Wieg of ledikant & wat hormonen blijkbaar met je doen

Laat ik het inderdaad maar wijten aan hormonen; gekke dingen zijn dat toch.
Daar waar ik in het begin van mijn zwangerschap heel resoluut was met keuzes en besluiten, alles lijkt nu de laatste weken aangebroken zijn toch wat wankeler te worden.
Als je me dit in het begin had verteld had ik je zeker uitgelachen, maar... afgelopen zaterdag hebben we tóch een wiegje gekocht. Tweedehands weliswaar, maar hij staat er mooi wel.

Ha, zoals gezegd was ik in het begin wat resoluter en was mijn mening: hartstikke leuk, een kindje, maar ik ben straks niet alleen maar moeder. Ik ben namelijk ook vrouw, partner van, en een kindje op je kamer zorgt er gegarandeerd voor dat intimiteit voorlopig ver te zoeken zal zijn.
En nu dan, verlof, ruim de tijd om de hele dag te genieten van getrappel (hoewel dat de laatste dagen wel steeds rustiger aan het worden is; ik hoop serieus dat hij bedacht heeft hoe hij moet indalen!) en fantaseren over straks.
En ineens schrok ik ervan: ik heb hem nu de hele dag bij me, geen trapje mis ik, en als 'ie dan straks in de kille buitenwereld is moet 'ie meteen naar een hele andere kamer om te slapen, uit mijn toezicht. Argh!
Wat ook niet helpt: boeken lezen waarin staat dat je geen enkel signaal van je kindje mag missen om borstvoeding te laten slagen; een kindje wat luidkeels huilt van de honger heeft al tig boodschappen uitgezonden die onbeantwoord zijn gebleven, en dat kan hem mateloos frustreren. En dat mis je natuurlijk als je zelf in diepe slaap ligt en pas wakker wordt van gehuil door de babyfoon...
(Tip: vooral NIET lezen: het boek "Borstvoeding" van Stefan Kleintjes - staat bomvol waardevolle tips maar wordt op een tenenkrommende manier geschreven, er is totaal geen ruimte voor discussie en de meningen zijn vaak, naar mijn idee, behoorlijk ouderwets. Ik denk dat Beatrijs Smulders dit boek zelf ook had kunnen schrijven... Tja, als je besloten hebt geen borstvoedingscursus te doen zoek je op Bol.com een goed boek en dan vind je dit. Gelukkig beperken mijn hormonen me in ieder geval niet 100% bij zelf nadenken!)

Nee, het is niet de verveling die me deed zoeken op Marktplaats. Verveel me namelijk echt niet, heb genoeg klusjes en leuke dingen te doen.
Het kriebelde gewoon enorm, ik moest er niet aan denken kleine man straks zo ver weg te leggen!
Grote man schoot gelukkig meteen in de lach toen ik deze kwestie aan hem voorlegde en zei meteen: 'kun je je nu misschien ook voorstellen dat je straks zegt dat je niet meer aan het werk wilt, maar voor je kind wilt gaan zorgen?'
Nou daar schoot ik dus weer van in de lach, hoewel ik van binnen toch wel een pijnscheutje voelde en hem toch wel een klein beetje gelijk moet geven... Ja inderdaad, ik kan me nu nog niet voorstellen dat ik niet meer aan het werk zou willen, ik vind mijn werk echt veel te leuk! Bovendien heb ik geen 8 jaar studie en een heleboel geld geinvesteerd om stay-at-home-mom te worden. Heerlijk rationeel, niet?! Haha, wacht maar... (ja gaan we weer, het 'wacht maar'-virus slaat vast weer toe!).

We hebben wel meteen afgesproken dat we dit vraagstuk te allen tijde open willen houden; als in: ik zeg nu dat ik het waarschijnlijk minstens 5 of 6 weken en maximaal 3 maanden (dan zal hij uit de wieg gegroeid zijn) met een wieg op onze kamer wil doen, maar dat we hem ook zoveel mogelijk in zijn ledikant op zijn kamer willen leggen, zodat dat ook snel went, voor beiden. Maar hormonen veranderen, we weten niet hoe het is als die kleine er straks is, dus misschien veranderen onze ideeën daarover ook nog wel.
En ik heb moeten toezeggen dat, zodra grote man weer aan het werk gaat, hij regelmatig op het logeerbed mag gaan slapen om aan zijn rust toe te komen. Vind ik vreselijk jammer natuurlijk, maar het is geven en nemen en we moeten er samen uit zien te komen.
We gaan ook nog bij verschillende vrienden navragen hoe zij hun keuzes ervaren, zowel met kind op de kamer als kindje in andere kamer; we zijn bijna de laatsten die een kind krijgen, dus als het goed is hebben we voldoende referentiepuntjes straks.

Zucht, daar gaat mijn leven, het wordt echt nooit meer hetzelfde he?!

Ik ben overigens wel erg benieuwd hoe jullie dit oplossen, en waarom, dus schrijf me gerust!