Bevallingsverhaal

Op zondagavond 21 april werd ik om 20:30 uur aangesloten aan de CTG-scan in het ziekenhuis. Deze kreeg ik dus dagelijks twee keer, om te zien of de baby het nog goed had in mijn buik. De afgelopen weken waren de scans iedere keer goed, dus eigenlijk verwachtte ik ook niet heel veel bijzonders van deze scan.

Ik was 1 tegen 100 aan het kijken en de vrouw die speelde had net veel geld gewonnen. Ik dacht ‘ik heb nog nooit in dit programma gezien dat ze veel geld winnen!’. Dus het was sowieso al een bijzondere avond! Op het schermpje van de CTG-scan zag ik dat de hartslag van de baby wat monotoom was, terwijl hij juist moet varieren als een kronkelend lijntje. Inmiddels wist ik dat het hielp om rechtop te gaan zitten, of om op mijn zij te gaan liggen (soms slaapt de baby en dan wordt de hartslag ook wat eentoniger). Dus ik ging rechtop zitten. Na een aantal minuten nog geen verbetering, dus ben ik op mijn zij gedraaid. Na tien minuten nog geen verbetering, dus draaide ik op mijn andere zij. Ik dacht ‘nou, dan zal je zien dat de dokter straks binnen komt lopen om te vertellen dat dit het einde is.’ En prompt ging de deur open en zag ik een lange witte jas mijn kant op komen.

Ze keek heel ernstig, met fronsende wenkbrauwen en zo’n medelijdenglimlach. Ze zei ‘Mevrouw Dwars, ik ben niet blij met wat ik zie op de scan. U mag uw man gaan bellen, we gaan een spoedkeizersnee doen’. Hoewel ik vaak had nagedacht over dit moment en hoe ik zou reageren, zei ik alleen ‘Ehh, oké’ en belde ik mijn man. Dat gesprek was ook een beetje suf. Ongeveer zo:

• Met Jochem


• Hoi met mij


• Haiiiii


• Hoiiii. Je moet komen, ze gaan een keizersnee doen.


• Oké, ik kom eraan.


• Wel opschieten he.


• Jaja, tot zo.


• Tot zo.

En toen kwamen er 84275847523 verpleegkundigen aan mijn bed om een infuus aan te leggen, mijn broek uit te trekken (ja echt! Zo huppakee van mn reet getrokken!) en nog meer rare dingen. Ze zeiden ‘we gaan niet op uw man wachten, die wordt later naar beneden gebracht’, maar Jochem had zo hard gereden (denk ik) dat hij er om 22:15 uur al was en ik nog niet naar beneden was gereden.

Toen werd ik dus naar beneden gereden (echt zoals in films, door de lift enzo) en werd ik voorgesteld aan 7889473892 mensen die allemaal een functie hadden bij de operatie. Na weer een waslijst aan vragen werd de verdovende prik gezet (die ik niet eens heb gevoeld) en werd alles gereedgemaakt voor de keizersnee.

Ik vond het HEEL erg spannend. De hele tijd zei ik ‘maar wat nou als de verdoving niet werkt?!’ en de gynaecoloog prikte met een pincet in mijn buik en dan dacht ik weer dat ik het voelde. Toen zei ik ‘wat nou als alleen mijn huid verdoofd is en van binnen niks?!’, maar toen zei de gynaecoloog ‘lijkt me sterk, we zitten er al in!’. En pas toen besefte ik dat ik er echt niks van zou voelen. Behalve dan het belachelijke getrek en gesjor aan je buik, als ze al je ingewanden losscheuren.

Desalniettemin raakte ik ontspannen en hebben we zelfs gepraat over wat we nu konden doen met koninginnedag (tja...). Binnen de kortste keren stond iedereen (inclusief ikzelf) grapjes te maken om de operatietafel en vergat ik bijna waar we voor waren gekomen. Bíjna, niet helemaal dus! Want na tien minuutjes werd Jochem geadviseerd over het doek te kijken, omdat de baby eruit kwam. Iedereen zei ‘Oh jee, wat een kleintje’ of ‘Oeiii dat is erg klein...’, maar ik kreeg de baby niet te zien! Dus ik dacht ‘bedoelen ze TE klein? Dat ze niet kan leven?!’ en ik raakte lichtelijk in paniek, omdat ineens ook iedereen weg was (met de baby mee). Ik durfde niet te vragen hoe het ging met de baby, omdat ik zo bang was dat ze dood zou gaan. Uiteindelijk toch aan de anesthesist gevraagd of het niet goed ging met de baby. Ze zei ‘wacht maar even’, deed de deur open en toen hoorde ik het liefste huiltje dat ik ooit gehoord heb. Niet veel later kwam er een hele bundel doeken naast me, met een PIEPKLEIN hoofdje. Nog kleiner dat een sinaasappel, een beetje een mandarijnformaat. Dat was mijn dochter, Ruby. Dus ik KEIhard huilen, wat lastig was omdat ik mijn bril op had dus binnen de kortste keren zag ik niks meer. Toen ze haar weer mee wilden nemen, zei een verpleegster ‘geef haar maar een kusje’ en toen dacht ik ‘dat kan nooit... Mijn lippen zijn veel te groot voor zo’n klein baby’tje!’. Gelukkig deed ik het wel. Daarna werd ik nog dichtgenaaid en dat duurde me veel te lang. Ik wilde bij mijn baby kijken en ik wilde weten of het wel goed met haar ging. Tot overmaat van ramp werd ik na het dichtnaaien nog verplicht doorgereden naar de verkoeverkamer, om daar een uurtje te liggen verkoeveren. Langste uur uit mijn leven! Na drie kwartier kwam Jochem, met een foto van Ruby die ze op de neonatalogie hadden gemaakt. Ik weer huilen natuurlijk.

Uiteindelijk mocht ik weer naar boven, maar moest ik eerst naar de afdeling verloskunde voor iets. Ik heb geen idee meer waarvoor, waarschijnlijk een snelle controle van bloedverlies en dergelijke, zoiets staat me bij. Ik weet nog dat ik de hele tijd zei ‘ik moet beginnen met kolven! Ik wil borstvoeding geven, geen kunstvoeding!’. Haha, echt wel 20 keer gezegd. Die verpleegster zei ‘wil je niet eerst ff bij je kind kijken?’ en toen bedacht ik me dat dat inderdaad wel leuk zou zijn.

Toen ik bij haar werd gereden mocht ze eindelijk bij me liggen. Ze werd uit de couveuse gehaald en ze was zooo klein... 1415 gram is echt een minibaby. Die had ik alleen nog op tv gezien. Maar ze was prachtig, dus ik moest weer heel hard huilen. Ze vertelden dat alles heel goed was gegaan en dat ze al helemaal zelf ademde (lang leve de longrijpingsprikjes die ik heb gehad!). Er waren wel al tig slangetjes en draadjes aan dr vastgemaakt, maar dat waren voornamelijk dingen om te meten en de sonde.

Na een uur moest ik weer terug naar mijn kamer en wilde ik kolven. De verpleegkundige zei ‘je kunt beter eerst gaan slapen, je hebt rust nodig’, maar ik herinnerde mij uit het protocol borstvoeding aan prematuren dat je binnen 6 uur na de geboorte moest gaan kolven en er waren al 4 uur verstreken, dus ik zei dat ik niet ging slapen zonder dat ik gekolfd had. En zo begon het kolfavontuur. Daarna hebben we wat familie gebeld (midden in de nacht, gnagna) en zijn we gaan slapen.

Dit duurde weer niet lang. Rond half vijf werd ik wakker met de ergste pijn in mijn buik die ik ooit gehad heb. Ik kon bijna niet ademen en bewegen van de pijn. Na lang wikken en wegen besloot ik op de bel te drukken voor de verpleegster. Ik vroeg om een paracetamol, maar de verpleegkundige vond me eruitzien alsof ik meer pijn had dan paracetamol alleen. Ze vroeg me hoeveel pijn ik had op een schaal van 1 tot 10, maar ik kon serieus niet bedenken op welke schaal ik zat. Ik heb namelijk nooit echt pijn en ik was bang dat als ik 10 zou zeggen, dat het dan later nog erger zou worden en dat ze me dan ongeloofwaardig zouden vinden (waar je al niet aan denkt!!).  Anyway, zij besloot dat ik morfine moest hebben en dat was de beste beslissing van de nacht. Na enkele minuten ebde alle pijn weg en viel ik in een heerlijke, maar korte slaap.

Toen ik een uur later weer wakker werd, dacht ik alleen maar ‘ik ben moeder! ‘ en maakte ik Jochem wakker (die nog lekker sliep). Ik vond het niet leuk dat ik niet bij Ruby was, ik maakte me veel zorgen en wilde er zo snel mogelijk weer heen. Helaas moest ik eerst eten, gewassen worden en paracetamol slikken voordat ik eindelijk naar Ruby mocht.

Toen ze bij me werd gelegd hapte ze gelijk naar mijn borst en heeft ze flink geoefend met drinken en zuigen. Verder is de hele dag een beetje in een waas aan me voorbij gegaan, maar dit is in ieder geval ongeveer zoals de bevalling gegaan is!!

Inmiddels is Ruby al weer 12 dagen oud. Sinds gisteren zijn alle monitorplakkertjes verwijderd, is haar infuus eruit en sinds vandaag ook haar andere infuus eruit. Ook mocht ik vandaag voor het eerst kleertjes aantrekken... Dat was echt leuk. Had een rompertje mee in maat 44 en hij past perfect! Het is echt zo'n mooi meisje!! Ik kan niet wachten tot ze lekker mee naar huis mag... Morgen mogen we haar voor het eerst in bad doen, omdat alle infuusjes, slangetjes en dergelijke verwijderd zijn. Ze weegt inmiddels al 1630 gram en krijgt alleen nog maar mijn borstvoeding met Breast Milk Fortifier. Mijn melkproductie is goed op gang. We oefenen elke dag met uit de borst drinken. De afgelopen drie dagen heeft ze ook al echt uit mijn borst gedronken, het zijn weliswaar kleine beetjes, maar we zitten al op stap 7 van de 10 stappen van 'Borstvoeding aan Prematuren'. Mama is apetrots!!

Wat een liefje <3