Niet zwanger, wel gezinsuitbreiding
Al een tijdje was ik aan het twijfelen... op zoek naar een nieuwe hond, of is dat teveel als ik straks in mijn eentje een kindje wil gaan opvoeden? Toen Saar overleed kreeg ik namelijk van verschillende kanten te horen dat ik maar beter even geen nieuwe hond kon nemen, en me eerst op mijn gezin moest gaan richten. Maar tussen wat anderen vinden, en wat ik voel en wil, zit toch wel een heel erg groot verschil.
Regelmatig keek ik al op de site van Rottweiler Rescue Nederland (voor de liefhebbers: rottieinnood.nl) om te kijken of zij een geschikte hond voor herplaatsing hadden.
En ineens eergisteren ontdekte ik daar een mooi 13 maanden jong teefje, Luna. Zij was door de fokker teruggehaald van haar eerste eigenaar, waar zij nogal verwaarloosd lijkt te zijn. Zij was sterk vermagerd, niet zindelijk, en had enorme verlatingsangst waardoor zij ging slopen. Inmiddels 2 maanden terug bij de fokker begint ze aardig aan te komen en is ze inmiddels zindelijk. Ook is sinds zij terug is in het roedel de verlatingsangst iets afgenomen, hoewel dat nog wel even moeilijk voor haar zal worden als zij weer alleen geplaatst wordt. Dat zal heel veel tijd, aandacht, liefde en geduld eisen, en daarnaast moet zij echt alles nog leren, dus echt als vanaf pup opnieuw worden opgevoed zeg maar.
Deze uitdaging ben ik bijna 4 jaar geleden al eens aangegaan met mijn Saartje, die toen bij mij kwam als 6-jarig puppy zeg maar, en daar heb ik echt een super hond aan gehad. Dus dat durf ik best nog een keer aan, en dapper heb ik gisteren de telefoon gepakt en gevraagd of deze mooie meid nog beschikbaar was, en of ik eens mocht komen kennismaken.
En vanavond was het al zover... om 20:00 uur belde ik aan, en werd in de deuropening begroet door vier springende en blaffende Rottweilers, hahaha. Het duurde even voor ik erlangs kon, maar eenmaal binnen werd ik van alle kanten uitgebreid besnuffeld natuurlijk. Ik bleek " goed volk" te zijn, lol, en al snel kreeg ik een lik over mijn hand, en toen de volgende, en zo alle vier. We waren vriendjes... en ik kon nu rustig onder het genot van een kop koffie in gesprek over Luna, terwijl de honden om de beurt nog eens kwamen snuffelen en knuffelen.
Van tevoren was mij al verteld dat zij haar niet zomaar bij iemand plaatsen, dat er al meer mensen waren komen kijken, maar die hadden zij afgewezen. We zouden praten, kijken hoe Luna op mij reageerde, en dan zouden zij er een nachtje over slapen. Maar toen ik weg ging zeiden ze beiden meteen dat ze er een goed gevoel bij hebben, en ze gaan mij morgen bellen om af te spreken wanneer ze Luna komen brengen. :D :D :D
Dolgelukkig ben ik met mijn nieuwe maatje, en ze is er nog niet eens.
En dan ook nog eens blij met mijn donor, die zelfs tijdens de kerst bereid is om een donatie te doen,
dus nu maar hopen dat verdere gezinsuitbreiding snel mag volgen.
reacties (0)