Het houdt ook nooit op
ja ja dames het was weer zover.... sinds haar laatste verhoging is het weer raak. De snotterigheid en gekuch was nog niet over en ja hoor daar zaten wij een hele nacht met een spugend kind! Na zichzelf helemaal leeggespuugd te hebben konden wij haar om 3 uur in bed leggen. Ze had geen koorts dus dacht ik kijk het nog even aan.
De volgende ochtend was mw nog steeds niet in orde en ook nog geen plasluier..... even wat drinken en dit wilde ze dolgraag... helaas kwam elke slok er net zo hard weer uit... tegen 12 uur had Kayla sinds de avond ervoor nog geen plasluier gehad. Tja ik maakte me geen zorgen om haar lever die waardes waren uitstekend de vrijdag ervoor maar ja Kayla haar nieren hebben tijdens en na transplantatie natuurlijk ook een flinke optater gehad dus nu ging dat door mijn hoofd. Meteen het UMCG gebeld en die waren het met mij eens. Ik moest dus naar het AMC.
Gelijk heb ik dokter Koot gebeld en het uitgelegd en zoals altijd mochten wij meteen komen en zat hij al op ons te wachten. Bloedgeprikt en onderzocht. Uit de bloedwaardes bleek idd dat haar nieren aan waardes al was verdubbeld en dat is niet goed. Kayla werd dus opgenomen en kreeg een vochtinfuus en een blaascatheter om exact te kunnen zien wat zij plaste.
Dinsdag was Kayla helemaal niet zichzelf. Na alles wat zij heeft meegemaakt was dit de eerste keer dat ik haar strijdlust niet kon zien. Ze gaf zich totaal over liet zich prikken zonder ook maar een kick te geven, liet zich als een slappe vaatdoek in mijn armen liggen en vond alles wel best.... dit vond ik zorgelijk zo is mijn dochter helemaal niet.... zelfs stervende gaf zij duidelijk te kennen dat zij de strijd niet opgaf... en nu leek het wel zo. Even ging er een gedachte door mij heen... een gedachte die ik eerder had toen zij op de ic lag te knokken voor haar leventje..... heb ik dit allemaal gedaan voor mij of voor jou. Heb ik mijn stukje lever aan jou gegeven voor jou of voor mij.... moet jij nu constant zo lijden en ziekenhuis in en uit voor jou of voor mij.... was ik ergens toch egoistisch geweest om er alles aan te doen jou in leven te houden omdat ik niet zou kunnen leven met het verdriet jou niet bij mij te hebben..... maar intussen leef jij met een constante zorg ivm een niet natuurlijk aangelegde lever, nieren die niet veel kunnen verdragen.... ben ik een egoist, had ik dit van jou mogen verlangen of had ik jou toch rust moeten gunnen en mezelf door het leven moeten trekken zonder jou..... Gauw heb ik het uit mijn hoofd gezet want zo ben ik niet,,,,, en zo is zij niet,,,,, maar om haar weer in een ziekenhuis te zien met overal slangen was bijna ondraagelijk.
Woensdag knapte Kayla weer op. Ze wilde weer zitten en een beetje drinken. De nierwaardes waren weer gedaald en alles ging de goede kant op .... wat een opluchting. Dokter Koot kwam langs en was zeer tevreden... de volgende dag mochten wij van hem naar huis.
Helaas donderdag ochtend word ik wakker en hoor ik bij Kayla een steunende ademhaling. Gelijk voelde ik aan haar hoofdje ik wist het zeker KOORTS! Gelijk de zuster erbij geroepen en haar temperatuur gemeten 39,2... Ik maakte haar luier los en kreeg de schrik van mijn leven haar poep was ontkleurd ( stopverf wit en dus geen gal erin ). De tranen sprongen in mijn ogen en ik zag alweer gillende sirenes naar het UMCG. Dokter Koot kwam bij binnenkomst meteen naar ons toe en Kayla werd binnenste buiten gekeerd. Bloed geprikt, buikfoto en echo van lever, nieren en darmen.... Koot begon direct uit voorzorg aan 2 antibiotica's waarvan 1 wordt gebruikt ivm een cholangitis ( ontsteking aan de galwegen ) Uiteindelijk is er geen duidelijke oorzaak voor de koorts en ontkleurde poep. Wel is er op de echo te zien dat ook de hele kleine galwegen wat opgelicht zijn en die hoor je eigenlijk ook op een echo niet te kunnen zien. Daarintegen zijn Kayla haar leverwaardes nog steeds prachtig!
Al bij al ligt Kayla nog in het AMC. Zij wordt behandeld voor een eventuele cholangitis en een bredere antibiotica voor als er toch iets anders in haar lijfje de koorts heeft veroorzaakt. Gisteren was Kayla weer de oude. Liet niets zomaar toe, werd al boos als er witte jassen binnen kwamen en liet duidelijk merken daar niet te willen zijn. Ze eet weer als een bouwvakker, heeft niet meer gespuugd en plast weer goed. Er is nog wat bloed op kweek gezet als daar maandag niets uit is gekomen dan mogen wij wat dokter Koot betreft weer met haar naar huis mits het UMCG zegt dat zij de antibiotica oraal mag innemen anders moet het via infuus blijven en zijn wij langer in het ziekenhuis.
Weer een heftig weekje dus vol emoties.... en ondanks dat ik diep van binnen weet dat Kayla mij dankbaar is voor alles hou ik een schuldgevoel. In mijn buik ging het mis en ik merkte niets.... het egoistische gevoel dat ik haar maar niet kwijt wilde niet los kon laten maar dat ik alles op alles heb gezet ondanks het leed van haar om haar bij mij te houden...... het enige wat deze gedachtes kunnen wegwerken zijn betere tijden voor mijn kleine meid... een lange periode zonder ziek zijn en ziekenhuis opnames.... Er is mij verteld door chirurgen van het transplantatie team dat het eerste jaar na transplantatie nog steeds voelt als een storm met een wervelwind en dat na het eerste jaar je in rustige vaarwater komt... we zijn nu halverwege laat alstublieft die rustige vaarwater komen niet zozeer voor mij maar wel voor haar, wel voor mijn kleine tank die het verdient om een prachtig zeilbootje te worden.
Liefs Freya
reacties (0)