Houdt het dan nooit eens op??!

Krijg ik vandaag wéér een telefoontje van het Erasmus. De arts die vorige week de behandeling heeft uitgevoerd. Of we nog een afspraak wilden maken voor een vruchtwaterpunctie.

Waarom??
Omdat ik blijkbaar, omdat ik een kindje met Down heb, voortaan, vanaf nu en voor altijd, een kans van 1% heb op een kindje met Down, dus dat is 1 op 100. En aangezien 1 op 200 als verhoogd wordt gezien is dit een indicatie voor punctie.
Dus alle vanaf nu volgende zwangerschappen zijn indicatie voor een punctie. Zou eraan kunnen liggen dat sommige vrouwen meerdere "verkeerd geprogrammeerde" eitjes hebben en dus op die manier aan die verhoogde kans komen. Dus daar waar ik al eerder bang was voor erfelijke belasting met Turner, is dat nu Down geworden.
En dat terwijl we nog uitgebreid besproken hadden met de behandelend arts dat het echt een foutje van de natuur was, dat het andere kindje er echt goed uitzag en de kans gewoon 1:2340 bleef; ons zieke kindje had immers de niet-erfelijke vorm van Down (ja daar blijkt nog onderscheid in te zijn, erfelijke en niet-erfelijke Down...).

Nogal vreemd dat dit ons niet eerder is verteld, dit is zeker informatie wat ik had willen weten! In dat geval had ik vorige week het liefst meteen, na het inspuiten van ons zieke kindje, ook wel die punctie bij het andere kindje willen laten doen.
Nou, zegt de arts, dat had wel een heel groot risico geworden voor dat kindje, 't is beter van niet om dat tegelijk te doen. Oh.
Maar nu dan? Volgende week, god beware dat alles nog goed gaat, dus opnieuw een risicovolle behandeling en dan weer 2 weken wachten op een uitslag?
Nee dat hoeft dan niet, in ons geval wordt er dan wel een uitzondering gemaakt, met alles wat we nu al hebben meegemaakt, daar maken ze dan een spoedje van en dan heb je binnen 2 dagen de uitslag.
Oh.
Maak meteen maar een afspraak dan, want van alle behandelingen is de behandeling niet het ergst, maar de tijd die het kost en die we moeten wachten. Onze tijd kruipt letterlijk voorbij, ik heb nog geen dag gehad dat ik dacht: zo dat is lekker snel gegaan! Uh-uh.
Natuurlijk heb ik dit eerst met manlief besproken, en hij zei ook meteen te neigen naar: doen, als de kansen zo liggen. En da's mijn insteek ook. Als ons kindje alle voorgaande ellende heeft overleefd dan heeft het laten zien supersterk te zijn en kan het ook nog wel een vruchtwaterpunctie aan. Huppakee, we hebben nog niet genoeg ellende gehad. Kan er ook nog wel bij.
Dus dinsdag weer naar het Erasmus, over exact een week. En dan donderdag de uitslag.

Ik ben nu echt op zo'n punt dat ik er niet eens meer om kan huilen, geloof ik. Zou zomaar nog kunnen komen, maar ik voel me op dit moment gewoon leeg. Een vrouwenlichaam dat probeert produktief te zijn, maar nogal wat obstakels te verwerken heeft, en dat lijkt het beste te gaan met de geest van een robot. Hersendood. Pijnloos. Whatever.