VK; 20 weken echo

Dit maal niet bij de VK maar bij een echoscopisch centrum. Wel spannend een beetje. Je hoopt toch over een uurtje de gezondheid van je ongeboren kind grotendeels te weten te zijn gekomen. Daar aangekomen duurde het uren voor de voorganger zijn auto had geparkeerd om de simpele reden dat hij de slagboom niet open kreeg. Wij drukte op een blauwe knop en reden meteen achter hem aan. Zoekend naar de ingang om niet al te lang door de regen te hoeven lopen. Aan gekomen bij de ingang van het ziekenhuis zagen we ook de andere ingang al naast ons. Eerst in de rij voor een ponsplaatje… Bleek de oude nog gewoon goed te zijn geweest maar vooruit. “Weet u waar u moet zijn?” Ja dat wisten we. Met een ‘vers’ plaatje en gezonde spanning terug naar buiten. Naar die andere ingang, naast de ingang. Spannend… Zaten we daar in de apotheek. Weet je zeker dat je die deur niet open kreeg, vroeg ik mezelf nogmaals af. Dus ik weer naar die zelfde deur, met tegenspraak van mn vriend maar ja, hij ging open. Wij naar binnen in de wachtkamer hoorde ik snel een stemmetje. Wie zei dat? Waar kwam dat vandaan. Maar vanachter een klein hoekje en bureautje kwam een kleine vrouw “doen maar rustig aan hoor”. Niet wetende of dat manend bedoeld was deed ik snel mijn jas uit en gaf haar de kaart en de brief. Gelukkig, ze lachte vriendelijk.

Na een korte wachttijd kwamen er twee redelijk vrolijke gezichten de kamer uit. Gelukkig dacht ik, want als ik nu tranen had gezien weet ik niet of ik vrolijk was geworden. We mochten al snel verder komen. We kregen een standaard plaatje waarbij de vrouw erg haar best deed om het niet op een standaard afgespeeld bandje te laten lijken… Toen op de bank. Lamp uit, scherm aan. Broek bijna uit en gel erop. Zoeken van het ene onderdeel van het kindje naar het andere. Ze verbaasde zich herhaaldelijk hoe mooi je alles zag. Ze zei dan iets als we doen maar dit even eerst want de Kleine ligt er nu zo mooi voor. Maar dat bleef ze maar zeggen. Tot de kleine hersenen aan de beurt waren. Tot in de haren van mijn schaamstreek zakte ze om de bocht te kunnen maken naar het bolletje. “Hij lig wel diep hoor” zei ze nog. Nou sorry, haha, dat voelde ik ook. Maar goed, niet erg, het hoort erbij. “Jij zoekt maar” dacht ik “jij duwt maar, tot je het gevonden hebt.” Op dat moment wil je gewoon alles zien en weten en volgen en het gaat zo snel. Hup kleurtje erop en de niertjes bekijken. Kleurtjes erin en de bloedstroom door de navelstreng gevonden. Wauw. Het ging eigenlijk te snel. Te snel voor mijn vriend om het te herkennen en te snel voor mij omdat het allemaal zo mooi te zien was ging ze er in een razende overheen. Vruchtwater hoeveelheid lag mooi op de lijn. Twee nieren gezien. Mooi maagje, op de goede plek. Een kloppend hart met een mooi tussenschot. De hersenen uiteindelijk goed bekeken. Voetjes gemeten… Ja en die zijn van mama. Die waren aan de kleine kant. Maar goed. Mama heeft nu maatje 34 dus tja. In het geheel een erg mooi kindje zei ze. Het gezichtje mooi in beeld gehad. Zowel van voren als van opzij. Een beetje een spookachtig beeld zo van voren. We zagen zelfs één ooglens. Bijzonder dat dat in je buik nu een geheel aan het worden is en meer en meer werkelijkheid lijkt te zijn. Tot slot printte ze nog 4 mooie foto’s voor ons uit die ik later deze middag nog ga posten hier op BB. Al met al een kind dat nu met 19 weken en 6 dagen op een gemiddelde lag van 19+1. Dus iets kleiner maar dezer niet verontrustend. Gelukkig. Ikzelf ben geboren met 3 pond en mijn vriend met 2 dus dat iets kleiner hadden we wel verwacht. Ook gezien mijn postuur nu vond zij dat ook helemaal niet raar. De bovenbenen waren dan wel weer op lengte, haha. Echt een kwaal van mijn vaders familie, lange stelten. Het neusje leek me mooi klein en rond. Zou ik geweldig vinden. Mijn moeder had ook zo’n ronde neus en mijn vriend en zijn ouders hebben ook een rond topje. Dat vind ik persoonlijk echt aantrekkelijker dan mijn neus zoals mijn vader die heeft maar goed. Gezond lijkt het. Gezond!! Wat een opluchting. Je gaat er toch van uit maar toch. Deze bevestiging is zo heerlijk!! De placenta aan de rugzijde zei de vrouw. Dus je zal de Kleine goed voelen, ook al is het de eerste. Inderdaad! Daar ben ik nu ook erg blij om. En met deze boodschap gingen we trots naar buiten. Er groeide wat moois in me. Een echt gezond mensje wordt verwacht. Wauw wat heerlijk. Nu nog even snel langs de Prénatal om de Blije Doos op te halen en dan snel de blog gaan schrijven en de echo’s scannen. De scans op BB plaatsen en doorsturen naar de Hema om bij te bestellen. Daar kwam alleen een klein vervelend telefoontje tussendoor. Asmus, een Chichu die me nauw aan het hart staat, wordt binnen nu en no time bezocht door de dierenarts om te laten inslapen… toch laat ik me hier niet door uit het veld slaan. Dit is onze dag. Wel hebben we een condoleance kaartje gekocht. Een stralend sprankelend kaartje met een mooie zon. Waarom alles negatief op een voor ons mooie dag. Een zonnestraaltje als steun. We zijn in gedachten zeker bij hen. Maar ook bij andere mensen die vlinders zijn geworden. Zij gaan nu samen verder. Mijn moeder was erg close met Asmus. Ze gaan samen verder spelen. En wij, wij dromen nog even na. Wauw! Geweldig zwevend typ ik het nu uit. Hmm… Laat me nog even dromend de middag door, vlees bakken en aar het zwangerschapszwemmen gaan…