Uitslag vlokkentest

Geloof het of niet, ik voel me opgelucht. Vanmorgen belde de gynaecologe met de uitslag. Ze had gistermiddag ook al gebeld zei ze, met onbekend nummer, en ik was aan het werk dus niet geweten dat zij dat was (door mijn werk kan ik niet altijd opnemen, vandaar). Driewerf hulde voor het Erasmus, echt, want ik rekende op 2 weken wachten op de uitslag, maar de arts heeft haar belofte van er vaart achter zetten waargemaakt. Wat een waanzinnig goede service en hulp!

Het is een jongetje, en hij heeft Down.
Toch.
Met nogmaals de verzekering: niet alleen Down maar ook ernstige complicaties; op z'n minst, waarschijnlijk, een ernstige afwijking aan het hart, en waarschijnlijk meer. Dus hoe dan ook niet goed en waarschijnlijk ook niet levensvatbaar.
De opluchting zit 'm erin dat we nu WETEN waar we aan toe zijn, en voor mij is de belangrijkste conclusie: dit is net als het voor ieder ander zou zijn, enorme pech, een foutje van de natuur, en er is daarom ook geen reden dat wij geen gezonde kindjes op de wereld zouden kunnen zetten. Want mijn grote angst, syndroom van Turner, is het dus niet. Mijn tante namelijk is wel dusdanig erfelijk belast dat zij geen gezonde kinderen kon krijgen, dus het feit dat ik een nichtje heb met Turner is eigenlijk al een klein wonder.
Maar dat gaat voor ons dus niet op.
En hoe groot de ellende ook is dat we afscheid moeten gaan nemen van dit kindje, we hebben ook nog een GEZOND kindje! Tenminste, daar heeft het alle schijn van. En daar ga ik enorm voor vechten!
Als dat kindje ook maar iets heeft meegekregen van het doorzettingsvermogen van zijn of haar ouders moet dat wel goedkomen, dat zeg ik ervan.
Op mijn vraag of het verstandig is om dat kindje ook te testen middels punctie was de gynaecologe heel duidelijk: nee, want als het het enige kindje zou zijn zouden we met de kansberekening van 1:2340 nooit doorgestuurd worden. Ik vind het nog wel iets om te overwegen, al is het over een paar weken een vruchtwaterpunctie bijvoorbeeld, dan kunnen we dat altijd nog doen. De vlokkentest viel me namelijk reuze mee. 't Is dat er een risico aanzit waardoor je toch blijft nadenken, maar ik zou het zo weer doen.

Maandag hebben we alweer een nieuwe afspraak. Voor de vorm eerst nog een gesprek, uiteraard, en dan kunnen ze het "inspuiten" gaan uitvoeren.
Ik ben zo blij dat het toch nog zo snel kan; had al hele doemscenario's in m'n hoofd van wachten tot 16 weken, in de tussentijd voor de buitenwereld die buik niet helemaal meer kunnen verbergen (ik zeg nu al continu dat ik gewoon teveel eet, hoewel dat niks voor mij is want ik ben een supersportief slank type, dus vraag me af wie het allemaal geloven...), en dan met de 16 weken echo nog steeds geen zekerheid hebben.
Nee, maandag zit ik gewoon nog steeds op ruim 13 weken. Voor zover ik weet houden ze een marge aan van een week of 2 voordat je zeker weet of het andere kindje het redt, maar daar hoop ik graag op.
Vind dat we nu wel weer genoeg ellende hebben meegemaakt.
Dus nog zo'n 2,5 week afwachten voordat we echt zeker weten waar we aan toe zijn...

PFFFFF!!!!!