# Brand

Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen, dit komt omdat ik afgelopen jaar veel te verwerken heb gehad. Ik zal bij het begin beginnen:

Het is alweer 133 dagen geleden, een van de zwartste dagen in mijn leven.

Mijn vriend en ik zijn al vroeg uit de veren, vandaag verhuizen we de laatste spulletjes vanuit zijn ouderlijk huis naar mijn huisje. Aangezien het zomervakantie is hebben we alle tijd, maar vanwege tropische temperaturen gaan we liever s’ochtends op pad. Terwijl ik mijn dochter naar het kinderdagverblijf breng haalt mijn vriend het verhuisbusje op, niet veel later staan we rond 08:00 uur bij zijn ouders op de stoep. Voor een extra paar handen hebben wij zijn broertje wakker gemaakt en kwam ons helpen slepen. Met een vol busje rijden we weer richting huis terug en tegen de middag hebben we alles opgeruimd. We zijn blij dat dit project eindelijk tot een einde komt! Zo hebben we een week ervoor de kamerindeling omgegooid. Mijn grote waskamer is verhuist naar het kleine kamertje ernaast, en heeft plaats gemaakt voor een studeerkamer. En nu alle spullen van ons samen erin staan is het echt af!

Terwijl de jongens op onze nieuwe studeerkamer nog een computerspel spelen ben ik nog bezig met de was, ik heb alles uit de kasten opnieuw gewassen. ‘Heerlijk fris huis, en frisse kleding’ dat was de gedachte waarmee ik weer terug naar school wou gaan over een paar weken. Met een volle wasmand sta ik voor de droger, even twijfel ik. ‘Zal ik het nu in de droger doen, of vanavond?’ Ik heb zolang voor die droger gestaan, en hem zelfs een keer uitgezet.. Alsof ik toen al wist wat ik nu weet.

Tegen beter weten in heb ik toch de kleren in de droger gedaan en hem aangezet, met de gedachten dat ik vanavond geen zin meer zou hebben om de was te doen.

Ik heb de deur dicht gedaan en ben lekker verder in huis gaan rommelen, nadat ik de laatste documenten in de kast heb gelegd roep ik de jongens boven. We zouden gaan eten bij mijn schoonouders, en we moesten mijn dochter nog ophalen.

Ik wist dat de droger nog ongeveer 10 minuutjes zou moeten, maar op automatische piloot hebben we onze spullen gepakt en zijn we de deur uitgelopen.

Niet veel later staan we met ze drieën voor de ingang van de flat. Mijn vriend en zijn broertje willen op de scooter stappen, en ik ga met de fiets zodat ik de kleine mee kan nemen.

Als we iets verder de straat inrijden zien we de straat onder de witte rook staat, we kijken elkaar vreemd aan. Ik hield mijn schouders op ‘Het zal vast wel weer iemand zijn die aan het bbq’en is op het balkon’. We keken verder rond en zagen in de straat al iets van 10 mensen staan, ze keken naar de rook. Mijn vriend die schudde zijn hoofd ‘Ik vertrouw het niet helemaal.., ik ga toch even kijken’ en hij rent richting de iets dikkere rookmist.

Van een voorbijgangster hoorde ik dat er rook uit een raam kwam, van achter de flat. De rook zou moeten komen uit de slang van een droger..

Op dat moment stond mijn hart even stil, mijn vriend die toch nog ons gesprek hoorde op die afstand begon iets harder te rennen. Ik herinnerde dat mijn droger ook nog aanstond en ik ren zo hard ik kon naar de achterkant van de flat want ik woon helemaal aan het einde. Mijn vriend was me voor ‘Schat.. dat is JOUW droger!!!’.

Mijn wereld staat even stil, zo hard als ik kan gil ik ‘NEE!, DAT KAN NIET!’. Ik ga nu zelf ook kijken, en inderdaad, er komt rook door mijn raam heen van de nieuwe waskamer.

Gechoqueerd dat we waren kwamen we achter de flat nog 4 mensen tegen, die de rook stonden te bekijken. ‘Hebben jullie al 112 gebeld?!’ roept mijn vriend boos, waarop iedereen nee schud. Dus snel heeft mijn vriend nog de brandweer zelf moeten bellen. Ondertussen ging het in mijn hoofd al veel sneller, ik stond voor de flat een beetje te dreinen en bedacht me ‘Ik moet dat ding uitzetten..’. In een waas ren ik naar de ingang van de flat en gelukkig was de lift snel daar. Met de lift ga ik omhoog en vlieg ik over de galerij, de pijn in mijn benen heb ik toen niet gevoeld. Ik stond stijf van de adrenaline..

Met bibberende handen doe ik de voordeur open en ga naar binnen, het eerste trappetje op. De hele woning is al gevuld met rook, en lastig om te kijken en om adem te halen. Ik ga nog de laatste trap op, aan het eind van de trap ligt de waskamer. Ik pak de klink vast, en doe vastberaden de deur open. Een vieze dikke witte rookwolk komt me tegemoet. Ik baan me een weg door de rook en sta nu oog-in-oog met de droger. Ik walg van het idee dat het ding nog steeds zijn werk doet, en ondertussen hoor ik een knetterend geluid. Het was een vrije ‘oude’ droger, dus ik denk dat er geen stop op zat. Bibberend nader ik het draaiknopje van de droger, en trek dan me hand terug.. ‘Niet zo bang, doe het NU!’ schiet er door me hoofd heen en ik draai het knopje om. De droger stopt gelijk, en ik draai me om want alles in mij wilde daar weg. Ik ga de kamer uit en doe de deur, instinctief, achter me dicht. Terwijl ik dit doe hoor ik zwager roepen vanaf beneden, en ik geef hem commando om daar te blijven. Hem besparen wat ik binnen heb gezien.. Samen doen we de voordeur dicht, ondertussen komt mijn vriend doodongerust over de galerij vliegen. ‘Wil je dat nooit meer doen?!’ schreeuwt hij tegen mij, en met ze drieën lopen we de brandtrap af.

Terwijl we de brandtrap aflopen zien we van alles aanrijden, politie als eerst en als we beneden staan komt de brandweer net de straat ingereden. Vanaf dat moment slaat het als een bom in, ik stort in..

Mijn huis, alles waar ik zo hard voor heb gewerkt als jonge moeder. Mijn veilige haven die ik alleen zonder hulp heb gecreëerd. Mijn eigendommen, de belangrijke dingen, de persoonlijke spulletjes..

Tijd vliegt voorbij en als ze klaar zijn met blussen mag ik weer naar boven toe, als ik de brandweer op de galerij spreek geven ze mij eerst een standje. Het was dom om naar binnen te gaan, maar, ik heb er toch een groot deel van mijn huis mee gered omdat ik de deur van de waskamer heb dichtgedaan.

Binnen zijn na de brand was vreselijk, alles stonk, en alles was zwart. Het ergste vond ik dat ik de kamer van mijn dochter zwart, en onder de roet aantrof. Het was al snel duidelijk dat de woning de eerstkomende maanden on-woonbaar verklaard zou worden. Daar sta je dan, met alles wat je op dat moment bij je hebt.

Je hebt niks meer, al onze kleren waren verbrand, want die had ik in de wasmanden zitten die naast de droger stonden. Al je elektronica moet schoongemaakt worden, verzorgingsproducten kun je ook niet meer gebruiken want alles is zwart en zit onder de roet. En zo kun je verder gaan..

Gelukkig is er een hoop wat schoongemaakt kon worden, en de kamers zijn nu allemaal gerenoveerd. We wonen sinds eind oktober weer lekker thuis, en nu kan ik eindelijk weer in huis rondlopen zonder te zien hoe het toen was. En weer slapen zonder nachtmerries, en ik gebruik zelfs de droger weer..

Lieve dames, ik hoop dat het jullie nooit mag gebeuren. Zorg voor goede rookmelders in huis zodat je het op tijd opmerkt, en wees voorzichting.

Mochten jullie het tot het eind hebben gehaald, dankjulliewel voor het lezen van mijn verhaal.

Ik wens jullie fijne feestdagen en een gelukkig 2017!