Borstvoeding zo makkelijk nog niet

Om de kritische pro bv lezer gerust te stellen: Ja ik gaf 'braaf' borstvoeding en ja ik deed het graag, maar ik denk dat het tijd wordt dat we stoppen met het heilig verklaren van borstvoeding geven en het ten alle tijden neersabelen van kunstvoeding.

Sinds de geboorte van mijn zoon heb ik namelijk ontdekt dat borstvoeding helemaal niet zo makkelijk en gezond is als wel geclaimd wordt. Het begon tijdens de zwangerschap van mijn tweede kindje. Ik was niet helemaal tevreden over de bv periode die ik bij mijn dochter heb gehad en besloot er alles aan te doen om het deze keer wel te laten slagen. Ik wilde mijn zoon zelf voeden en dit vooral lang volhouden. Ik schreef me in voor de cursus,' besprak het met mijn verloskundige en las alles wat los en vast zat. Goed voorbereid ging ik mijn bevalling in. De kleine werd geboren en toen dreigde het mis te gaan. Hij werd met spoed opgenomen op de neonatologie en ons eerste contact was via foto. Het kon echt niet anders en dus leg je je daar bij neer. In mijn hoofd was een goeie start die zo belangrijk is voor het slagen van borstvoeding helemaal verpest. Groot was de verrassing dat meneer bij ons eerste lichamelijk contact, direct aan hapte en een echt natuurtalent bleek te zijn.

De kraamweek verliep zonder noemenswaardige opstart problemen, tot de laatste dag. Ik legde aan, hij dronk en toen hij klaar was gaf hij een een gil. Na die gil volgde een enorme golf melk. Ik dacht aan verslikken en besteedde er niet teveel aandacht aan. Alles liep tenslotte van een leiendakje De kraamhulp verdween en het spugen werd erger. Die ene golf werden er langzaam maar zeker veel meer en uiteindelijk hield hij niets meer binnen dwz zo leek het. Hoe kon het dan dat hij toch groeide als een gezonde baby?

Ik ben bij de huisarts geweest, bij de kinderarts in het ziekenhuis waar hij geboren was en bij de arts van het cb. Allemaal verklaarden ze hem kerngezond, maar niemand nam de moeite om echt naar mij te luisteren en goed naar hem te kijken. De standaard onderzoeken deden ze allemaal en er werd zelf gedacht aan KMA en een verdikking in de slokdarm. Verder dan denken kwam het nooit, want ook de artsen zeiden......mevrouw geen zorgen hij komt hartstikke goed aan. Er is niets mis.

Na 7 weken herkende ik mijn baby niet meer. Als hij niet sliep huilde en spuugde hij, niets was goed en het kereltje had overduidelijk pijn. Mijn moedergevoel bleef opspelen en ik smeekte een ander ziekenhuis naar hem te kijken. Dat deden ze, wat een verademing was dit. De kinderarts erkende dat er iets was, dat het wellicht ook een huilbaby kon

zijn, maar dat hij hem in ieder geval helemaal door de molen wilde halen. Zo gezegd, zo gedaan. Er kwamen inderdaad een stuk of 3 echt fysieke, medische problemen aan het licht, maar het behandelen daarvan deed niet de truuk wat huilen en pijn betreft. Het licht ging aan toen ik op een ochtend zijn status zag. Hij kreeg hier flesjes van 110 cc, terwijl ik thuis met gemak 260 cc afkolfde iedere voeding weer. Zelfs vrouwen die zich nog nooit bezig hebben gehouden met borstvoeding, weten dat je minder kolft dan een baby drinkt. Dezelfde ochtend hadden we overleg met zijn artsen en ik legde mijn vermoeden voor. Kreeg mijn kind per voeding het dubbele binnen van wat hij op kan en spuugde hij de rest uit? Ze vonden mijn verhaal aannemelijk en riepen de lactatiekundige. Samen maakten we een plan van aanpak en we wogen hem voor en na het eten. Mijn theorie klopte. Na het eten en spugen woog hij ongeveer 220 gram meer dan voor het eten. Toen dat eenmaal duidelijk was ben ik af gaan kolven voor zijn maaltijden. Na een borst viel hij zonder te gillen of te spugen voldaan aan de borst in slaap. Bij het wegen bleek hij slechts 120 cc gedronken te hebben. Onder het motto 1 zwaluw maakt nog geen zomer, hebben we het nog 3 dagen aangekeken. In die tijd verdween de dikke denkrimpel tussen zijn ogen, hij begon te lachen en te spelen en het spugen en onbedaarlijk huilen was voorbij. Vandaag mocht mijn uk 4 dagen eerder dan gepland naar huis. Ik heb nog steeds een enorme overproductie, maar met een beetje moeite is dit redelijk in de hand te houden. De moeite die het me steeds weer kost valt in het niet bij het zonnige humeur wat mijn kind daar aan overhoudt. Moeilijk en lastig is het wel, dat geef ik direct toe. De reden van deze blog is dan ook, dat ik vooral de moeders die in mijn ogen ongezond fanatiek bezig zijn met het promoten van bv er op wil wijzen dat het soms niet zo makkelijk en gezond is als ze iedereen willen doen denken. Bij teveel kan je kind er goed ziek van worden en er zelfs mee in het ziekenhuis belanden. Het is gewoon zoals met alles: Flesvoeding is niet zwart en borstvoeding is niet wit. Wat wel erg zou zijn, is als moeders vol enthousiasme beginnen en geen problemen verwachten, maar deze wel krijgen. Het gevoel van falen is er dan direct en stoppen lijkt de makkelijkste weg. Tegen alle moeders die er over nadenken te gaan geven zou ik willen zeggen: De toeschietreflex doet vaak even zeer. Tepelkloven bestaan (tepelhoedjes ook haha) baby's kunnen er blaren op zuigen, spruw ligt op de loer, onderproductie is niet oké, overproductie is net zo vervelend. Dan zijn er nog tal van andere aandoeningen waar je last van kunt hebben waaronder een variant van wintertenen aan je tepel (vaataandoening) Blijf er niet mee lopen zoek hulp. Ga niet af op de verhalen van vrouwen die alleen maar Hosanna kunnen roepen. De echte bv wereld zit anders in elkaar. Een geluk hebben we wel, er is hulp. Ervaar je problemen neem dan contact op met een lactatiekundige, zij kunnen je meestal wel weer goed op weg helpen. En helpt het allemaal niets en gaan jijzelf en je kind er aan onderdoor? Ook dan is er redding.....DE FLES