Van de bloemenman en de Geitenwollensokken terrorist

Mijn tweede blog.......

Mijn eerste zwangerschap was niet echt een pretje, na 12 weken totaal van de wereld door het vele overgeven, kwamen we er met 13 weken achter dat het kindje de dag ervoor overleden was. Je spreekt dan van een kindje, omdat dit zo voelt, maar het is zo klein en fragiel dat het eigenlijk nog een nietsje is.

Ik werd 's morgens wakker met een knoop in mijn maag. Geen buikpijn of vreemde bloedingen, ik voelde me gewoon niet zo lekker. Ben gaan werken en heb na veel wikken en wegen (je wil niet te boek staan als de zeurmiep van de praktijk)  aan het einde van de middag toch de verloskundige maar gebeld. We stonden een week later gepland voor een echo, maar ze wilde me niet met een ongerust gevoel het weekeinde in laten gaan en stemde in met een extra echo diezelfde middag. Ach alles was vast in orde... Mijn man hoefde van mij niet mee en vol goede moed gingen mijn kind en ik op de foto.

Dat werd een hele stille foto. Nog nooit zoiets deprimerends gezien als dit. Je verwacht een spartelend wezentje, maar dit was een dood mensje aan de navelstreng.

Zelden heb ik me zo leeg gevoeld als toen.

We hebben een dag gehuild en nagedacht wat we wilden doen. Laat je het curreteren of komt het vanzelf op gang? Naief als ik was dacht ik: Ik heb niet voor niets 12 weken boven de pot gehangen, nu wil ik die weeen ook! Dames die hetzelfde meemaken.....laat je niets wijsmaken, zelfs als je "pas" 13 weken zwanger bent doet "bevallen" gewoon zeer. Uiteindelijk kwam het ukkie er uit en is de verloskundige langsgeweest. Die keek even in de slabak (tja je moet toch iets) en concludeerde dat dit het wel was.

"Oke, maar hoe nu verder?"vroeg ik haar. "Tja sommige mensen begraven het, anderen spoelen het door de wc en weer anderen geven het mee aan de GFT man. Mmmmm, let me think.

Optie 1: Begraven in de tuin, nee lijkt me niet. We hebben katten en ik wil niet dat die vol trots hun nieuwste opgraving komen showen.

Optie 2: Door de wc? Het is niet veel groter, dat geef ik direct toe, dan een goudvis, maar dit gaat me echt te ver.

Optie 3: De GFT man????? WAT DENK JE ZELF!!!

Ondertussen stond ik nog te vergaan van de buikpijn en de verloskundige raadde me aan om lekker mijn bed in te gaan en haar met twee uur te bellen om te kijken of de pijnen al minder waren. Ik heb het drie kwartier volgehouden en toen vond mijn lief het welletjes. Hij heeft me opgepakt, in de auto gezet en is bijna het ziekenhuis binnen gereden. Ik vond het allemaal prima. Het enige waar ik aan kon denken was een grote spuit die me helemaal weg zou maken. Uiteindelijk bleek dat ik alleen bevallen was van het kindje, maar dat de placenta zo'n beetje vastgeroest zat in mijn baarmoeder. Ik bleef maar bloed verliezen en ben met spoed naar de ok gebracht.

De volgende dag mocht ik naar huis. Aangeraden werd om rood vlees te eten. Zo gezegd zo gedaan, ik op mijn tandvlees naar de supermarkt om daar een biefstukje te halen. Sta ik daar met twee soorten biefstuk in mijn handen te bekijken welke van de twee het roodste was, want dat was tenslotte wat ik van de arts moest eten, staat er een Geitenwollensokken terrorist mij letterlijk aan mijn arm te trekken. Ik draai me om en vraag wat er is:  "Nou", zegt de man met een Vales schnitzel in zijn handen. "Voor deze schnitzel zijn geen dieren dood gemaakt, moet u ook eens proberen" Het enige zinnige wat ik op dat moment kon verzinnen was : "Moet u eens weten wat er bij mij dood is" Hij schrok van mijn reactie, maar mijn punt was wel duidelijk.

Na de boodschappen snel naar huis om mijn bedje in te kruipen. Ik loop bijna bij de voordeur, komt er een man met een enorme bos bloemen op me af. "Hallo, bent u mevrouw....." ik knik ter bevestiging.

"Fijn zeg, u boft maar met zo'n gulle gever, dit is de mooiste bos die ik vandaag aflever. Geniet er van!"

"Eh ja zal ik doen"

Manlief en ik lopen samen naar boven en ik kleed me uit in de badkamer. Daar staat een triest potje op het spiegelplankje. Mijn ieniemienie kindje, alles er op en er aan (we kunnen de vingertjes tellen), maar blijkbaar niet helemaal in orde. Wat moet ik nu? Ik kijk mijn man aan en zucht diep. "Weet je wat?" zegt hij; "Ik bel de verloskundige wel of ik het mag langsbrengen die weten echt wel wat ze er mee moeten doen."

Niet dus, we mochten contact opnemen met de huisarts, die hebben tenslotte vast wel een box voor dit soort "afval". De huisarts heeft dit uiteindelijk niet zo blijkt. "Meneer wij bewaren hier geen vingertopjes of iets dergelijks, probeer het eens in het ziekenhuis." Goed we bellen het ziekenhuis en hoera we mogen het afgeven aan de balie.

De volgende morgen stappen mijn beste vriendinnetje en ik in haar auto. Een tasje van de plaatselijke juwelier met potje tussen ons in. Een triest gezicht. In het zieknhuis aangekomen mogen we even wachten. Uiteindelijk worden we naar de balie geroepen en ik pak het tasje uit. "Wat zit daar in?" roept de dame achter de balie. Ik kijk schuchter om heen naar de mensen in de wachtkamer die propvol zit. Ik ga voor subtiel en vertel haar dat ik een miskraam heb gehad en dat ik dit mocht inleveren. "Kunt u misschien even iets duidelijker zijn? "WAT ZIT ER IN DAT POTJE" schreeuwt ze zo hard dat zelfs een dame die duidelijk weinig gehoor meer heeft zich omdraait.

Ik ben er helemaal klaar mee en schreeuw huilend terug : "DIT IS EEN POTJE MET MIJN KIND!"

Al met al een ervaring rijker zullen we maar zeggen ;)