De eerste uren en dagen na de bevalling 12-10-2009

Toen Jort eenmaal bij me lag had ik het idee wel heel snel weer bij te komen van wat er zojuist was gebeurd; ik voelde de zwelling in mijn gezicht, mijn lege buik, maar vooral het bewegende, prachtige mannetje recht voor me! Tussendoor voelde ik de arts wel steeds op mijn buik duwen - eerst voor de placenta, die ik er met een klein beetje persen ook nog wel uit wist te werken - later om te stimuleren samen te trekken.
Dat deed mijn baarmoeder dus niet. Oxytocine in mijn infuus leek ook niet voldoende te doen.
Vooralsnog was ik helemaal beduusd van dat mooie wezentje bij me, dat ondertussen ook al lekker aan de borst begon te sabbelen, dus ik weet niet precies hoe vaak er wat gebeurde, maar van 2x weet ik het wel zeker dat er op mijn buik geduwd werd en ik het gevoel tussen mijn benen kreeg alsof ik behoorlijk aan de klontjesdiarree was, maar dan uit een ander gat. Heel erg naar.
De arts vertelde ook tussendoor wel dat het niet heel lekker ging, dat mijn bloedverlies opliep, dat ze medicijnen ging geven om het te stimuleren. Ik vond het allemaal best, zolang ik maar mijn kind kon bewonderen.
Op een gegeven moment, nadat Jort was nagekeken en gewogen en voor de 2e keer heerlijk aan mijn borst lag te sabbelen, vertelde de arts dat het niet in orde was daaronder. Te weinig samentrekking waardoor er steeds bloed en stolsels ophoopten in mijn baarmoeder. Dat kon ook nog zijn omdat er een stuk placenta was achtergebleven; hoewel nagekeken werd dat niet betrouwbaar genoeg gevonden.
Eerst de echo erop; als ze dan een stukje zouden zien moest ik sowieso naar de OK, zagen ze niets was ook dat niet betrouwbaar. En ze zag niets, dus ik liep nog steeds het risico naar de OK te moeten. Voor die tijd nog 1 "noodgreep": aan de nalador, sterker dan oxytocine (is wat ik me ervan herinner), als dat niet zou werken, alsnog naar de OK. 1 groot nadeel: 24uur geen borstvoeding meer geven - maar dat zou na operatie ook niet mogen, dus dat was eigenlijk geen keuze.

Gelukkig deed de nalador dit keer wel zijn werk. Bloed liet ondertussen zien dat mijn Hb van 8.4 naar 7.6 gezakt was, maar dat is kort na zoveel bloedverlies niet betrouwbaar.
Om 4 uur waren vader en oma al wel naar huis gegaan, min of meer door mij gestuurd; ik kon me niet voorstellen in slaap te kunnen vallen met zoveel moois in mijn armen. Bovendien heb ik het idee dat ze echt nog tot ver in de ochtend met me bezig zijn geweest, veel op mijn buik duwen en voelen of het begon te werken, kijken of er nog meer stolsels af te drijven waren.
Begin van de ochtend, ik lag nog steeds met lieve Jort in mijn armen en hoorde het in een soort van roes, kwam de arts me vertellen: het lijkt erop dat we aan het winnen zijn! Gelukkig, geen operatie meer!
Wel had ik ondertussen ruim 2 liter bloed verloren, dus ik moest blijven voor controles. Kon me niets schelen, zolang ik dat mannetje maar mocht blijven vasthouden!
Dus eerst werd ik nog naar een andere kamer gereden, later door naar de kraamafdeling.
Toen papa en later ook oma arriveerden schrok de vader aanvankelijk nog wel van het verhaal, maar ik heb ook het idee dat hij doorhad dat ik er rustig onder was en bleef daarom zelf ook rustig. Jammer van dat dagje langer blijven, maar liever dat inderdaad dan thuis in elkaar zakken.

Op de kraamafdeling lag ik in eerste instantie alleen. Jort kreeg ondertussen wat flesjes, en dat vond hij he-le-maal niets! Hij werkte echt tegen met die speen in z'n mond, en de melk spuugde hij zo nodig ook meteen weer uit. Dat vond ik echt eindeloos zielig, ik had hem zo graag het betere alternatief, namelijk de borst, aangeboden! In de loop van de dag heeft hij uiteindelijk wel wat binnen gekregen, maar het zal niet veel zijn geweest.

Later op de middag kreeg ik alsnog een kamergenote, zij kwam bij van een keizersnede na mislukte vacuumverlossing, dus het kindje was behoorlijk rustig, en zij moe. En, zo te zien zwaarlijvig, dus ik mompelde nog tegen Corno: best, als ze maar niet snurkt.
Helaas...
22u 's avonds had ik werkelijk een zaagconcert naast me.
Jort was behoorlijk onrustig van, naar mijn idee, toch honger, dus die heeft zo goed als de hele nacht lekker op mijn borst gelegen met een pink in zijn mond. Daar genoot ik van! Maar slapen kwam er niet van met die zaag naast me... Ach, het was maar voor een nacht, dacht ik nog, nu lig ik heerlijk met mijn kind kennis te maken, slapen komt wel.

De volgende dag kwam de uitslag van mijn bloed; ik had ondertussen Hb 4.6 bij een bloedverlies van 2.5 liter... ai, gevaarlijk laag! En daarmee kwam ik in aanmerking voor bloedtransfusie. Ik mocht nog proberen te wandelen, want als dat zou lukken mocht ik wel naar huis, maar rekende er al niet meer op. Ik kwam immers van Hb 8.4 dus dat verschil is nogal groot, en dat bleek bij overeind komen want ik zag meteen sterretjes en kreeg bijna opnieuw dat zwarte gat wat ik tijdens de bevalling ook had mogen meemaken. Direkt terug in bed dus. Ik had ook nog een urinecatheter dus plassen ging "vanzelf".
En ik besloot: kom maar op met dat bloed! Probeerde zelfs nog te onderhandelen of ik niet meteen 3 zakken kon krijgen, ik wil namelijk graag volgende week weer gaan sporten, haha! Dat ging niet door helaas, het werd er maar 1. Heel bijzonder hoe moeilijk een ziekenhuis kan doen over een zakje bloed, ze dekken ook alle risico's in; ik hoefde nog net niet te tekenen voor de risico's, maar het was wel duidelijk dat er een hele goedkeuringscommissie over ging voordat ik, tegen de avond, eindelijk mijn bloed kreeg.
Waar ik tussendoor wel erg dankbaar voor was, was de assertiviteit van mijn lieve grote man; die is direkt na het bericht "je blijft nog een dag" naar de balie gelopen om te vragen of ik op een andere kamer kon overnachten; nog een nacht zou niet best zijn voor me. En dat is gelukt, ik ging tegen 22u naar een andere kamer, waar ik het rijk alleen had met kleine Jort.
Alleen niet denken dat ik goed sliep, want ik had me erg sterk voorgenomen de borstvoeding te laten slagen, na een dag hopeloos met kolven aan het mieren te zijn geweest, dus ik heb elke 2 uur mijn alarm gezet en heb de kleine man aan de borst gelegd. Overduidelijk dat hij dat zoveel beter vond dan die rotflesjes, dat hij de dag erna al meteen voor kleine spreeuw werd uitgemaakt door het personeel, zo mooi kan hij aanhappen!

De dag erna bleek mijn Hb 5.2 . Hield nog steeds niet over, maar het was in ieder geval boven de kritieke grens. Dus nog een keer proberen te lopen en naar het toilet te gaan. Dat ging, en daar had je dan ook meteen alles mee gezegd, maar ik wilde ondertussen ook wel erg graag naar huis.
Thuis bleek zelfs de reis naar het toilet een enorme onderneming, inclusief sterretjes zien en dus begeleiding van en naar dat kleine kamertje, maar ik was tenminste thuis! Als ze in het ziekenhuis toch geen toegevoegde waarde meer hebben, lig ik nog altijd liever in mijn eigen bed.

Nu zo aan het begin van de tweede week gaat het gelukkig stukken beter. Ik kan al steeds langere tijden uit bed zonder duizelig te worden, zelfstandig douchen en zoals nu (al is het in etappes) een lekker verhaal tikken. Ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel; sporten zal de komende 6 weken nog wel niet gaan (baaalen... maar niet heus! haha het is thuis veel leuker!), en mijn volgende doel is bezoek in de woonkamer ontvangen in plaats van in onze slaapkamer.
Jort zit allang ook weer aan zijn geboortegewicht, heeft de hele dag door volle luiers dus hij krijgt duidelijk genoeg binnen; geen overblijfselen van die 24uur zonder borstvoeding. En hij doet het fantastisch, de kraamverzorgster zei twee dagen geleden zelfs dat ze dit niet vaak meemaakte; zo'n tevreden en lief kind waarbij alles zo makkelijk lijkt te gaan - alsof hij aanvoelt dat we dit wel verdienen na alle ellende tijdens de zwangerschap (ze kende ondertussen ons verhaal van de eerste maanden). Ik ben op mijn beurt dan ook echt heel, heel erg blij met zo'n lieve kraamverzorgster.
Kortom, ook hier weer een beetje woelige start, maar vervolgens een fantastische kraamtijd!!