Vakantie. Gezellig. Behalve dan dat er een insect op m’n hoofd zat.
Het is dus vakantie.
En ik dacht: weet je wat, ik neem ze even mee naar buiten.
Frisse lucht. Zonnetje. Ze kunnen hun energie kwijt.
Ik kan zitten. Misschien zelfs een beetje… uitrusten?
Lieve, naïeve ik.
Ik zat.
Op een bankje.
25 weken zwanger. Bekken kraakt als een oude trap.
Maar ik zat.
En het leek even alsof alles klopte.
De kinderen speelden.
Ik had uitzicht.
Zandbak, voetbalveld, alles onder controle.
Tot ik iets voelde.
Op. M’n. Hoofd.
Niet hard. Niet duidelijk.
Maar wél kriebelig.
Wél verdacht.
Ik dacht: het is vast een blaadje. Of hoop. Of een teken van boven dat ik eindelijk rust verdien.
Maar nee hoor.
Daar kwam hij.
Mijn vijfjarige.
Glimlach breed. Handen zwart van het zand.
En ogen… twinkelend van pure misdaad.
Hij liep op me af.
Heel kalm.
Alsof hij me bloemen ging geven.
Maar ik ken dat gezicht.
Dat is geen bloemenhoofd.
Dat is een “ik heb iets gedaan wat je haat maar ik vind het héél grappig”-hoofd.
Hij bleef pal voor me staan.
Keek me aan.
En toen…
barstte hij zó hard in lachen uit dat ik dacht: hij breekt. Hij breekt fysiek.
Hij kon niet meer.
Buik vast. Wangen rood. Adem kwijt.
En ineens roept hij:
“HIJ ZIT OP JE HOOFD, MAMAAAA!!”
Pardon?
“Wie?”
“DE BEESTJE! Hij heeft héél veel handen! Hij masseert je hoofd!”
Wat.
Zeg.
Je.
Ik bleef stil.
Mijn gezicht vriendelijk.
Mijn hoofd: complete kortsluiting.
“Oké. Adem in. Adem uit.
Ik zei: “haal het weg.”
Hij: “Hij vindt het fijn bij jou.”
Ik: “Nou ik niet bij hem.”
Hij: “Hij hoort nu bij onze familie.”
Fantastisch. Stuur z’n BSN maar door dan.
Ik tikte op m’n hoofddoek.
Iets viel.
Het beest kroop weg.
Hij keek.
Dramatische stilte.
“Mamaaaa! Je hebt Kevin weggejaagd!”
Kevin.
Het beest had een naam.
Tuurlijk had-ie een naam.
En waarschijnlijk ook een geboortedatum, hobby’s en z’n eigen kamer op mijn achterhoofd.
Hij zuchtte diep.
“Hij was alleen. Nu moet hij weer een andere mama zoeken.”
Laat hem bellen met z’n mentor. Ik ben klaar met deze adoptie.
Hij draaide zich om.
Rende terug naar de zandbak.
“Misschien vind ik Bob!”
Top.
Als Bob ook op m’n hoofd klimt, verhuis ik.
Ik zat daar.
Zand op m’n schouder.
En ik dacht:
“Ik had gewoon binnen kunnen blijven.
Met thee.
En nul kriebelende familieleden.”
En nu ben ik dus benieuwd:
heb jij ook zo’n moment gehad?
Dat je dacht: “Dit is gewoon even een normale dag met m’n kind,”
en dat het totaal ontspoorde?🫣😜
reacties (18)