Angst.

Inmiddels is het al weer 17 dagen geleden dat Ruby is geboren. Nog steeds ligt ze in het ziekenhuis, in een couveuse. Dat glazen kutbakje. Hoewel het goed gaat met Ruby, begin ik het erg zat te raken. En niet eens omdat het me zwaar valt, want dat valt me reuze mee. 's Ochtends om acht uur arriveer ik in het ziekenhuis om rond 11:30 naar huis te gaan. 's Middags doe ik wat huishoudelijk werk (gaat ook gewoon door...), slaap ik wat en maak ik eten. 's Avonds rond 19:30 ben ik weer in het ziekenhuis tot ongeveer 22:30. Gaat allemaal prima. Maar ik ben het gewoon zo zat dat ze in die glazen kooi moet liggen.


Ik word er een beetje bang van. Ik lees allerlei verhalen over hechtingsprocessen tussen moeder en kind en wij zitten zo'n beetje in de minst ideale situatie. Zodra ze uit de couveuse kan, ga ik 'in-roomen', 24/7 blijf ik dan in het ziekenhuis bij Ruby, maar nu heeft dat gewoon simpelweg nog geen zin. Ze is nog te klein, mag er nog niet uit, haar voedingen krijgt ze allemaal nog via de sonde.. En het duurt maar en duurt maar... Ik ben gewoon bang dat ze straks niet eens weet dat ik haar moeder ben. Of hoe ze moet eten.


Er hangt een cameraatje in haar couveuse om thuis naar haar te kunnen kijken, maar ik wil het niet zien. Echt verschrikkelijk. Mijn man zit er heel vaak naar te kijken, maar ik word gewoon misselijk als ik het zie. Als ze dan huilt wil ik naar het ziekenhuis om haar te troosten, als ik andere handen in de couveuse zie draait mijn maag zich om, omdat ik eigenlijk alleen maar wil dat ik (of mijn man) voor haar zorg. Maar dat kan natuurlijk niet. Ik vind het gewoon hartverscheurend dat ze sinds haar geboorte alleen nog maar in zo'n glazen kooitje heeft gelegen en nog helemaal niet aan al haar reflexen heeft kunnen voldoen.


Ik leg haar elke dag twee keer aan de borst. Vanochtend heeft ze een nieuw record bereikt: 10 cc gedronken uit mijn borst! Daarna viel ze in diepe slaap, het blijft nog een flinke inspanning voor haar, maar het gaat echt steeds beter. En toch blijf ik de hele tijd bang dat ze straks niet fulltime uit mijn borst wil drinken. Ik wil gewoon dat het allemaal NU goed is en dat ze naar huis kan, zodat ze zich lekker veilig en geborgen kan gaan voelen bij ons.



Bah, ik ben het goed zat, dat onzekere gedoe. En ik moet nog zo'n tijd...

494 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • sann23

    snap het hoor!! Goed dat je je angst uitspreekt!! Sterkte, lijk me ook erg moeilijk! maar jij bent een dappere moeder! en tgaat iedere x beter met borstvoeding dus dat geeft moed toch:) take care!

  • josah

    Hopelijk kun je morgen lekker bij haar gaan inroomen.

  • angeliquejohangino

    hey meis je moet niet bang zijn dat ruby je niet herkent ze weet echt wel dat jij haar moeder bent en het valt ook allemaal niet mee dat kan ik best begrijpenmaar je moet zo denken binnekort is ze lekker thuis en de borst moet je ook niet erg vinden zijn best veel kindje die de borst niet pakken probeer zoveel mogelijk rustig te zijn en je daar niet al te druk over te maken en gewooon kijke en afwachten hoe het loopt want je onzekerheid en stress merk jou kindje ook en dan gaat het juist niet hoe je het wil suc6 en geniet van je kleine meid

  • katie190383

    Snap dat het allemaal heel vervelend is! Je wilt gewoon continue je kindje bij je kunnen hebben. Maar het is niet voor niets, hoop dat het snel zo goed gaat, dat ze die glazen kooi vaarwel kan zeggen en lekker bij jullie thuis in haar ledikantje ligt.

  • mama van kindjes Br.

    Je meisje weet heel goed wie haar ouders zijn haar.Dit is heel normaal hoe jij u voelt.

  • Lola88

    hey meis! het is ook heel zwaar wat je nu allemaal mee maakt... maar ik weet zeker dat de kleine meid weet dat je haar moeder bent... je mag haar regelmaitg aan de borst leggen, dat bouwt ook al een redelijke band op...
    en het is inderdaad geen leuk gezicht omhaar in dat kooitje te zien, mar wel voor haar eigen best wil.
    en ik moet even zegge... ik vind je een topper

  • ons5ewonder

    Meissie toch... heel normaal die angst.. en heel normaal dat je moeder instinct zegt dat JIJ voor haar wilt zorgen.. maar ookal weet je t zelf ook wel tis echt het beste voor Ruby nu.. er komt nog een hele lange tijd dat je wel voor haar kunt zorgen.. dikke knuffel voor je meid,,

  • irisiris

    oh, lees nu pas je blog, dit is idd hartverscheurend. Zo anders dan de tijd waarop je had gehoopt. Er de hele tijd bijblijven heeft geen zin en zou slopend voor je zijn, maar ook dit is slopend, zelf thuis zitten en je kleine meid niet bij jou hebben. Het enige dat je kan optrekken is dat ze wel de beste zorgen krijgt. En je weet totaal nog niet hoelang het nog gaat duren voor je bij haar op een kamer mag? Ik begrijp je angsten ook volkomen, ben zelfs nu al bang omdat Roan (die al 22 maanden is), me eens langer dan 24 uur niet zal zien.... je bent moeder en je mag je nu niet als moeder gedragen, dat moet vreselijk zijn. Waar is die leuke kraamtijd. Hoop echt dat deze nachtmerrie gauw voorbij is en dat jullie toch een leuke zomer samen beleven, vol leuke herinneringen, en dat dat hechten dan ook echt kan gaan plaatsvinden! Een dikke knuffel!

  • esjebo

    Ach, meid, wat onwijs naar! Mijn zoon heeft 5 en een halve week op de NICU gelegen. Ik kon ook niet naar de beelden van de camera kijken. Je moet jezelf op kunnen laden. Mijn zoon was 2 weken oud toen ik hem een keer op een kussen op schoot mocht houden, we mochten hem ook daarna niet iedere dag vasthouden. Ik ben erg bang geweest voor een slechte hechting, toen onze zoon eenmaal thuis komen hebben we hem niet meer los gelaten. Hij is nu 17 maanden en goed gehecht. Daar hebben we wel flink wat tijd en energie in gedaan. Ik wens je heel veel sterkte, wens het allerbeste voor jou en je gezin.

  • Mama-van-meisje-en-ventje

    Lijkt mij ook vreselijk en kan me je gevoel heel goed voorstellen! Ik vond het al vreselijk dat ik de eerste dagen niet uit bed kon komen en anderen nodig had om haar te troosten of bij me te leggen, maar dat valt hierbij in het niet.

    Ik denk niet dat Ruby zou vergeten dat jullie haar ouders zijn! Die ukkies voelen dat vaak haarfijn aan.