Het gaat gebeuren!

Jochem zit voor zaken in Miami deze week, daarom heb ik net bij mijn schoonouders gegeten. Het was echt even goed voor mijn gevoel over het oppassen van oma. Sterker nog: morgen gaat Ruby voor een paar uurtjes naar oma. Ik geef dan een flesje gekolfde melk mee, zodat ze dat ook gelijk 'leert'. Ikzelf heb dan mooi even de tijd om het huis schoon te maken, een keer HELEMAAL in plaats van even snel een doekje erover, even snel vegen/stofzuigen/wc schoonmaken/de was. Wie weet heb ik daarna nog lekker tijd voor een rondje hardlopen en dan denk ik dat ik heel graag mn kleine Ruby weer ophaal. Ik ben een béétje zenuwachtig, maar zie het wel zitten. Als het niet gaat, kan ze me nu nog bellen. Maar eigenlijk verwacht ik dat het wel goed gaat.

Volgende week maandag begin ik weer met werken, dus het oefenen is ook wel nodig. Ik kan niet geloven dat de tijd zo snel voorbij gaat. Ruby is al bijna 5 maanden... Van te voren dacht ik 'nou, dan kan ik MAKKELIJK weer aan het werk!' en nu denk ik 'Ahhh, mijn lieve kleine zielige meisje....'

Ik ben een watje, ongelooflijk. Ik geef de schuld aan Ruby's moeilijke start, maar misschien ben ik gewoon echt zo'n moeder die veel moeite heeft met afscheid nemen van dr baby'tje... Maar ja, het moet toch. En wie weet ga ik er straks zelfs van genieten... Ik sluit af met een lieve foto:

P.s. : eczeem is nog niet over, vandaag weer in het ziekenhuis geweest. Weer een nieuw zalfje en volgende week controleren hoe dat aanslaat. Ik hoop echt goed, want haar huidje barst steeds vaker open en hoewel ze er geen last van lijkt te hebben, vind ik het enorm zielig!!