Afscheid van de sportschool

Tja, ik en mijn sport... Ik heb het heel erg lang nog volgehouden, al zeg ik het zelf.
Twee weken geleden stond ik nog les te geven in Bodycombat - de RPM heb ik begin juli opgegeven vanwege het zomerrooster, en omdat ik het tempo niet mooi meer kon volhouden en ik daarmee naar mijn idee niet meer een goed rolmodel kon zijn.
Combat daarentegen is, qua intensiteit, wel een tikkie pittiger, vind ik, maar nog erg goed te doen. Niet meer springen, een klein beetje creatief met rennende bewegingen, maar conditioneel heel goed uit te houden.
Toegegeven, ik ben gewoon verslaafd. Vind het ZO lekker om te doen, dat ik niet eens wilde stoppen.

Toen ik een paar weken terug te horen kreeg dat ons kindje achterbleef in de groei ben ik wel meteen even gestopt om mijn energie te sparen voor die kleine, maar dat bleek achteraf nogal storm in een glas water.
Wel een goed moment om het sowieso maar eens te parkeren, dus heb het echt rustig aan gedaan.
Ik zit nu alleen wel een beetje met mijn ziel onder mijn arm want, waar moet ik in godsnaam nu heen met mijn energie??!
Zit ik eindelijk thuis, met verlof, heb alle tijd van de wereld en dan niet meer sporten?? Dacht het niet!
Vorige week had ik dus bedacht het zwangerschapszwemmen maar eens te gaan proberen.
Vanwege een nog aktief zomerrooster ging dat helaas niet door, want er werd op dat tijdstip "bewegen voor volwassenen gehouden". De receptioniste van het zwembad waarschuwde me: dat is wel wat pittiger hoor, dan zwangerschapszwemmen, maar als je nog goed mobiel bent kan dat misschien ook wel.
Ik eigenwijs, toch gedaan.
Maar jeeeeeeeetje... lig je dan, tussen de bejaarden en revaliderenden. Wel lekker hoor, in warm water (32 graden, hmmm!!), maar het eerste kwartier heen en weer lopen en daarna enkel oefeningen die voor mij zelfs als warming up slap zijn, totaal geen uitdaging!
Dus achteraf met de instructrice gesproken en die begon dan ook meteen te lachen toen ik zei dat ik eigenlijk voor zwangerschapszwemmen was gekomen. "Dat is ook niks voor jou" grinnikte ze, "tenzij je voor je ontspanning komt!".
Ja mooi is dat!

En nu dan?
Gisteravond toch maar weer terug naar de sportschool. Had bedacht dan maar geen les te geven (mijn maatje heeft dat al van me overgenomen) maar gewoon in de groep gaan staan, voor mezelf een beetje low impact sporten.
Goed dat ik dat gedaan heb, want nu weet ik ook dat ik er echt mee moet stoppen, het was namelijk 1 grote frustratie!
Want, ik heb 1 knop en die kan op stand "aan" en op stand "uit"; een tussenweg is er niet. Maar door iets meer gewicht op m'n gewrichten en een toch niet zo heel stabiel bekken ging het gewoon niet lekker meer. Het voelt niet goed, lijkt wel alsof het gaat kraken daar beneden! Dus voluit gaan kan niet meer, heel frustrerend. De eerste 20 minuten waren echt geweldig, voelt als thuiskomen, maar mijn verstand won het na ruim een half uur. Heb de cool-down nog afgewacht en het netjes afgemaakt; dat was dan ook meteen mijn afscheid.
En achteraf lekker met mijn maatje de sauna in, dat is toch ook wel een lekkere vaste prik, helemaal ontspannen.
Ik had eerlijkgezegd de afgelopen weken ook wel een beetje lage rugpijn ontwikkeld (ik denk dan ook echt meteen dat dat komt door niet sporten, ben jaren namelijk rugpatient geweest en dat is zo goed als verdwenen met fanatiek sporten!) en dan is de sauna echt een uitkomst.
Die pijn is dan ook weer zo goed als verdwenen.

Maar qua sporten ben ik dus even in een gat gevallen, ik zal me erbij neer moeten leggen dat sporten op mijn oude niveau de komende weken niet meer gaat. Wel ga ik aktief op zoek naar alternatieven. Waarschijnlijk toch weer op mijn vertrouwde lestijden naar de sportschool, maar dan niet in de zaal meedoen maar een passend apparaat zoeken, wie weet wordt het de door mij vervloekte crosstrainer wel, haha! Of die ligfietsen, misschien ook wel prettig.
En daarna gewoon lekker de sauna in, even bijkomen.
Misschien ga ik ook toch zwemmen, de instructrice vorige week raadde aquarobics aan, dat schijnt nog wel redelijk fanatiek te zijn, dus wie weet. Als dat niets is kan ik altijd nog baantjes gaan trekken.
Vind ik wel saai, zeker omdat het niet in groepsverband is, daar haal ik meestal bergen motivatie uit, maar dat is even niet anders.
Uiteindelijk is het voor een goed doel en hou ik er over een paar weken iets heel moois aan over!

Heb gisteravond wel heel dapper geroepen dat ik 2 weken na de bevalling toch echt weer wil komen combatten, dus dat wordt mijn uitdaging. Ik ga er in ieder geval voor!