Bevallingsverhaal 09-10-2009

Bijna een week later, maar nog lang niet vergeten hoe het allemaal ging - hoewel het cliché waar is: de pijn is al wel bijna vergeten want ik heb er zo iets moois voor terug!!

Ik ga nog even bij het begin beginnen.
Vrijdagmiddag was ik bij de gynaecologe, die heeft me gestript want ik had al iets ontsluiting, én een vurige wens om op zondag 4 oktober, dierendag te bevallen.
En naar mijn idee heeft dat strippen gewerkt! Ik ga dus ook binnenkort maar eens een hele mooie, dure fles wijn bij mijn gynaecologe afleveren, dat lijkt me wel het minste wat ik terug kan doen.

Na het strippen bleef ik licht bloed verliezen, niet ernstig, kostte een maandverbandje. Heerlijk mee geslapen, tot ik om een uurtje of half 6 wakker werd met lichte kramp, richting toilet verdween en daar een flinke hoop slijm met bloed in het toilet deponeerde. Ziekenhuis gebeld, die waren nog niet onder de indruk, mocht terugbellen als ik meer bloed verloor.
Dat was om 12.00u, dus aan het CTG, echo, en geen reden gevonden waarom ik dat bloed verloor. Ja, zal wel gevoelige baarmoederhals zijn. Best.

Ondertussen had ik al wel wat lichte krampen sinds de ochtend, goed te doen, wegzuchten niet echt nodig. Gerommel dus. Daar was die rubber bal die ik in huis had staan echt prima voor, ben blij dat ik die had. Later werden de krampen alleen wel echt gemeen en kon ik niet eens meer op een stoel blijven zitten. Zo rond half 7 in de avond van 3 oktober ben ik dus maar op bed gaan liggen; manlief ging timen want de krampen leken regelmaat te hebben. Dus een uur later, na een telefoontje, richting ziekenhuis vertrokken.
Heel typisch, in het trappenhuis naar beneden kreeg ik wel 2 extra weeen, dus meer dan eens in de vijf minuten - terwijl ze op cursus hadden verteld dat met lopen de weeen dragelijker moesten worden, niet meer! Ach, het menselijk lichaam laat zich ook niet zomaar beschrijven, zal er in mijn geval wel bij hebben gehoord.

Tegen 20.00u kwam de verloskundige me opzoeken en bleek ik, godzijdank, al 4 cm ontsluiting te hebben. Wat een opluchting, want die weeën waren ondertussen echte bitches geworden! Ik had ze niet alleen in m'n buik, maar het trok volledig in mijn rug en in mijn liezen door; in het begin hielp het nog als manlief in mijn rug drukte, maar tegen de tijd dat we in het ziekenhuis waren werd het echt te heftig. Ik kon ze moeilijk meer opvangen, heb een hele eigen draai aan puffen / buikademhaling / whatever gegeven want alle oefeningen van cursus werkten gewoon niet. Ha, het pufje voor bij de persweeën, daar had ik wat aan tijdens de ontsluiting, dus die zijn het geworden. Maar tegen die tijd was ik er wel van overtuigd: ik moet een ruggenprik, want ik trek het echt niet meer!
Goed dat ik me dat redelijk tijdig bedacht, want ik vroeg het de verloskundige terwijl ze eigenlijk al bij de deur stond en vroeg of ik verder nog vragen had. "Ja, een ruggenprik, alstublieft!!" waarna ze zei: "goed, die gaan we aanvragen".

En dan die ruggenprik... alles leuk en aardig, maar die krijg je dus pas als er een infuus is aangelegd en de halve zak in je lichaam is gelopen. Dus dan heb je de knop omgezet, ok, ik ga het met pijnstilling doen, duurt het nog godallejezus lang voor ze dat ding zetten! Ik geloof dat ik 1x heb geroepen: als ze nu niet komen met die ruggenprik mag je met een moker op m'n kop slaan, ik trek het niet!
Ik lag werkelijk met mijn hele lijf te rillen van pijn en angst, wachtend op de volgende wee. Zeggen ze op cursus: "deze wee komt nooit meer terug" zeggen tijdens het puffen - ik dacht het omgekeerde: kwamen die vorige maar weer terug want deze zijn steeds erger, argh!!!
Wat was dat erg, bang worden van je volgende wee, zwetend van de inspanning om ze op te vangen en voor je gevoel te weinig tijd tussen de weeën om bij te komen. Wat een hel! Dat was echt het moment waarop ik dacht: dit nóóit meer, we adopteren de volgende!

Maargoed, hij kwam wel, die ruggenprik.

Werkt 'ie niet...

Weet nog goed hoe de anaesthesist zei: binnen 10 minuten ben je pijnvrij... not!! Ik heb geloof ik wel 3x heen en weer gedraaid, want daar lag het aan volgens de verpleegkundige, dan kwam het wel. En het kwam niet... Ja op den duur leek mijn rechterkant verdoofd, maar links voelde ik echt nog volledig, via m'n rug naar m'n buik tot in mijn (ene) lies. Dus wat heb je dan aan dat effect?!
Dan maar even voelen hoe het met de ontsluiting is, want als dat te snel gaat dan werkt die prik blijkbaar niet.
Bleek ik wel al op 8 te zitten, wat een opluchting!
Achteraf hoorde ik ook dat er geen weeënopwekkers aan het infuus waren toegevoegd; dat schijnt standaard wel te worden gedaan omdat een ruggeprik het proces zou vertragen. Ha, bij mij dus niet, mijn ontsluitingsweeën trokken zich gewoon niks aan van die ruggeprik, gingen er desnoods gewoon harder van.

Vanaf dat moment had ik ook het idee dat de scherpe kantjes er wat afgingen. Maar heel snel daarna voelde ik ook de persdrang opzetten. Toen schrok ik even: dan gaan ze de ruggeprik uitzetten, maar dat mag niet!! Dus heb het heel even voor me gehouden, ik kreeg op dat moment zelfs weer praatjes, lag lekker grapjes te maken met manlief. Tussendoor roepend: niet uitzetten hoor, die ruggenprik, veel te fijn dat het in ieder geval iets doet! Ze hebben zelfs nog een foto van me gemaakt dat ik m'n duimen omhoog steek en roep: pfoe, goed te doen hoor die weeen, echt eitje koekie, wie zei dat bevallen zwaar was?! Haha - niet voor lang natuurlijk.
Ik voelde het hoofdje steeds harder duwen tijdens de weeën. De arts zei nog dat ik die zo lang mogelijk moest weg zuchten, want hoe langer dat lukt, hoe makkelijker later het persen. Er stond nog maar een randje, dus dat zou zo weg zijn. Jaja, nou ok, dat even wachten wilde ik ook wel graag, want ik had op de klok gezien dat het 23.30u was. Dus nog maar een half uur, en dan was het dierendag!! Kijk, da's nog eens motivatie. De dames om me heen zeiden op dat moment ook al dat het heel raar moest lopen wilde hij niet op zondag geboren gaan worden. Daar werd ik heel blij van!

Vanaf dat punt heb ik een stukje van de bevalling als erg grappig ervaren. Ja die weeën waren naar, maar manlief en schoonmama (die er ook bij was) deden gezellig mee met de babbels tussendoor en waren continu geintjes aan het maken. Ik zou het niet anders gewild hebben! Grote man vond bij het toilet "slagersschorten" en had er eentje voorgebonden. Hij ging aan het voeteneind staan en riep dingen als: zet die turbo maar aan, ik vang wel!

Ik geloof dat ik rond 1uur mocht gaan persen. De verlossende woorden "je mag gaan meepersen" waren heerlijk, nadat ik al heel veel keren had geroepen: hij wil d'r uit!!

Het eerste stuk persen was een genot. Eindelijk meeduwen met dat koppie wat zo overduidelijk eruit moet. Hoewel ik steeds meer het idee kreeg dat het niets uitmaakte wat ik deed, het gevoel werd er niet anders van. Ik raakte wel opnieuw steeds verder van de wereld, echt een soort van roes. Liet het min of meer over me heen komen, totdat ik dacht te voelen dat het hoofdje ging staan - de pijn!!! Ik gilde het uit aan het einde van zo'n perswee, wat erg wat erg!! En de dames om me heen riepen "nee doorgaan! lucht happen! doorgaan! Die pijn gaat pas weg als de wee weg is, dus doorgaan!"
En toen gebeurden er ineens bizarre dingen. Het licht ging uit. En niet maar 1x... Naar mijn idee steeds op het hoogtepunt van persen kreeg ik black-outs. Heel heftig! Want iedere keer kwam ik dan bij, zag sterretjes, lag met trillend lijf en hoofd en ze riepen maar: "hap lucht! doorgaan!", dus als ik weer bij zinnen was deed ik dat maar. Jeetje, hoe vreemd was dat.
En toch duurde dat, naar mijn idee, niet eindeloos. Ik herinner me dat de arts zei dat ze een knip ging zetten, en ik hoorde 2x knippen tijdens het persen, voelde dat natuurlijk niet.
Voorover gebogen zag ik ineens tussen mijn benen dat hoofdje. Ik gillen: "ik zie 'em!!" "ja doorgaan, nieuwe hap lucht" werd er geroepen en dat deed ik. Ik zag hem verder komen, ik zag een hoofdje, een handje, schouders... daar was hij!!!

Hij kwam bij me liggen, en was perfect! Dat mondje, die is van mijn man, dat neusje, die haartjes, die vettige billetjes...
"Mogen we zijn naam weten?" vroegen de arts er assistenten, en mijn man en ik zeiden tegelijk: "Dit is Jort!"

---

8 Reacties op Bevallingsverhaal

Twinmama - Zondag, 11 Oct
Wow, niet niks zeg! Hiermee vergeleken was mijn bevalling 'apeltje eitje' denk ik... (gewoon geluk gehad, het was in een ruim uur gepiept) maar nu is de tijd van het grote genieten aangebroken! Lekker genieten dus van Jort! Gefeliciteerd! Groetjes Stephanie

mienie - Zaterdag, 10 Oct
wooohh joh wat een verhaal...heel mooi geschreven en mooi om te lezen maar voor een groot gedeelte beleef ik mijn eigen bevalling meer tot dat laatste stukje...heftig hoor!!En blackouts.. Respect!!! Maar nogmaals alle cliche is waar he?! Zo'n mooi kado, je mannetje en dat maakt veel goed!
liefs

mandy-lucas - Zaterdag, 10 Oct
Mooi geschreven!!
Geniet van je kleine man!
Gr mandy

Anna7 - Vrijdag, 9 Oct
Wat mooi beschreven zeg, echt talent! Maareh, ben er wel een beetje bang van geworden, oh ja we moeten eerst pijn leiden voor we het wondertje mogen zien, brrrr, heb er niet zo veel trek in! Die van Imogen is iets vriendelijker. Maar nogmaals van harte he!!! Ik ga nu met een zeer onrustige buik naar bed en hoop toch een iets ander verhaal te mogen schrijven binnen kort.
Liefs,
Anna

Aloha - Vrijdag, 9 Oct
Heel mooi verhaal! Wat heerlijk dat hij er eindelijk is he?!

Maar, wanneer ben je nou die 2.5 liter bloed verloren?

Ik ga je pb'tje nog beantwoorden hoor, maar ik zit er even helemaal doorheen (ja, die dagen komen nog) dus ga lekker mijn bed in.

Liefs, Anne-Marie

imogen - Vrijdag, 9 Oct
Jeetje wat een verhaal zeg! Het is maar goed dat ik jouw verhaal niet heb gelezen voordat ik zelf aan de beurt was ;) Pfoeh, je hebt wel wat moeten doorstaan! Geweldig is het he? Zo'n klein kereltje :-) Wij zijn ook echt zo aan het genieten!!

Veel liefs,

Imogen

zwienkje - Vrijdag, 9 Oct
Gefeliciteerd met je zoon! ik las je bevalling en wat heb je het mooi omschreven! Echt knap alsof je het als lezer (nogmaals) zelf beleeft.
Liefs Anke

apie - Vrijdag, 9 Oct
Mooi verhaal. Heftig he, een bevalling. Ik heb het bij de geboorte van mijn zoontje 'gewelddadig' genoemd. Wat er allemaal gebeurt in je lijf en hoe zo'n kindje zich een weg naar buiten baant, is heftig. Maar wel heel bijzonder om mee te maken.
Geniet van je lieve mannetje!