Rest van de Ardennen.

Ik zou nog even het verhaal over de 'vakantie' verder typen, Ruby slaapt nu dus bij deze!

We zaten in een heel gezellig, ouderwets huisje met wel 3 openhaarden. Er was een grote tuin om het huis heen en alle plafonds en deuren waren gebouwd voor mensen tot 1,70 m. Jochem (1,94 m) en ik (1,77 m) hebben talloze keren onze hoofden gestoten. Vooral 's nachts, tijdens het Ruby-in-slaap-wiegen. Uiteindelijk konden we dr om lachen, maar ik heb serieuze bulten gehad! Vooral erg lastig tijdens het douchen, dan moest ik helemaal bukken en dat is niet echt een handige positie om in te douchen.

We hebben niet mega veel gedaan. De eerste dag zijn we naar Stavelot geweest en hebben we een foto-expositie in een museum gezien, was wel leuk. Ook zijn we bij watervallen wezen kijken. De tweede dag zijn we naar het hoogste punt van België geweest (geloof ik), maar het zag er niet erg hoog uit en Ruby begon met huilen en stopte niet meer, dus toen zijn we maar naar het huisje teruggegaan. Ze is blijven huilen tot laat in de avond, dus de volgende dag besloten Jochem en ik lekker thuis te blijven en even niet weg te gaan. Ook wel ff lekker. En daarna gingen we al weer naar huis...

De heenweg ging er goed. We waren al in Alkmaar (bij het ziekenhuis) en we hadden haar in slaap gewiegd en toen voorzichtig in dr maxicosi gedropt. Toen konden we doorrijden zonder huilen tot een half uur voor de locatie! Echt super dus. Daarna even gestopt om te voeden en het laatste half uur kon ik haar blij houden door met haar te spelen. Net op het moment dat ze weer begon te huilen, kwamen we aan bij het huisje. Perfect dus! De terugweg was iets minder. Waarschijnlijk omdat we allebei snel weg wilden, lekker naar huis. Dus even te gehaast en Ruby dus huilen. Drie keer gestopt onderweg, na de derde stop sliep ze door tot thuis. Dus uiteindelijk wel goedgekomen.

Ook heb ik even met mijn schoonmoeder gepraat over het oppassen. Het ging namelijk zo: ik ging een rondje hardlopen en Jochem ging in bad. Mijn schoonmoeder zou even lekker met Ruby zitten (het ging hier om een half uur). Toen ik terugkwam van hardlopen bleek dat ze Jochem uit bad hadden gehaald, omdat ze Ruby niet meer stil kreeg. Dus ik zei 'hoe moet dat dan straks als je gaat oppassen?', maar ze zei dat ze dr vast uiteindelijk wel stil had gekregen. Jaaaaaaaja..... dacht ik. Maar weet je wat het is: ik kom er niet onder uit! Ik moet hoe dan ook straks weer aan het werk, dus het zal wel moeten... Ik sprak van de week iemand waarmee ik heb gezwommen tijdens de zwangerschap. Ze is twee weken eerder bevallen dan ik en heeft vorige week dr zoontje al een heel weekend bij dr ouders achtergelaten! Mijn hart verkruimeld al bij de gedachte alleen al dat Ruby een nachtje weg zou gaan! Ik ben echt een watje, had ik van te voren niet gedacht. Misschien komt het wel door onze hectische start, dat ik wat voorzichtiger ben geworden. Hopelijk wordt het minder, want zo ga ik nog veel slapeloze nachten krijgen om niks!

Verder was het in de Ardennen vooral een gespeculeer over wat de uitslag op Ruby dr gezichtje nou zou kunnen zijn. Iedereen had er wel zijn eigen ideeën over (zoals over alles...). Soms was het ook echt vervelend dat anderen gingen invullen waarom ze huilde. 'Ze heeft vast honger!' 'Aahh misschien heeft ze krampjes' 'Ja, ze spuugde net ook. Daar zal ze best last van hebben' 'Doe nou rustig joh, lekker ff laten huilen' 'Ze heeft vast last van dr gezicht' enz. Om moedeloos van te worden. Vandaar dat ik erg blij was dat ik weer thuis was. Kan het van mijn eigen familie allemaal heel goed hebben, maar bij schoonfamilie is dat toch anders he...

En ondertussen heb ik het idee dat mijn energielevel echt op niveau -10 staat. Ik kan 's nachts nauwelijks nog wakker worden voor voedingen. Nou ja, ik word wel wakker, maar kan mijn ogen niet openhouden. 's Ochtends dan ook weer op tijd er uit en als Ruby een slechte dag heeft,kan ik haar niet wegleggen tijdens het slapen maar moet ik haar vasthouden. Zodra ik dan zelf ga liggen zet ze het weer op een brullen, dus bijslapen in de middag is er ook niet altijd bij. Soms neemt Jochem Ruby over, maar dat resulteert meestal in dat ie een kwartier later al boven aan bed staat met een krijsende Ruby, omdat 'ie dr niet stil krijgt'... Wat dat betreft zie ik enorm op tegen werken. Door de moeheid ben ik emotioneel ook niet helemaal fit en moet ik heel snel huilen. Niet echt handig als leidinggevende van een groep puberende vakkenvullers, haha!

Nu ga ik lekker douchen en naar bed, als Ruby dat toelaat tenminste... Ik heb in mijn fotoalbum wat foto's gezet van Ruby dr uitslag. Echt zielig, dr oortjes zijn opengescheurd en het bloedt nu. Dr zit zelfs bloed op dr shirtje :( Hoop echt dat die zalf gaat werken...

Tot snel weer!