Heb vertrouwen!

Dat zei mijn man vanmiddag nadat we de laatste echo hebben gehad, en toch maar de controle-afspraak van volgende week donderdag cancelden...

Vandaag dus opnieuw controle gehad, alles ok. Smurf sliep natuurlijk weer (ongelofelijk, met 2 ADHD-energieke ouders...) maar groeit keurig. Is al bijna 10 cm, genoeg vruchtwater en een mooie hartslag weer zichtbaar. Oh, en we denken dat het een kleine moslim(a) wordt: het zat voorover gebogen op de knieën, billen naar achteren...
Andere kindje dit keer ook even goed bekeken, ik merk dat ik dat steeds beter aankan, kan er namelijk toch niet omheen dat we die ook te zien krijgen. Hij lijkt zelfs al te krimpen, want hij was nog maar 5
cm. Alles zit er nog wel aan, als in je ziet de armpjes, werverkolom,
hoofdje, weinig vruchtwater, maar het is echt nog wel een kindje. Moeilijk, maar het zit er nu eenmaal. Des te mooier om te zien
dat het andere kindje dus al bijna 2x zo groot is. De arts vandaag (WEER een ander natuurlijk, de arts van maandag is dit keer met vakantie) nam weer even heerlijk de tijd voor ons. Oudere man dit keer, heel rustig en rationeel en dat straalde een hoop vertrouwen uit.

Nog even nagebabbeld; deze arts ging ervan uit dat we met 12 weken bij beiden een vlokkentest hadden laten doen dus dat we *wisten* dat het goed was, maar na even uitleg dat we dat nog moesten doen snapte hij dat wel, maar hij drukte ons op het hart ons daar vooral geen zorgen over te maken omdat het zo overduidelijk 2-eiig is en bij structureel onderzoek op 12 weken dit kindje er prima uitzag. En ja statistisch gezien heb je verhoogde kans op Down, maar een 2-eiige tweeling allebei Down... Nee. Hij vond zelfs de verhoogde kans van 1% overdreven, waarschijnlijk omdat ons kindje die niet-erfelijke vorm had (hoewel ik daar niet helemaal over uit ben, kreeg niet een eenduidig antwoord op m'n vraag... dinsdag nog maar een keertje vragen).
Maar toch: dat zei de verloskundige ook toen we, zo bij 8 weken, daar voorzichtig naar vroegen, de kans dat er met 1 van de 2 iets mis is - ZO klein, geen rekening mee houden... Zijn we toch mooi hard van teruggekomen.

En dan de volgende zekerheid: volgens deze arts zijn die procenten kans dat het misgaat bij selectieve abortus alleen als de placenta's dicht bij elkaar liggen, en bij onze kids liggen ze overduidelijk gescheiden; 1 aan de voorkant en 1 aan de achterkant (weet niet meer welke bij wie) dus communicatie tussen die twee uitgesloten - dus vrijkomen van gifstoffen van het overleden kindje naar ons gezonde kindje niet mogelijk. En de kans op miskraam na punctie zijn we ook allang voorbij. Dit ziet er nu gewoon uit als het beeld van "fading twin" waarbij het tweede vruchtje uit zichzelf overlijdt in een vroeg stadium. En 13 weken vond deze arts nog een vroeg stadium. Dus dit wordt vanaf nu een "normale" eenling-zwangerschap.
Hadden we dit bijvoorbeeld bij 18 weken gedaan, wat 'laat' wordt gevonden, heb je wel een verhoogde kans op vroeggeboorte, en dan ook echt vroeg als in tussen 25 en 30 weken. Dus ziet er gewoon goed uit.

Met andere woorden: wij zijn uit de gevarenzone!!

*doet een rondedansje*

Maarrrr... we zijn er nog niet he... Dinsdag eerst nog vruchtwaterpunctie. Vooralsnog ben ik niet bang voor die punctie. Heb nu al 2x een naald in mijn buik gehad, waarvan de tweede keer behoorlijk traumatisch was, en dat is gewoon goed gegaan. Geen heftige effecten van gehad, geen lekkage, geen bloedingen, geen miskraam. Dus een derde keer overleef ik ook nog wel. Alleen het afwachten op de uitslag... Toen zei husband dus: heb vertrouwen! Maarja als ik 100% vertrouwen zou hebben zouden we geen punctie hoeven laten doen, dus ik ben er nog niet. Zie er zelfs een klein voordeel van in: wij weten over een week al of we een smurf of een smurfin krijgen... :)

Ben er alleen wel heilig van overtuigd dat ik na vandaag een stuk lekkerder ga slapen, en als we volgende week donderdag de uitslag van de punctie hebben (EN ik heb geen miskraam gekregen van de punctie) ga ik toch ECHT SHOPPEN!!!!!