Ons tweede kindje, J.ort`s tweelingbroer 13-10-2009

Ik heb het er niet (veel) meer over gehad, de laatste tijd. Deels om de schijn wat op te houden dat ik het een plaatsje had gegeven, omdat ik vond dat ik met volle teugen moest kunnen genieten van mijn zwangerschap, maar niet dat ik er niet meer aan gedacht heb. Sterker nog, ik heb echt nog wel regelmatig verdrietmomentjes gehad, en naar het einde van mijn zwangerschap ben ik er zelfs angstig voor geweest, dat het op het laatste moment nog allemaal mis kon gaan. In mijn beleving was het namelijk nog echt een minimensje, een poppetje, verstopt ergens onder de placenta. Met doemdenken kreeg ik dan beelden van een placenta die dat "zat" was en er dan acuut mee zou stoppen, waarna ik ook mijn tweede kindje zou verliezen.

Daarom had ik besloten dat ik heel graag dat poppetje wilde zien na de bevalling, ook om het definitief af te kunnen sluiten.
Van tevoren had ik dit al besproken met de gynaecologe, en die had een aantekening gemaakt in mijn dossier. Toch, zelfs tussen de helse pijnen van de weeen, toen ik dacht nog enigszins helder te zijn, heb ik de arts die mijn bevalling deed nogmaals op het hart gedrukt dat ik het echt per se wilde zien, en dat ik er zelfs foto's van wilde. Die foto's kun je immers altijd nog weggooien; als je ze niet hebt krijg je later misschien spijt.

Ik had verwacht dat als dat moment zou komen, het zien van ons overleden kindje, ik hevig emotioneel zou worden. Waar ik alleen niet aan gedacht heb was natuurlijk de enorme roes waar je inzit op het moment dat je een prachtig, levend kindje op je borst hebt dat alle aandacht krijgt en alle verdriet verdrukt. Dus toen het vruchtje gevonden was en ze het me lieten zien, heb ik het goed op me in laten werken, dat beeld.
Het was een plat, geelgrauw boontje van een paar centimeter, door de lichtval ontdekte ik een ribstructuur waaraan je kon zien dat het een mensje moest zijn geweest; het was in de verste verte niet het poppetje dat het in mijn gedachten al die tijd was geweest. En dat was een hele fijne gedachte; dit zou nooit een probleem hebben opgeleverd voor Jort, gelukkig! Dus werden er wat foto's gemaakt, en ik ging verder genieten van onze kleine man.

Maar ik was er niet, ik had het nog geen plekje gegeven.
Onderweg naar huis vanuit het ziekenhuis, in de auto, ben ik uitgebarsten in een hartstochtelijke huilbui. "We hadden nu met z'n vieren in de auto moeten zitten!" schreeuwde ik uit, en alle ellende kwam weer vers naar boven. Het duurde gelukkig niet lang, want ik besefte me hoeveel geluk we hebben gehad dat we wel een kerngezond kereltje in de maxi cosi hadden liggen, zo'n klein wezentje waar je wel zielsgelukkig van moet worden - en toen sloeg ik om. Ik bedankte mijn man uitgebreid voor zijn zoon, voor zijn steun, voor wie hij was, en begon toen heel hard te huilen van geluk.
Tja, het was ook al de derde dag na de geboorte, start van de kraamtranen he...

Ook toen de kraamverzorgster er naar vroeg, na een paar dagen, heb ik het hele verhaal nog eens verteld en werd ik opnieuw vreselijk emotioneel. Maar ook dit keer weer eindigend in tranen van geluk omdat we nu zo'n prachtige zoon hebben.
Meerdere kleine momenten gehad zelfs, dat ik samen met Jort op bed lag te genieten en dan weer even dacht aan wat ons overkomen is.
En toch ben ik hoe dan ook blij dat ik dat vruchtje gezien heb, het helpt echt met afsluiten. Zelfs de tranen vind ik niet erg, het lucht nu enorm op, en het gelukgevoel wat er overheen komt is me zoveel waard!

Wij hebben zoveel geluk gehad dat het zo heeft mogen lopen. We zijn dan wel een kindje verloren, maar we hadden er twee, dus hebben er nog eentje over, en die is het allemaal waard geweest.
Ik heb al wel in Jort's babyboek geschreven over zijn tweelingbroer, hij mag het ook gewoon weten en als hij er later om vraagt, zal ik hem het verhaal vertellen. Hij is en blijft namelijk één van een tweeling. Ik ben blij voor hem dat we nu alle aandacht voor hem hebben, in plaats van steeds met een ziek broertje naar het ziekenhuis te moeten.
Het heeft zo moeten zijn. Ik denk dat ik de natuur alleen maar steeds dankbaarder word voor een sterke zoon. Zal elke volgende zwangerschap opnieuw angst hebben aan het begin, maar ik besef me: zoals we het nu gehad hebben, zo erg kan het nooit meer worden, dus op die manier zal elke volgende zwangerschap meer reden hebben om nog meer te genieten.

Maar nu eerst genieten van onze lieve Jort!