Even een update

Hoi allemaal... denk schrijf even snel een blog om te laten weten hoe het nu hier gaat.

Met Kayla gaat het goed. Leverwaardes zijn stabiel dus dat is positief. Aan haar kun je niet merken dat er iets aan de hand is ... zij lacht trappelt en schatterd maar door echt een heerlijk vrolijk meissie is het. Gelukkig maar want anders had dit allemaal nog veel zwaarder geweest.

Over anderhalve week ga ik weer aan het werk. Een deel van mij ziet daar erg tegenop maar een andere deel zegt dat het mij ook goed zal doen. Ik heb wel besloten om veel minder te gaan werken... nog maar 24 uur per week. Dit omdat ik er niet aan moet denken om Kayla in deze omstandigheden naar de creche te brengen. Zij is vatbaarder dan de andere kinderen.. en bij haar betekent ziek zijn een ziekenhuis opname en niet thuis uitzieken dus dat willen wij zoveel mogelijk vermijden. Geen creche voor haar dus maar oma's die oppassen en papa en mama die dankzij wisseldiensten elkaar kunnen aflossen. Ik vind het enigzins jammer. Ik geloof dat een creche best heel goed kan zijn voor de sociale ontwikkeling maar haar gezondheid gaat nu echt voor.

Met mij gaat het redelijk. De ene dag weet ik vol goede moed erdoorheen te komen en de andere dag kan ik alleen maar huilen en doomscenarios voor me halen over hoe de toekomst eruit kan gaan zien. Ook tussen mij en mijn partner schommelt het. Het is duidelijk dat dit een behoorlijk klap heeft gegeven en dat de spanningen en stress heftig zijn. We hebben vaak ruzie, zijn snel geiriteerd en op ons teentjes getrapt.... we zijn moe en nerveus maar kunnen niets anders doen dan afwachten en hopen op het beste. Gelukkig liggen wij nog steeds op 1 lijn en we gaan nooit boos de deur uit of naar bed we spreken het altijd uit.

Zij maakt het uiteindelijk allemaal weer goed. Die lach is geweldig en de manier waarop zij slaapt echt zoooo schattig tja hoe kun je dan nog boos en verdrietig in de ronte lopen.... nee dan laat je dat maar ergens liggen en ga je weer van haar genieten. Proberen niet te ver vooruit te kijken maar elke dag als een cadeuatje nemen dat is onze taak elke dag weer.

Liefs Maureen