Mijn bevalling

Het 1ste wat ik deed was mijn ex opbellen. Hij nam gelukkig op maar je hoorde aan zijn stem dat hij uit een diepe slaap was gewekt. Ik vertelde dat ik zo pijn had in mijn rug en dat ik dacht dat de bevalling was begonnen. Zij hij tegen mij dat dat niet kon want dat het nog 2 weken was en dat ik maar moest gaan slapen. Dat ik niet aan de pijn moest denken. Juist hij die dat zei, hij die het jaar ervoor een niercrisis had gehad. 

Ik ben dan wat op mijn zitbal gaan zitten om de weeën op te vangen en ik moest steeds naar het toilet om te plassen, wist ik veel dat dat vruchtwater was wat ik verloor. Het zag er bijna hetzelfde uit als urine en er zat ook een beetje bloed bij dus nu begon ik ook te twijfelen. Zou het mss een niercrisis zijn? Dat verklaarde die pijn in mijn rug. Ik belde opnieuw mijn ex op. Nog was hij niet van plan om te komen. Hij zei dat ik naar het ziekenhuis moest bellen en dat heb ik dan ook gedaan. De vroedvrouw van dienst vroeg hoever ik was. 38 weken ongeveer. Ze raadde me aan om in een warm bad te gaan zitten en indien het dan beter zou gaan het valse weeën zouden zijn. Indien het niet beter zou gaan ik naar spoed moest komen. Ik kleedde me uit en ging in bad zitten. Het 1ste moment deed het goed maar amper 30 sec. later kreeg ik weer een wee. Ik heb toen vanuit mijn bad met mijn gsm weer naar mijn ex gebeld. Die zei dat hij ging komen, maar het was duidelijk tegen zijn zin precies. Achteraf denk ik nu, waarom ik niet beter mijn mama had gebeld die was dadelijk afgekomen. Neen, ik wou hem erbij. Ik wou hem een kans geven zijn 1ste kind zien geboren te worden. Na alles wat hij me aangedaan had en nu met zoveel pijn, hoe stom heb ik kunnen zijn? Ik heb me toen tussen de weeën door aangekleed maar het viel niet mee. Om 3.40 uur stond hij dan aan mijn deur. Ik had even geen pijn en ik twijfelde nog steeds. Was dit het begin van mijn bevalling? Hij stond in het deurgat en weet je wat hij zei: 'Ja, wat is er nu van!?' Hij was duidelijk slecht gezind dat ik hem had wakker gebeld die nacht. Maar doordat hij gezegd had dat het nog te vroeg was, ben ik zelf beginnen twijfelen. We zijn dan toch vertrokken naar het ziekenhuis. Ik heb in de auto nog zeker 3 keer weeën gehad, ook al was het een ritje van maar 10 min. tot aan het ziekenhuis. Ik heb dan nog van de auto tot aan de balie van spoed gewandeld en daar waren ze ook niet gehaast precies, sis-kaart moeten afgeven, gegevens noteren. Uiteindelijk hebben ze me dan in een rolstoel gezet en heeft mijn ex me naar afdeling verloskunde gereden, zo stuntelig dat hij was heeft hij me nog ergens tegenaan gereden. Deed nog meer pijn toen. Bij verloskunde hebben we een kamertje gekregen en moest ik in een potje plassen. Toen hebben ze mijn opening gemeten. Proficiat, 7 cm al. 10 min. later kreeg ik persweeën en opnieuw keken ze voor opening. 9 cm, we gaan verhuizen. Ze vroegen of ik een epidurale wou maar ze konden me niet garanderen of die nog zou helpen omdat het allemaal zo snel ging dus heb ik beslist ik doe het zonder. In de bevallingskamer heb ik veel afgezien want ik mocht nog niet persen, er was meer dan een uur nog een klein boordje. Pas toen ik mocht gaan persen is mijn gynaecoloog gekomen. Het persen heeft ook lang geduurd ook bijna een uur. Ik kreeg mijn manneke er niet uit. Ik had de kracht niet meer. De gyn en de vroedvrouw hebben op mijn buik zitten duwen. De hartslag van mijn manneke was aan het verminderen ik moest nog 1 keer alles geven, anders moesten ze hem met de tang halen. Ik heb dat toen gedaan en ja om 6.35 uur zag mijn manneke het levenslicht. Hij zag blauw en voelde warm aan. Ik geloof niet dat hij dadelijk huilde dus ik was wel eventjes ongerust. En D. die zag er wel content uit. Hij mocht de navelstreng doorknippen en meegaan kijken bij de verzorging. Ondertussen werd ik gehecht want ze hadden me geknipt. Wat deed dat hechten pijn. (Wordt vervolgd)