Het Münchhausensyndroom by proxy.

Oké, oké, ik overdrijf graag. Ik heb niet het Münchhausensyndroom bij proxy, laat ik dat voorop stellen. Maar de afgelopen weken ben ik zo vaak bij de huisarts of het ziekenhuis geweest, dat het mij niets zou verbazen als anderen dit wel over me beginnen te denken! Ik word er gek van, is het ene nog niet over, komt de volgende ellende al weer de hoek om kijken... Haha, nou het valt wel mee, het is alleen even tegelijk allemaal. Even een korte update:

Eczeem/schimmeltje:

We zijn in het ziekenhuis geweest bij de dermatoloog, samen met onze kinderarts. Die ging helemaal mee, best vriendelijk! Ik vind het sowieso wel fijn in het ziekenhuis, we hebben altijd dezelfde arts. Een heel aardige vrouw en ze komt vrij bekwaam over (ook wel handig).

In ieder geval, die dermatoloog was een Duitser. Dus hij sprak Nederlands met een enorm Duits accent (Ach so... Was habben we hier?) en hij heette Stumpenhause en daar heeft Jochem de rest van de dag grapjes over gemaakt (waar een man al niet blij van wordt...). In ieder geval, hij keek even snel, naam een kweekje en dacht dat het ging om een combinatie: eczeem, maar door gebruik van de zalf verminderde huidweerstand en dus een schimmelinfectie erbij ontstaan. Nu moeten we beide zalfjes gebruiken, de één 's ochtends, de ander 's avonds. Het lijkt nu sinds vandaag iets minder vurig, maar ik durf nog niet te roepen dat het echt werkt. Ik weet wel dat ik het zat ben. Los van dat ik het erg zielig voor Ruby vind, krijg ik ook allemaal (goedbedoelde) adviezen van wildvreemden:

- Ga naar een homeopatische arts

- Geef andere melk (maar ik geef borstvoeding! Oh dan kan ze daar vast niet tegen)

- Vaseline met talkpoeder erop doen

- Stop met zuivel eten (ik dan)

- Stop met gluten eten (ook ik)

Ik hou het voorlopig bij de adviezen van het ziekenhuis, aangezien we daar onder controle staan. Ze dachten daar nog niet aan een allergie, maar willen sowieso eerst de symptonen bestrijden, dan pas kijken of het een bepaalde oorzaak heeft (wellicht een allergie?). Maar het avontuur is dus nog niet voorbij. Volgende week moeten we weer terug!

Heupjes.

Aangezien Ruby in een stuit lag, moesten we deze week een röntgenfoto laten maken van haar heupjes. Gisteren welteverstaan. We hadden een afspraak om 09:40 uur. Ik was er om 09:30 uur en was om 10:45 uur aan de beurt. Op zich kan ik daar best tegen, maar het frustreerde me nogal omdat Ruby vrij chagrijnig was en alleen maar aan het huilen was. Nog frustrerender vond ik het om te zien dat alle baby's daar lekker in hun wagentje aan het spelen waren met een knuffeltje of een rammelaartje. Ruby speelt niet, echt niet, alleen maar met mij en dat is meer kletsen. Ik had dan ook het gevoel dat iedereen me bestempelde als een 'slechte moeder', omdat mijn kind als enige huilde en niet lekker lag te brabbelen en te spelen.

Maar goed. Waren we eindelijk aan de beurt, werden we door hele lieve vrouwen geholpen (gelukkig), maar bleek dat Ruby nog veel te klein was voor de foto! Haar botjes waren nog niet voldoende vergroeid in een bepaalde vorm, dus het had helemaal geen zin! Dus mocht ik  een afspraak maken voor over zes weken... Zucht.., ook dit verhaal wordt dus vervolgd. Al heb ik al een voorgevoel dat Ruby vast een spreidbroekje aan moet, aangezien ALLES wat EVENTUEEL zou kunnen gebeuren bij haar gebeurt.

Spruw.

Ja, ook dat nog! Al een paar dagen begon Ruby steeds slechter te drinken, vaak loslaten, huilen, moeilijkmoeilijkmoeilijk. Als ik ergens niet tegen kan, is het als Ruby niet goed drinkt (ik ben gelijk bang dat ze niet meer genoeg groeit). Op een gegeven moment had ze maar drie keer gedronken op een dag en na vijf uur krijste ze het uit, wilde wel drinken, maar hield mn borst niet vast. Toen zag ik dat er nog wel een HELE dikke plak wit op haar tong lag en dat haar gehemelte helemaal wit was... Shit. Dus, op naar de huisarts en ja hoor: spruw. Kregen we gelijk een spulletje mee, mocht de zalf voor mijn tepels de volgende dag nog halen.

Eerste dagen heb ik regelmatig melk afgekolfd en in een flesje gegeven (dat lijkt haar toch minder pijn te doen), maar sinds vandaag drinkt ze weer aardig. Ik zeg aardig, want ze drinkt nog niet top. Ik moet nog redelijk wiegen tijdens het drinken (wat best lastig is), maar ik kan inmiddels ook lopend voeden dus zo zie je maar weer: alles heeft zo zijn voordeel!

Wel vind ik het vreemd dat ze spruw heeft gekregen. Ik was echt vaak mn handen met UniCura zeep, voor voedingen na verschonen etc. en ververs regelmatig mijn zoogkompressen. Niet na IEDERE voeding en ik las wel dat dat dus wel moet. Dat wordt een dure grap dan, haha. Verschonen jullie ze na elke voeding (inclusief 's nachts?).

Eten.

Rubytje krijgt nog geen groente of fruit. Ik wil hier pas mee starten als ze zes maanden is. De wijkverpleegkundige van het CB vroeg hiernaar. Dus ik vertelde dat, zegt ze 'Nou, dat kan je wel mooi willen, maar als ze het eten uit je handen kijkt is het echt zielig om niet te geven hoor!'. Diepe, diepe zucht. Alsof een baby van die leeftijd niet ALLES uit je handen kijkt. De wereld ontdekken heet dat. Ik denk dat zo vroeg groente en fruit helemaal niet goed is voor mn babytje, dus ze kunnen lekker de pot op. As usual.

Slapen.

Gisteren heb ik een vraag gesteld over slapen. Hoewel ik erg wil uitgaan van wat Ruby wil en prettig vindt, begint het vele in slaap wiegen me op te breken. Ik ben 's nachts zo drie uur wakker om haar weer in slaap te wiegen en weg te leggen (zelfs naast me slapen doet ze niet!) en heb overdag bijna de fut niet meer om het te doen. Met als resultaat dat ik de hele tijd om niks huil en Ruby er ook niet veel vrolijker van wordt.

Gisteren heb ik dus de knoop doorgehakt: dit moet veranderen. Nu ben ik geen laat-maar-huilen-moeder, dus het is best een klus. Maar ik heb haar gewoon moe in dr bedje gelegd en ben dr naast gaan zitten. Eerst lach ze wat te lachen, toen begon ze een beetje te mekkeren en heb ik wat liedjes gezongen. Toen ze de liedjes zat was, heb ik verhaaltjes verteld. Over een prinsesje, over een drolletje en als laatst over Plonkeltje (ja jongens, die fantasie van mij, die houdt niet op!). Toen Plonkeltje aan het einde van het verhaaltje naar beneden fladderde (en fladder, fladder, fladder, fladder, fladder...) vielen Ruby haar oogjes dicht en sliep ze. Mooi, dacht ik! Toen zag ik dat het al half tien was. Oeps, zo'n 1,5 uur over gedaan! Maar zonder drama, hysterie en gehuil!

's Nachts na de voeding fluisterde ik ook een verhaaltje tegen dr, over een drolletje dat niet wilde slapen. Binnen 30 minuten sliep ze weer. Na weer een voeding om half 5 viel ze aan de borst in slaap en mocht ze lekker bij me blijven liggen (oké, oké, toegegeven: ik vind dat HEERLIJK!). Nadat we om half 8 opgestaan waren, ging ze om kwart voor tien weer naar bed. Weer er naast gezeten, wat gefluisterd, kusjes gegeven en dit keer duurde het een kwartier! Vooruitgang! 's Middags ging het wat lastiger, toen ze eenmaal sliep, werd ze na een kwartier weer wakker. Toen ik haar eruithaalde viel ze direct op mijn arm in slaap en hebben we samen geslapen (zij sliep tot 17:30 uur!!) en net om 20:00 uur (we waren iets te laat thuis) was ze zo moe dat ze sliep binnen vijf minuten!

En nu wordt ze wakker voor eten, dus ik hou het hierbij. Het is ook wel lang genoeg zo.

Tot snel!