# Leegte

Kippenvel loopt over me rug, ik bel je.. na 2 jaar. De telefoon gaat over en mijn hart lijkt even te stoppen als er wordt opgenomen ‘Hallo?’. Even blijf ik stil maar ik moet het toch ooit een keer doen? ‘Hai’ zeg ik zachtjes terug, zo zachtjes dat het bijna zwoel is. Er hangt een ijzeren stilte en het was net alsof ik je hoorde nadenken, verwonderd dat je was hing je op zonder iets te zeggen.
Mijn buik doet nog steeds zeer van deze actie, en even vraag ik me af waarom ik het gedaan heb. Het is namelijk niet zomaar iets om na 2 jaar contact op te nemen, 2 hele lange jaren.
Toen mijn hart net bleek stil te staan maakt hij nu overslagen, en ik moet mezelf rustig houden. Dit voelt als een klap in mijn gezicht, waarom doet dit nu nog steeds zo’n pijn?
Hoe kunnen 2 mensen die ooit zoveel van elkaar hielden nu elkaar zo hard in de steek laten? Het is niet eerlijk, jij bent vrij terwijl ik ons kindje opvoed.
Uit mijn gedachte schrik ik wakker, ik hoor de babyfoon. Als ik haar kamer binnenloop staat ze tegen haar bedje met een brede glimlach en uitgerekte handjes naar mij te zwaaien. Terwijl ik haar uit bed til hoor ik me eigen gedachtes ‘hij weet niet eens dat je een meisje bent, of op welke dag je bent geboren.’ ‘En toch zou je eens moeten weten hoeveel ik van jou herken in haar, ze lijkt zoveel op jou.’ Ik merk dat er een traan naar beneden rolt terwijl ik eraan denk, maar dan besluit de kleine meid mij een kusje te geven en al gauw maakt de traan plaats voor een glimlach.
Nooit had ik verwacht dat een kindje opvoeden zo zwaar kon zijn, maar al helemaal om dat alleen te doen. Overal waar ik ga zie ik gelukkige gezinnetjes om mij heen, een papa en een mama en hun lieftallige kroost. Soms voelt dat als een messteek onder water, en soms lijkt het me niet eens op te vallen.
Wat het ook lastiger maakt is dat ik wat jonger ben dan de gemiddelde moeder, een heel huishouden alleen + school + een baby is een pittige uitdaging. Maar ik doe het allemaal met liefde, want zij is mijn motivatie om de dagen door te komen en nog even iets langer vol te houden! Maar nooit kan zij dat lege gaatje opvullen wat jij achterliet in mijn hart.

Jij vulde met liefde de leegte op in mij,
Samen besloten wij de leegte met liefde op te vullen,
Totdat je ons in de leegte achterliet..