Zo!

EINDELIJK weer eens tijd om een blog te schrijven. Ode aan mobiel internet, daardoor kan ik al jullie blogs e.d. nog wel lezen, maar zelf schrijven, ho maar! Niet dat ik veel dingen te doen heb, integendeel: ben zelfs nog met zwangerschapsverlof. Maar de afgelopen weken heeft Ruby het veelvuldig huilen ontdekt. Hopelijk een fase, die snel weer voorbij vliegt, want ik sta er helemaal alleen voor. Nou ja, bijna alleen... Jochem heeft nogal moeite met haar stil te krijgen, wordt er ongeduldig van en dat voelt zo'n baby'tje natuurlijk. Op dit moment loopt hij haar eindelijk te wiegen door de kamer en werkt het. Vandaar dat ik nu dus eindelijk mijn armen vrij heb.

Ik ben geen zeikerd, kan een heleboel hebben, maar de afgelopen dagen heb zelfs ik huilend geprobeerd Ruby weer stil te krijgen. En dat lukt altijd, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben soms zo verschrikkelijk moe. Op slechte nachten wordt Ruby nog lachend 3 keer wakker (alles voor zeven uur noem ik ook nacht, hoor!), maar aan de andere kant heeft ze al wel een aantal keer 7 of 8 uur tussen twee voedingen ingelaten. Helaas ging de tijd dan in om 21:30 uur of 22:00 uur, een tijdstip dat ik nog niet in bed lig, dus ik heb zelf niet kunnen profiteren van 7 uur aaneen slapen.

En als ze nou alleen wakker werd om te eten... Maar nee, na het voeden 's nachts moet ik ook alles uit de kast trekken om haar weer in slaap te krijgen. Zelfs bij mij in bed wil ze niet meer slapen, dus ik ben zo weer 1,5 of 2 uur wakker. En als dat twee of drie keer gebeurt, blijft er weinig nacht over...

Nou, genoeg geklaagd, want er zijn ook een heleboel positieve ontwikkelingen! Zo lacht Ruby de hele dag door (ik ben nog wel favoriet om naar te lachen), is het aantal voedingen per dag gedaald naar zo'n 7 a 8 (met dit weer soms iets meer, maar dat snap ik!) en is ze tegenwoordig een interesse aan het ontwikkelen voor dr speelgoed. Vooral alles wat muziek maakt vindt ze leuk om naar te kijken. Niet te lang natuurlijk, maar het is een begin!

Verder houdt ze absoluut niet van autorijden, liggen in de wandelwagen en andere dingen waar 'gewone' baby's wel van in slaap vallen. Dit was behoorlijk lastig toen we vorige week besloten een weekendje naar mijn ouders in Londen te gaan. Ik heb de hele weg achterin gezeten, naast Ruby. Kolf mee, zodat ik ten alle tijden melk kon afkolven en kon geven (voor als we niet konden stoppen om te voeden, in een file bijvoorbeeld). Al met al ging het erg goed, een paar keer gestopt onderweg en lekker ff rondgelopen met haar.

In Engeland zelf was het ook lekker. Mijn moeder en zusje zijn ook een kei in het troosten van Ruby, dus ik had eindelijk mijn armen eens vrij. Had nooit gedacht dat ik dat zou zeggen van te voren, maar ik had zelfs spierpijn in mijn armen en schouders van het de hele dag wiegen en troosten van een baby. Zoals ik al zei: hopelijk een fase die snel voorbij groeit... Ze heeft namelijk geen last van krampjes ofzo, groeit goed, spuugt wat minder dan in het begin. Maar ja, ze is van 1400 gram naar bijna 5 kilo gegroeid in ruim drie maanden, dat is ook een behoorlijke prestatie en wellicht heeft ze daar behoorlijk wat last van.

Maat 50 is nu ook echt te klein geworden, en steeds meer kleertjes in maat 56 worden ook te klein. Heb al een hele voorraad in 62/68 (uitverkoop was begonnen!!), dus ik ben dr klaar voor! Ik sluit af met een leuke foto, gnagnagna:

Geen zorgen: ik heb hem er niet opgeplakt, alleen even opgelegd voor de foto. Haha :')

Tot snel weer!