Zou 2017 dan ons jaar worden?

Schreef ik begin deze maand nog over mijn NUD: de dag dat ik uitgerekend had moeten zijn. Ons zoontje Pascal* had nu in mijn armen moeten liggen, maar helaas is hij niet groter geworden dan 18wkn in mijn buik. Onze wens was met het overlijden van hem niet minder geworden. Sterker nog, met een zwangerschap van 18wkn is je eigenlijk een vette worst voorgehouden, maar je hebt hem nooit gekregen.

Vanaf het moment dat ik mijn eerste ongesteldheid weer had, zijn we dus weer volop bezig geweest voor een nieuw wondertje. Ik heb mij in de maanden tot nu best wel zorgen gemaakt: doet mijn lichaam het nog wel, ben ik niet te oud, zijn mijn eicellen niet op. Nou dat soort onlogisch geneuzel. Blijkbaar hoort het er bij weet ik nu. 

Dat ronde 5 onze ronde zou worden, had ik absoluut niet verwacht. Geen symptomen tijdens m'n ovulatie, geen nesteling, nikkes, nakkes nada. Ook heb ik de laatste week voor mijn NOD helemaal niets gevoeld. In alle andere keren dat ik een positieve test in handen kreeg, had ik van te voren al een week gezwollen en pijnlijke borsten. Nu dus helemaal niks: slappe hangers (ja ja mooi resultaat na 3 zw.schappen). 

Mijn NOD was donderdag16 juni. Maar op de dag zelf had ik absoluut het idee dat ik ongesteld zou worden. Alle signalen waren daar, behalve het bloed. Maar testen zou ik nog niet, want ik wilde me niet suf voelen met zo'n omowitte test. Dus ik nam me voor om als ik vrijdag nog niet ongesteld was geworden ik zaterdagochtend zou testen. Nou vrijdag dus ook geen bloed te bekennen. Deze 2 dagen vond ik wel echt hel: de hele dag bezig met je lichaam: naar de wc gaan en turen bij het afvegen, in je buik prikken of je al krampen voelt, tegen je borsten duwen of het gevoelig is. Dat dus! Rete-irritant. Zelf m'n man was er klaar mee en beval mij zaterdagochtend te testen. Dan wisten we tenminste dat de ongesteldheid er aan zat te komen.

Niks minder was waar: de test was knalpositief. Echt ik ben nog nooit zó verbaasd geweest. Wat een topdag is dat geworden! Voor altijd in onze geheugen gegrift: 18 juni 2016 de dag dat we wisten dat we weer uit konden kijken naar een mooi wondertje. 

Nu 5 dagen later is het allemaal wat ingedaald en hebben we het onze ouders al verteld. Mijn schoonmoeder viel me huilend in de armen. Ze was zó blij dat ons het geluk weer gegeven is. 

We hopen nu met z'n allen dat dit kindje wel voor het leven gemaakt is en dat we rond 24 februari 2017 een prachtige kindje in de armen mogen sluiten. Pascal* waakt over dit prille leventje. Dat weet ik zeker. Duimen jullie mee?

Liefs Enitam

ps. de foto van de test vind je bij mijn foto's