Prematuurmoeder?!

Maar weer een update vanuit het ziekenhuis. De laatste keer schreef ik op maandag, sindsdien is er al weer een hoop gebeurd. Dinsdag heb ik een uitgebreide echo, met luxe apparaat blijkbaar, gekregen om te zien hoe de druk in de navelstreng was. Verwarring alom aan onze kant, want vooraf kwam de dokter nog bij ons binnen dat die van zondagavond er eigenlijk wel goed uit zag (HUH?! Ik dacht dat ik gek was!). We waren dus aardig gerust op een goede afloop en ik dacht zelfs dat ik dan naar huis kon, met regelmatigere controles maar niet echt ENORME risico's op vroeggeboorte e.d.

De echoscopiste ging alleen kijken, die gaf dus geen uitslag. Ook al heel vreemd. Bij het weggaan gaf ze me een hand en zei 'alles is zoals het moet zijn' en glimlachte ze. Ik dacht 'bedoelt ze dat zo van het is allemaal goed, of zo van het leven komt zoals het komt?'. Jochem wist het ook niet, maar we hadden wel een goed gevoel dr over, zeker na het gesprek met de arts van die ochtend, dus Jochem is naar huis gegaan en ik zou hem bellen als ze me de uitslag hadden verteld en ik wie weet wel naar huis mocht.

Nou, normaal gesproken duurt het uren voordat ik een dokter aan mijn bed kreeg met goed nieuws, maar nu stond ze na een kwartier al naast me bed. Met slecht nieuws. De  placenta functioneert niet goed, de reden van alle ellende: mijn hoge bloeddruk, de hoge druk in de navelstreng, de achterliggende groei van ons meisje. Kutplacenta, daar kun je dus ook niet echt van op aan.

Binnen no time kreeg ik een prik in mijn bil, de longrijpingsprik. En toen moest ik Jochem nog bellen om hem te vertellen wat ze mij net hadden verteld: elke dag in mijn buik is er eentje om te koesteren. De hartslagmeter wordt de bepalende factor: zolang haar hartje goed klopt, mag ze nog blijven. Gaat dit haperen, moet ze dr uit. Mits ik natuurlijk nergens last van krijg, wat dus ook nog eens kan door die placenta. Ik kon niet zo veel aan Jochem vertellen, want ik moest erg huilen en besefte niet helemaal wat ik allemaal wel of niet moest vertellen, dus hij is gelijk weer naar het ziekenhuis gekomen. Daar hebben we dokter opgepiept en die heeft het hele verhaal opnieuw verteld aan Jochem en mij.

Tsja. En dan komt het besef dat niets nu gaat lopen zoals 'gepland', voor zover je dat gepland kunt noemen. Elke dag is er eentje, ik leef dus ook met de dag. Als ik 's ochtends wakker word ben ik echt blij dat ze nog in mijn buik zit, als ik aan de CTG-scan word gekoppeld ben ik echt blij als ik dat hartslagmetertje vrolijk heen en weer zie huppelen. Morgen krijg ik weer een echo om te bepalen hoe de druk er voor staat. Is ie gestegen, dat moet ze misschien wel dit weekend gehaald, maar misschien is ie ook wel stabiel gebleven. De dokter gaf ook al aan dat ze dit echt per dag gaan bespreken met elkaar en dat ik vrij hoog op het lijstje sta, omdat ik alle factoren samen heb die bijna zeker gaan leiden tot veel te vroege geboorte. In het aller-aller-allerbeste geval zou ze kunnen blijven zitten tot 37 weken, maar de dokter vond eigenlijk dat we daar al niet van uit mochten gaan. Eerst maar eens zaterdag, de 32 weken. En dan voortborduren per dag.

En dat is best lastig, omdat ik erg van plannen houd. Gelukkig kan ik me 'voorbereiden' op wat er komen gaat. Ik heb al met de lactatiekundige van het ziekenhuis gesproken, een boek van haar geleend over 'borstvoeding voor zorgkindjes', want ja. Ik ben zo vastberaden borstvoeding te geven, dat ik me nu moet instellen op een aantal maanden kolven. Toch een ander beeld dan wat ik me voor ogen had! Ik heb het er dubbel en dwars voor over, maar wil me nu wel voorbereiden op dat hele proces! Zo ook over alle andere dingen die gaan komen. We zijn rondgeleid op de couveuse-afdeling, ik heb foldertjes, boekjes, informatie en nog veel meer gekregen en ik mag alles de hele dag aan iedereen vragen en alle verpleegsters en dokters zijn zeer behulpzaam en lief.

En Jochem en ik... Wij houden ons wel sterk. De ergste schrik zijn we overkomen, elke dag hebben we nieuwe vragen, maar die mogen we gelukkig ook stellen. Veel antwoorden zijn er helaas niet. Het gewicht van ons meisje wordt nu geschat op 1250 gram, wat een ukkie. Maar ja, als ze komt zal ik alles doen wat er in mijn macht ligt om haar te laten groeien tot een gezond, groot, mooi en prachtig meisje. Voor nu hoop ik dat ze nog even genoeg heeft aan die ^&%^$%#% placenta.

Ik houd jullie op de hoogte!