Angst steekt de kop weer op

Alweer 28 weken zwanger! Alle controles zijn tot nu toe allemaal goed, maar wat hebben we veel meegemaakt afgelopen tijd.
Door al deze gebeurtenissen en waarschijnlijk de hormonen begint bij mij de angst weer te overheersen...

Eind vorig jaar zijn we met 18 weken erachter gekomen dat onze dochter was overleden. Dit heeft ontzettend veel impact gehad op ons leven, zowel van mij en mijn man als die van de kinderen.
Vanaf het begin van deze zwangerschap is er een angst geweest om ons kindje weer te verliezen. Hoewel we altijd ons best deden er zoveel mogelijk van te genieten blijft het toch altijd in het achterhoofd zitten. Al vrij snel werd duidelijk dat ik antistoffen had gemaakt die ervoor kunnen zorgen dat ons huidige kindje bloedarmoede kan ontwikkelen. Hiervoor wordt ik nu ook elke twee weken gecontroleerd in het ziekenhuis en elke vier weken bloed prikken om o.a. de titer te bepalen.
Daarnaast kregen we met 20 weken te horen dat er in de navelstreng maar 2 vaten zitten en geen 3. Nou had mijn broer dit ook en is verder prima, dus het zegt ook niet altijd wat. Maar ook daarvoor hebben we al extra controles gehad en blijft de groei in de gaten gehouden worden.

Deze zwangerschap is dus zeker niet zonder slag of stoot, maar ondanks alle goede controles kreeg ik tussen de 20 weken en nu wel wat meer het gevoel dat alles wel goed gaat komen.
Maar helaas komt nu dus weer die angst omhoog. De angst om alsnog ons kindje te verliezen. Als ik maar even niks voel bewegen dat slaat de angst om mijn hart en moet ik mijzelf echt tot rust manen dat als ik even rustig zit en alles probeer te ontspannen ik vanzelf weer wat ga voelen. En gelukkig is dit ook vaak het geval.

Momenteel volg ik ook therapie om met o.a. dit soort gevoelens om te gaan en ik heb al heel wat andere therapieën achter de rug voor de verwerking van ons overleden meisje. Toch vind ik het allemaal erg zwaar worden. Ik wil gewoon die laatste weken genieten. Het vertrouwen hebben in mijn lichaam en ons kindje dat het dit keer echt wel goed komt.
Maar het voelt echt als een gevecht. Een gevecht tussen mijn gevoelens en gedachten.

Misschien herkennen jullie die opkomende angst in het laatste trimester? En wat hebben jullie hier aan gedaan?