En nu..
Weer een paar dagen verder, nog geen verandering in Ruby's huilen. Wel merk ik dat ze 's middags en 's avonds meer last heeft van de huilbuien, maar op slechte dagen zit ik 's ochtends ook al met een hysterisch kind. We zijn begonnen met inbakeren, om ervoor te zorgen dat ze in ieder geval rustig kan slapen. Dit lijkt enigszins te werken. Ze slaapt nog niet langer, maar kan niet meer met haar armen maaien, dus ze wordt nu echt alleen wakker om lekker een beetje te eten.
Ook zijn we bezig een ritueel te gebruiken met naar bed gaan. Op zich was er al een ritueel, maar daar zat wel in dat ik of Jochem (een enkele keer) Ruby in slaap wiegde en dan voorzichtig in dr wiegje legde. Nu proberen we haar in slaap te laten vallen terwijl ze in haar wiegje ligt. Gisteren mee begonnen. Houdt wel in dat ik naast haar wiegje zit, met mijn pink in haar mond (waar ze eerst nog wel eens op de Wee Soothie speen sabbelde, zijn nu echt alle speentjes verleden tijd). Een paar keer keek ze me strak aan, zoog als een gek aan mijn vinger en toen werden haar oogjes kleiner en kleiner... GELUKT! Dit was wel overdag. 's Avonds en 's nachts krijg ik het nog niet voor elkaar. Toen ik vannacht twee uur bezig was met haar weer naar bed brengen, dacht ik 'waar ben ik nou eigenlijk mee bezig...' en heb ik haar maar weer gewoon in slaap gewiegd (binnen vijf minuten vertrokken!).
Vorige week hebben we eens geprobeerd haar in haar eigen kamertje te laten slapen. Op zich was dat geen probleem, aangezien ze (als ze eenmaal slaapt) overal kan slapen. Voor mij was het meer een probleem. Soms moet ik er nog wel drie keer uit, toch makkelijker als ze gewoon naast me ligt! Dus ik heb maar besloten dat ze pas naar de eigen kamertje gaat als ze of doorslaapt, of zonder al te veel problemen weer zelf gaat slapen. Tot die tijd maar gezellig bij ons. Voorlopig past ze nog in dr wiegje, dus dat kan nog wel!
Volgende week hebben we een afspraak met een osteopaat. Weet niet heel goed wat ik er van moet verwachten, maar ik hoorde van zoveel mensen om me heen dat het hun leven veranderd had. Baby's die stopten met huilen, goed konden slapen: klonk heel verleidelijk. En ik ben goed verzekerd, dus krijg het vergoed. Een gevalletje 'baat het niet, dan schaadt het niet' lijkt mij.
19 augustus gaan we een midweekje weg met mn schoonfamilie. Eerlijk gezegd zie ik er als een berg tegenop, omdat Ruby zo huilt. Iedereen wil haar dan de hele tijd vasthouden en zegt dan 'ik zal dr wel even troosten', maar ze kunnen dr allemaal geen barst van... Dus zit ik weer met lede ogen toe te kijken hoe mijn baby huilt en huilt en tegen de tijd dat ze hysterisch krijst, krijg ik haar weer terug en aan mij dan de nobele taak haar weer stil te krijgen... Eigenlijk is het zo dat ik overal waar we naar toe gaan minstens de helft van de tijd Ruby aan het troosten ben. En dan vindt Jochem het gek dat ik geen zin meer heb om ergens heen te gaan..
Echt raar, ik had me dit zo anders voorgesteld. Eindeloze stukken wandelen met de kinderen... Vergeet het maar, Ruby wil absoluut niet in de wagen liggen. Niet in de reiswieg, maar ook niet in de maxicosi. Lekker winkelen o.i.d., echt niet... Autorijden vermijd ik tegenwoordig liever, omdat ze helemaal overstuur raakt (nog zoiets, dat weekendje weg is in de Ardennen, dus wel weer een paar uurtjes rijden).
Ondanks alles geniet ik wel, hoor. Maar meer van de kleine momentjes. Als ze net wakker is en lief naar me ligt te lachen. Of als ze heel schattig ligt te slapen. Iedereen zegt tegen me 'geniet maar van deze tijd, want hij is zo voorbij!' en dan denk ik 'dat hoop ik maar'. Ik durf zo ook niet aan het werk, moet er niet aan denken dat ze de hele dag ligt te huilen!
Nou, ik stop weer, ze wordt wakker! Tot snel weer!
reacties (0)