Bloedprikdrama.

Volgende week is Ruby 4 maanden dus moeten we weer op controle in het ziekenhuis. Daarvoor moesten we weer bloed laten prikken bij Starlet, om te zien of alles nog in orde is (hopelijk is haar bloedarmoede over!). Het was weer een waarachtig avontuur...

Er was (voor het eerst) niemand voor ons, dus we mochten gelijk meelopen. Twee man (vrouw) sterk gingen het klusje klaren. Ze hadden gebeld met het ziekenhuis, er mocht geen bloed getapt worden uit haar hiel of vingertje, het moest uit haar arm (zoals het bij volwassenen ook gebeurt). Ik dacht 'nou, dat wordt wat...' en het werd ook wat!

Ruby, die lang niet gek is, had direct door dat ze iets onaangenaams met haar wilden doen, dus zette het direct op een krijsen. De prikvrouwen keken een beetje zielig naar me en zeiden dat ze het helemaal niet leuk vonden om te doen. Ja, ik ook niet natuurlijk, maar wat moet dat moet! Ze probeerden Ruby te sussen op een manier zoals je dat bij katten doet. Ik wilde nog zeggen dat het niet zou helpen, maar ik liet ze maar lekker hun gang gaan. Hoe sneller het voorbij zou zijn, hoe beter.

Prikvrouw 1 pakte Ruby dr armpje en knelde hem aan de bovenkant af met zo'n bandje. De tweede vrouw ging voelen of ze een ader voelde. Na 10 minuten nog niets, dus probeerden ze het andere armpje. Dit waren al 10 minuten non-stop krijsen voor Ruby en ik werd al behoorlijk chagrijnig van hun geklungel. Bij het tweede armpje voelde ze wel een ader, dus wilde ze prikken. Ze pakte de naald en wist niet meer waar de ader zat... Zucht. Ondertussen werd Ruby dr armpje helemaal blauw en maakten ze hem weer los om hem vervolgens weer af te binden. Uiteindelijk prikte ze in dr arm, maar zonder succes: geen ader geraakt.

Toen besloten ze te gaan bellen met het ziekenhuis of ze toch niet mochten tappen uit haar vingertje, want dit werd te lastig. Degene die hierover mocht beslissen was er pas na 20 minuten, dus ik mocht met Ruby even wachten in de wachtkamer. Ik tilde dr op en ze sliep gelijk, zo uitgeput van het huilen, echt zielig.

Toen we werden teruggeroepen, bleek dat het mocht: gelukkig! Dus na een boel geworstel, gekrijs, geprik en gedrup waren er twee buisjes vol (van de drie). Zegt die vrouw 'zooo... Nou nog eentje en dan zijn we.. HO!' Laat ze een buisje helemaal leeglopen!! Imbeciel! Dus moest er weer een nieuwe vinger geprikt worden, opnieuw geworstel, gekrijs en gedrup... Pfff... Wat een knurft. Heb Ruby eerst maar aan de borst gelegd in de wachtruimte om haar te kalmeren, dat werkte gelukkig heel goed!

En nog een laatste voordeel aan dit weerzinwekkende avontuur: ze slaapt al de hele avond... :)