Van de scooter, het asfalt en de ambulance

Mijn wekker zegt 04.52 uur. Vroeg, maar ik kan er niets aan doen. Ben klaar wakker. Gisteren avond een bbq gehad bij mijn ouders. Manlief was voor de 4e keer deze week laat thuis en ik had behoefte aan wat gezelligheid tijdens het eten. Ukkie mocht even bij opa en oma op bed, dus alles was mooi geregeld. Bbq was heerlijk, het was gezellig geweest dus tijd om naar huis te gaan. Mijn meisje wakker gemaakt (zielig hè?), kleertjes aan en fiets van het slot gehaald. Op eens zei mijn moeder: ' Ook sneu, ukkepuk nu nog op de voorop de fiets! Veel te koud, we brengen haar wel even met de auto.' Ik sputterde nog even tegen (het is max 5 minuten fietsen), maar oma's kunnen nogal eigenwijs zijn, dus ze liet me geen keus. Ook prima, ik op de fiets naar huis en kindlief in de auto.

De laatste bocht voordat ik mijn straat in reed. Ik steek mijn hand uit, sla af, hoor een gil en gierende banden en ik..,,ik vlieg door de lucht om 3 meter verder hard op het asfalt neer te storten. Laatste beeld voor het licht uit gaat is een hemelsblauwe lucht. Op de achtergrond hoor ik iemand huilend om 112 en haar dochter roepen. Blijk ik zelf te zijn, maar ik maak het niet bewust mee. Het enige wat ik probeer is te blijven ademen, maar mijn God wat is dat lastig. Heb vast al mijn ribben gebroken! Ik kom bij en zie de groene ogen van mijn man boven me, ik hoor een kind om haar mama roepen en voor ik het weet heb ik een natte kus te pakken :)

De ambulance is er. Ze maken mij stabiel, vertellen mijn man dat hij mijn dochter weg moet brengen (dit hoeft ze niet te zien) en geven het adres van het ziekenhuis. Mijn vader heeft de familie ingelicht en is polshoogte komen nemen. Hij neemt ons meisje mee en mijn man mag mee in de ambulance. Ik krijg een spuit met morfine en bedenk me dat je niet claustrofobisch moet zijn, want jeeeeeeee wat is zo'n wagen krap.

Aangekomen in het ziekenhuis word ik gelijk onder de MRI gezet. En daar komt het besef! Toen ik op de grond lag riep ik om mijn meisje. Ik wilde weten hoe het met haar was. Oh wat was ik bang dat ze dood was. Geen geluidje, helemaal niets! Ik heb om me heen gekeken, maar vond haar niet. Gelukkig niet! 10 minuten eerder luisterde ik namelijk als een klein kind naar mijn moeder. Ze brachten haar wel thuis.

Voor ik afsloeg met de fiets, raakte mijn hand een scooter die mij inhaalde. Ik bedacht me nog dat dit net goed was gegaan. Een seconde later sla ik echt af en boort een tweede scooter zich in mijn zijkant en ik sla over hem heen. Hij dacht me nog wel in te kunnen halen....Een inschattingsfout van zijn kant, maar ik neem het hem niet kwalijk, sommige mensen zijn namelijk eigenwijs en maken een fout. Anderen luisteren op 30 jarige leeftijd naar hun moeder die ze tenslotte altijd veilig heeft thuisgebracht. You win, you Lose, maar mijn dochter ligt nu wel heerlijk te slapen in haar bedje, zich niet bewust van welk geluk ze heeft gehad. Dat geeft ook niet, haar moeder beseft zich dat des te meer!!!

De arts komt binnen en zegt dat de MRI uitslag goed is. De reden dan mijn rug zo'n pijn doet, is omdat die de klap heeft opgevangen en mijn spieren waarschijnlijk flink in de vernieling zitten. Weer een gelukje, had ik de klap opgevangen met mijn hoofd, dan had ik deze blog niet geschreven. Waarschijnlijk kan ik de eerste twee weken erg weinig fysiek gezien. Boeit me niets, zolang mijn hoofd maar kan bedenken hoeveel mazzel we hebben gehad.

Zou ik een engeltje op mijn schouder hebben?