Het begin van het einde ✩ꕤ

17 mei-
MvM komt langs, ze legt alles uit en vraagt me uiteindelijk of ik nog wat urine voor haar heb. Nadat ze wat op de test heeft gedaan ga ik gelijk het bekertje omspoelen, en ik kom terug bij een nog-negatieve-test.
In mijn hoofd komen een paar vloekwoorden voorbij, totdat hij na een paar minuten begint bij te kleuren laat ik een zucht gaan.. gelukkig.
Toch komen de twijfels snel terug, en ik deel mijn zorgen met de informatrice 'de test is best wel licht, niet?'
Ze probeert me gerust te stellen dat de test best wel veel hcg nodig heeft, en dat een streep een streep was.
'Ik geef je nog een test, dan kun je volgende week maandag zien dat hij toch mooi is opgelopen!'
Als ze weg is plof ik op de bank neer en verdiep me in de tijdschriften, super leuk!
Het begint tot me door te dringen, ik ben echt zwanger.

20 mei-
Ik schrik midden in de nacht wakker van hevige buikpijn, auw!
Een plek kan ik het niet geven, het enige wat ik wist was 'dit zit niet goed'.
De buikpijn blijft aanwezig:
Het is even rustig, het bouwt zich op tot een piek en houd aan, en de pijn ebt daarna weg.
'Het lijken wel weeën!'
Mijn hele lichaam en onderbewust zijn wisten het al, maar tot mij lijkt het nog niet door te dringen.
Misschien omdat ik het niet kon toegeven, ik wil dit zo graag.
'Zolang er nog geen bloedverlies is, hoeft dit niks te betekenen'

21 mei-
Na een stevige nachtrust word ik wakker, 'Wow, ik voel me eigenlijk best oke!'
En ik merk dat de moed weer wat steviger word.
De rest van de dag verliep vlot.
Gezellig bij mijn moeder thee gedronken, en s'avonds bij mijn schoonouders ge-bbq't.

S'avonds als mijn vriend en ik op de bank zitten begint de buikpijn weer, maar ik durf hem niks te zeggen in verband met de kramp op zijn borst.
Als hij met zijn collega naar de HAP gaat, besluit ik bij mezelf maar eens pols hoogte te gaan nemen.

'F*ck, oud bloed...'
'Oke, zolang het hierbij blijft en niet met bakken komt neerstorten ben ik safe'
Nog niet wetende dat dit de stilte voor de storm was.

Als hij gelukkig thuis komt vertel het ik het aan hem, en we besluiten maar te gaan slapen.
'Morgen zou alles beter zijn, toch?'

22 mei-
Deze nacht heb ik amper geslapen, en schiet om het uur wakker.
'Er is iets mis, ik weet het zeker'
Ik besloot een einde te maken aan mijn onzekerheid en ging naar de wc.

Bij de eerste veeg was het al raak, helderrood bloed.
De grond zakt weg en ik kan niks anders dan huilen, ik ben in paniek.

'Alsjeblieft laat alles goed zijn'
Met trillende handen toets ik het nummer van de verloskundige in, en leg het uit.
Niet al te lang later werd ik terug gebeld, ik mag mezelf om 11 uur melden voor een spoed-echo.

Daar aangekomen ging het vlug, zullen we dan maar een kijkje nemen?
Zo snel als ze het beeld aanzette zag ik het al.
'Ik zie niks! Er zit niks meer hé?'
Na wat zoeken komen we wat tegen.
Het is klein en ligt helemaal onderin mijn baarmoeder, tegen mijn baarmoedermond aan.

'Sorry meid, dit word inderdaad een miskraam. Kijk het vruchtje ligt al helemaal klaar om uitgedreven te worden'

Einde oefening.
Ik kan het niet opbrengen om iets te zeggen, maar vraag wel mijn laatste vragen.
Ik wou niet huilen, maar voelde de tranen prikken in mijn ogen.

'Ik hoop dat ik je snel weer mag zien' groette de verloskundige ons.

Hierna zijn we gelijk naar de Albert Heijn gegaan.
Met tranen in mijn ogen heb ik het grootste blikje energie gepakt vervolgd door een lekker stuk biefstuk.
'Daar had ik de laatste paar dagen toch zo'n zin in'
Het voelde zo dubbel om hiervan te mogen genieten.

Lief kleintje, je was zo welkom!

I didn't get to meet you,
I didn't even get to see you,
All I had were two simple lines...
And they ment the world to me.

✩ꕤ