Postnatale depressie

De dagen in het ziekenhuis waren echt verwarrend want mijn ex kwam vanaf het bezoekuur om het bezoek op te vangen. Hij was inkopen gaan doen, drank, borrelnootjes, chips, worstjes,... van de aldi. Ik heb niks tegen de aldi maar hij ging anders altijd in de carrefour winkelen. Kon dat er nu ook niet vanaf? Enfin, ik was wel blij dat hij er was. Een tante van mij kwam op bezoek. Ze wenste mij proficiat. Toen mijn ex een hand wou uitsteken zei ze doodleuk: 'En jou wens ik geen proficiat.' Ik stond aan de grond genageld. Hij keek naar mij en stapte het toen af. Even later kreeg ik een smsje van hem dat hij niet meer kwam zolang zij haar excuses niet aan hem aanbood. Mijn tante was ondertussen weg. Dit had me zodanig veel verdriet gedaan. Dit was nu toch ook niet de plaats om zoiets te zeggen. Kon ze nu niet even schijnheilig een hand geven. Het was al erg genoeg voor mij. Ik kan haar dat nog steeds niet vergeven. Ik heb bijna onophoudelijk gehuild die dag. Mijn tante heeft dan uiteindelijk wel haar excuses aangeboden tegen mijn ex en is die terug gekomen. 's Nachts kon ik niet slapen van het piekeren, door de dag ook niet. Ik was helemaal op. Wat een blijde gebeurtenis had moeten zijn, werd eerder een nachtmerrie. Ik voelde me ook niet direct mama. Erg dat ik het moet zeggen, maar op dat moment was mijn zoontje een blok aan mijn been. De laatste nacht is mijn mama in het ziekenhuis blijven slapen en heb ik een slaappilletje gekregen want ik had nog geen oog dichtgedaan sinds zijn geboorte. Mijn ex bleef komen en hij leek me wel trots. Naar mij toe deed hij redelijk afstandelijk. Zelfs zij (ik dacht dat het uit was tussen hem en zijn vriendin) viel me lastig met smsjes dat ik hem gerust moest laten. Maar was het niet ZIJ in de 1ste instantie die hem niet met rust had gelaten? 

Ik ben een dagje langer in het ziekenhuis gebleven, ze wisten ook pas de laatste dag dat ik en de papa eigenlijk niet meer samen waren. Dus ik heb niet de juiste begeleiding gekregen. Ze gingen ervan uit dat er een papa was, dat alles normaal verlopen was ook al deed hij erg afstandelijk t.o.v. mij eenmaal ons zoontje geboren was. Mij eens lief vastpakken deed hij niet. Maar ik dacht dat we terug samen waren? Hij had dat toch in het café zitten rond te vertellen? Betekende dat dan niks voor hem? Toen we naar huis mochten, is hij nog een paar nachten gebleven en hebben we in hetzelfde bed geslapen. Maar ik was zondanig in de war. We zijn toen op 2 oktober naar het gemeentehuis gegaan om onze zoon aan te geven. De familienaam hebben we veranderd. Omdat we niet getrouwd waren, had ons zoontje mijn familienaam gekregen. Na die dag hebben we hem 10 weken niet meer gezien. Hij was terug naar haar gegaan...

Ik stond er nu echt alleen voor en ik kon nog steeds niet slapen. Ik kreeg de raarste gedachten. Gelukkig had ik mijn mama nog die me veel kwam helpen. Maar ik was stillekes aan gek aan het worden, gek van verdriet en omdat ik niet slapen kon. Het liefste wou ik slapen en niet zoveel pijn hebben. Mijn manneke was een redelijk rustige baby dus die slapeloze nachten kwam niet van hem. Tegen 3 uur moest hij wel een flesje hebben maar viel dan altijd weer snel in slaap. Ik niet. Ik lag te piekeren. Hoe moest het nu in godsnaam verder? 

Tot ik aan de alarmbel trok en mijn ouders de hulp van kind en gezin inschakelden. Zo kon het niet langer. Ik had geen zin meer om te leven en wou dood. Maar ik wou mijn zoontje meenemen. Toen ik dat uitsprak hebben ze me niet meer alleen durven laten.

Juist 1 maand en 1 dag na de geboorte ben ik samen met mijn zoontje opgenomen in PC Bethanië in Zoersel op een moeder en kind afdeling. Daar verbleef ik met nog 7 andere mama's en hun baby. De 1ste weken gingen niet zo goed. Gelukkig kreeg ik 's nachts wel slaapmedicatie en de verpleegsters zorgden dan voor mijn manneke. Ik heb alles opnieuw moeten leren. Want ik wist zelfs niet meer hoe ik moest eten, hoe ik me moest verzorgen. 

Stillekes aan mocht ik langere weekenden naar huis. Met de feestdagen kreeg ik een 1ste kaartje in de brievenbus, mijn ex en dat hij ons miste maar hij had me wel daarvoor nog zitten stalken met smssen omdat zij erachter was gekomen dat ik met hem nog seks had gehad toen ik nog zwanger was. Als ik niet tegen haar zou zeggen dat dat niet waar was dan zou hij mij de kleine komen afpakken. De begeleiders in Zoersel raadden me aan mijn gsm uit te zetten. Maar ik was wel bang. Kon hij zomaar mijn kleine afpakken? Hij verweet me vanalles. Vanaf de feestdagen draaide zijn humeur dus wat me dus ook weer in de war bracht.

Gelukkig ging het wel aan de beterhand met mij en ook de band met mijn zoontje versterkte. Ik voelde me stilaan MAMA. Ik had ook een paar vriendinnen daar overgehouden. Sommigen gingen in ontslag. Er kwamen een paar nieuwe bij. 

Een paar dagen voor nieuwjaar geheel onverwacht stond mijn ex toen in Zoersel. Ze vroegen eerst aan mij of ik hem wou zien. Ik vertrouwde het eerst niet. Ik vroeg of hij alleen was? Ja, hij is alleen. 10 weken had ik hem niet gezien. En nu stond hij daar ineens? Waarom? (Wordt vervolgd)