer zijn! Oh ik weet het echt niet. Bij het idee dat dit het was moet ik zo erg huilen! Dan voel ik mij zo verdrietig. We hebben van het weekend wel een gesprek erover gevoerd. Half en half afgesproken dat ik voorlopig nog niet terug aan de pil zal gaan en als ik zwanger word ik het daar eerst niet met hem over heb en het rustig af zal wachten. Wachten tot we zeker weten dat ik ver genoeg ben en dan de eerste echo zo laat mogelijk. Ook geen medicatie meer gebruiken (Utrogestan) en dan hopen dat het dit keer goed gaat. Aan de ene kant geeft het wat rust dat het dus niet helemaal een afgesloten hoofdstuk is. Alleen aan de andere kant, wil ik het wel op deze manier? En durf ik het zelf nog wel aan. Ook gezien mijn leeftijd. Ik kan het gewoon niet hebben dat mijn partner zo rustig (haast zonder emotie) eronder is en er al gelijk vanuit ging dat ik straks direct weer aan de pil zou gaan. Ik moet straks een besluit nemen wat ik met mijn zorgverzekering doe. Of een duurdere per maand en dan ook goed verzekerd voor alles omtrent zwangerschap en bevallen of zo laten. En ik word dus gek van mezelf, mijn gepieker en verdriet. Hoe kan je iets wat je zo graag wil, maar wat je ook angstig maakt zomaar laten gaan. Maar de andere kant is, hoe kan ik hiermee doorgaan tenkoste van wie weet nog wel wat miskramen of nog erger onbegrip binnen de relatie. En onze relatie is nu heel goed. We zijn er voor elkaar. Steunen elkaar voor alles en we houden echt veel van elkaar. Ik denk dat met nog een paar maandjes proberen (tot de zomer), nog 1 poging ik het beter af kan sluiten en dan ook meer rust in mijn kop heb. Natuurlijk hebben jullie geen antwoorden voor mij. Jullie kunnen mij niet zeggen dit of dat is goed. Maar ik ben blij dat ik hier mijn (lange) verhaal iig heb kunnen verwoorden. Dat het nu hier opgeschreven staat en voor even mijn hoofd weer wat rustiger is. Wie weet zie ik zelf wel heel duidelijk de antwoorden als ik dit over een poosje eens terug lees.