Opperdepop helemaal versleten

Al de dag na de geboorte wist ik dat er iets niet goed zat. Het jochie hoestte en reutelde, snurkte als een bouwvakker en was bloedchagrijnig. Vogens mij heb ik er al eerder een en ander over geschreven, dus dat sla ik voor het gemak even over. Het was een vermoeiend jaar met meer dow'ns dan goede momenten, maar we sloegen ons er wel door heen.

Vorige week was een grote dag, waar ik me enorm op verheugd had. Zijn neusamandel zou er uit gaan en daarvan zouden al zijn problemen verdwijnen. Na de operatie bleek dat ze ook zijn oren hadden doorgeprikt en dat er buisjes geplaatst waren. Volgens de KNO was zijn neusamandel echt een aanleg foutje, waren zijn oren flink onstoken (ik had geen idee) maar zou hij zich dezelfde avond al veel beter moeten voelen. Een dag ging voorbij en mijn ventje werd ziek, de volgende ochtend haalde ik hem met een opgezwollen bekkie uit zijn bed. Snel naar het ziekenhuis waar hij een allergische reactie bleek te hebben op de narcose of de latex die ze gebruiken in de handschoenen en/of het slangetje. Medicijnen gekregen, so far so good. De ochtend daarop liep zijn rechteroortje leeg. Dat is heel normaal, dus we hebben het even aangekeken. Twee dagen later lag hij met zijn hoofd te bonken tegen zijn bedje en sloeg hij zichzelf op zijn oortje. dat kon niet goed zijn, dus wederom het ziekenhuis gesproken. Direct een kuur gekregen waarvan het over zou gaan. Inmiddels zijn we een week verder en er is geen verbetering. Sterker nog, zijn buisjes zijn met alle derrie mee naar buiten gekomen. Gelijk het ziekenhuis gebeld en nu kan hij 9 mei terecht. Niet eens direct voor een operatie, maar voor een kweekje. Aan de wachttijd is niets te doen en tot die tijd heeft het mannetje antibiotica. Ik ben er ondertussen helemaal klaar mee, ik zit nu op mijn werk met een hoofd vol watten en een wazige blik. In mijn buik borrelen tranen en voel ik angst en boosheid. Ik weet wel dat het allemaal niet ernstig is, maar het duurt nu al een jaar dat hij bijna aan een gesloten ziek is. Het kinderdagverblijf wordt rijk van alle uren die we afnemen, maar waarvan hij er nog geen kwart is. Ook de operatie is niet spannend, maar laten we wel wezen, ik ben wel bang voor de nasleep die we al eens gehad hebben en waarvan het mij op dit moment logisch lijkt dat die er weer zal zijn. Toch weer die narcose terwijl het niet duidelijk is waar hij precies zo heftig op reageerde. Toch weer die pijn voor dat kleine ukke pukje dat net een dag 1 geworden is. Ik ben er echt moe van en hoe sneu het ook klinkt (ik bedoel; mama's zijn altijd sterk en horen niet moe te zijn van de sores die hun kind meemaakt), ik heb er allemaal even geen zin meer in. Ben er klaar mee en de eerst volgende die aan mijn hoofd zeurt krijgt een snauw!  Fijne dag allemaal, ik ga het vanavond even van me af sporten denk ik  :)