Ik wilde alleen het goede doen

Het was een gewone dag.
Tenminste… dat dacht ik.

Ik stond in de keuken, hoogzwanger, aan het koken, m’n hoofd bij alles wat nog moest.
Mijn kinderen speelden. Ze mogen niet zonder toezicht naar de speeltuin achter ons huis,
maar via het hek kunnen ze alles zien.

“Mama, mama, kijk!”
Ik liep naar buiten.

En daar zag ik haar.
Een meisje van zes.
Ze stond met een ander meisje.
En ze waren… aan het tongzoenen.
Lang. Herhaald. Bewust.
Niet speels. Niet per ongeluk.

Mijn kinderen keken met grote ogen.
Ze begrepen niet wat ze zagen.
En ik… ik voelde mijn moederhart meteen wakker schrikken.

Niet uit angst. Niet uit oordeel.
Maar omdat ik verantwoordelijk ben.
Voor wat mijn kinderen leren. Voor wat ze zien. Voor wat ze normaal gaan vinden.

Dus ik deed wat ik als moeder moest doen.
Ik liep naar het meisje toe.
Zacht. Kalm.
En ik zei:
“Lieve schat, dit hoort niet. Dit moet je niet doen.”

Niet hard. Niet beschuldigend.
Alleen begrenzend.
Omdat ze zes is. Omdat ze dat moet leren.

Ik vertelde het daarna eerlijk tegen haar moeder.
Ze zat op dat moment in haar tuin.

Ik was alleen maar een moeder.
Die het goede probeerde te doen.

Een dag later.
Het gebeurde opnieuw.

Mijn vijfjarige zoontje zag het nu als eerste.
Weer dat meisje.
Weer diezelfde handeling.
En hij puur, nog klein zei:
“Dat mag niet. Ik ga het tegen mama zeggen.”

Beide buurmeisjes, rende meteen naar huis.
En even later… viel het hek open
Hard. Schokkend.

Ik was weer aan het koken.
Toen kwam ze.
Haar moeder.
Schreeuwend.
Woedend.
Haar stem overspoelde alles.

“Mijn dochter is bang voor jou!”
“Je bent altijd boos op haar!”

En ik?

Ik stond daar.
In mijn eigen tuin.
Met mijn buik vol leven.
Mijn hart vol zorg.
En ik… werd ineens het gevaar.
De schreeuwende volwassene in een verhaal dat nooit van mij was.

Ik bleef kalm.
Ik ademde diep.
Ik liep naar haar toe.
Ik luisterde.

En langzaam… begon haar boosheid af te brokkelen.
Ze vertelde hoe zwaar ze het heeft.
Alleenstaande moeder.
Haar dochter is alles voor haar.

En ik?
Ik bleef daar staan.
Luisterend.
Meevoelend.

En toen hield ik haar vast.
Ik… hield haar vast.

De vrouw die me zojuist beschuldigde.
De vrouw die mijn hek zo wel open en dichtsmeet.
De vrouw die mijn kinderen bang maakte met haar stem.

Ik hield haar vast.
Omdat ik voelde dat ze brak.
En ik dacht: Misschien is dit wat we nodig hebben als moeders. Elkaar niet bestrijden. Maar vasthouden.

Ze hield mij ook stevig terug.

En toch…

Nu zit ik hier.
Op de bank.
Stilte in huis.
Mijn kinderen slapen.
Maar in mij stormt het.

Eén moment.
Eén zachte grens.
Werd een leugen.
En die leugen werd mijn gezicht.

Ik wilde alleen het goede doen.
Ik beschermde.
Ik begrensde.
Ik koos voor zachtheid.
En toch…
ben ik degene die nu hier zit met een brok in mijn keel
en tranen die ik niemand liet zien.

Omdat zelfs als je het juiste doet…
het soms voelt alsof jij degene bent die fout zat.

💔

Lieve lezer,
Als je dit leest en je voelt iets…
Een pijn, een brok, een herkenning misschien
Weet dan: ik wilde alleen het goede doen.
Niet om te controleren.
Niet om te oordelen.
Maar om moeder te zijn.
Voor mijn kinderen.
Voor die van haar misschien ook.

Soms is liefde… begrenzen.
En soms wordt dat niet begrepen.

Maar ik blijf kiezen voor wat goed is.
Zelfs als ik daardoor alleen blijf zitten met het verdriet.

🕊️
Misschien begrijp je me.
Misschien niet.
Maar als je even stil bent…
Voel je misschien wat ik voelde.

En dat is genoeg.

1730 x gelezen, 4

In Overig

reacties (18)


  • AshleyJessy

    Vrouw, moeder. Blijf jezelf! ❤️

    Ik bedenk altijd zo, zou ik willen dat mijn kind in deze situatie word aangesproken? Is m’n antwoord Ja? Dan ga ik ervoor. Jammer voor die moeder als ze niet mee eens is. Niet aan jezelf twijfelen, je doet het juiste.

    Blijf zacht en pedagogisch, dan kan je niet fout gaan.

  • Tweede83

    Het enige wat ik eruit haal is dat bij de tweede keer je zoon bij je komt en aangaf dat het buurmeisje er opnieuw stond te tongzoenen. Dat hij zegt dit mag niet.

    Wie weet wat die meiden hebben gezien en wat ze zelf willen uitproberen. Ik had denk ik gezegt dat deze soort zoenen niet op straat moet maar thuis. Dat dit beter is en dan het alsnog melden bij de ouders zodat die daarover in gesprek kunnen gaan.

    Tongzoenen op straat door kleine kids is voor mij ook niet goed.

    Die moeder is boos geworden omdat je denk ik haar ook een beetje hebt gepasseerd in eerste instantie. Maar waarschijnlijk door haar eigen situatie kon ze dit niet zo goed verdragen.

    Persoonlijk vind ik het niet erg als mijn kinderen op een vriendelijke manier aangesproken worden. Kunnen ze ook wel hebben. Maar ik zou het wel fijn vinden als mama dat dit wanneer ik er niet bij ben nog wel word aan mij of mijn man word gemeld.

    Ik vind het wel goed dat je het meisje hebt aangesproken. Dat je uiteindelijk wel goed met de buurvrouw uit elkaar bent gegaan is mooi. Ik hoop dat je het nu ook los kunt laten want je bent die boze mevrouw niet.

  • Dolledagen

    Lief dat je zo meedenkt en dat je de moeite neemt om dit zo rustig te benoemen. Dat waardeer ik oprecht.

    Ik begrijp jouw kijk ook. Iedereen zou het misschien net iets anders doen en dat is ook oké.

    Voor mij was het vooral een moment waarop ik voelde: ik wil hier nú iets van zeggen, op een rustige manier. Niet om iemand aan te vallen, maar omdat mijn kinderen er vol verbazing naar stonden te kijken en het écht niet begrepen. En dat raakte me als moeder.

    Het was voor mij geen oordeel, maar gewoon begrenzen. Liefdevol en zacht.

    Ik heb het daarna ook met de moeders besproken, en gelukkig konden we het uitpraten. Al raakte het me alsnog, want je doet iets met goede intenties en toch kan het anders vallen dan je hoopt.

    Ik kan het gelukkig wel loslaten😊

  • Dolledagen

    Lief dat je zo meedenkt en dat je de moeite neemt om dit zo rustig te benoemen. Dat waardeer ik oprecht.

    Ik begrijp jouw kijk ook. Iedereen zou het misschien net iets anders doen en dat is ook oké.

    Voor mij was het vooral een moment waarop ik voelde: ik wil hier nú iets van zeggen, op een rustige manier. Niet om iemand aan te vallen, maar omdat mijn kinderen er vol verbazing naar stonden te kijken en het écht niet begrepen. En dat raakte me als moeder.

    Het was voor mij geen oordeel, maar gewoon begrenzen. Liefdevol en zacht.

    Ik heb het daarna ook met de moeders besproken, en gelukkig konden we het uitpraten. Al raakte het me alsnog, want je doet iets met goede intenties en toch kan het anders vallen dan je hoopt.

    Ik kan het gelukkig wel loslaten😊

  • Lovelyness76

    Echt goed gedaan.

    En zolang jezelf weet dat het goed bedoeld is en met aandacht is gedaan.

    Dat is het belangrijkste.

    Wees trots op jezelf.

    En geniet nog even van je zwangerschap

  • Dolledagen

    Dankjewel🌷. Het is fijn om dit te lezen na alles, juist omdat het me meer deed dan ik had verwacht.

    Ik wéét dat ik het met liefde en aandacht heb gedaan, maar soms blijft er toch iets hangen als mensen je anders proberen neer te zetten.

    Jouw reactie voelt als een warme hand op m’n schouder. En dat doet oprecht goed.

    Ik ga proberen nog even bewust te genieten van de zwangerschap al smelt ik langzaam weg in deze hitte ☀️🙈

  • Mammavandrie3

    Ik had hetzelfde gedaan , goed of fout dat doet er niet toe , tegenwoordig moet je bij iedereen zowat op tenen lopen .

    Ik had het precies zelfde gedaan als jou.

    Succes met de zwangerschap met deze hitte

  • Dolledagen

    Wat fijn om te lezen, dankjewel. Het is inderdaad soms lastig, je moet overal voorzichtig mee zijn. Maar ik volgde gewoon m’n moedergevoel en daar sta ik nog steeds achter.

    En dankjewel voor je lieve woorden over de zwangerschap, dat waardeer ik echt! ☀️🤍

  • Mammo

    Hmmm... ik vind dat dit een lastige is. Je zegt dat je jouw kinderen wil leren wat normaal is en wat niet. Waarom greep je deze situatie dan niet aan om met hen het gesprek aan te gaan hierover?

    Ik vind het nogal wat dat je vanuit je huis de speeltuin in gaat om het kind te begrenzen. Dit kan voor een kind best bedreigend zijn. Je had er ook voor kunnen kiezen om naar de ouders van beide kinderen te gaan, dan hadden die ouders de ruimte gehad om op hun eigen manier het gesprek met de kinderen aan te gaan. En jij met die van jou. Ik denk dat je een paar stappen hebt overgeslagen.

    En waar komt van het kind en de moeder het idee vandaan dat jij altijd boos bent op het kind? Is ze al vaker aangesproken door jou? Jij hebt het over liefdevol begrenzen, maar ervaart het kind dat ook zo?

    Ik zeg niet dat de reactie van de moeder goed is. Maar ik vind wel dat je ook naar je eigen aanpak kan kijken. Ook al zijn je intenties goed.

  • Dolledagen

    Dank je voor je reactie. Ik lees wat je zegt, en ik begrijp dat je de situatie anders ziet dan ik, maar ik wil wel graag mijn kant uitleggen omdat het voor mij anders voelde dan hoe jij het nu verwoordt.

    Wat er gebeurde, was dat mijn kinderen van 5 en 7 iets zagen wat ze echt niet begrepen: een meisje van zes was bewust en langdurig aan het tongzoenen met een ander meisje. Ze riepen me erbij, zichtbaar in de war. En op dat moment voelde ik als moeder dat ik iets moest doen niet vanuit boosheid, maar vanuit verantwoordelijkheid.

    Ik heb dat meisje op een hele rustige, vriendelijke manier aangesproken. Geen harde woorden, geen verwijten. Alleen op ooghoogte benoemd dat dit gedrag niet oké is op die leeftijd. Het was kort en zacht. Wat me opviel tijdens het moment zelf, was dat het andere jongere meisje zij is pas vier meteen wegrende toen ik aan kwam lopen.

    Kinderen voelen vaak intuïtief aan wanneer iets niet klopt.

    En hoewel ze nog jong zijn, weten ze verrassend goed wanneer ze over een grens gaan ook al kunnen ze dat nog niet verwoorden. Het feit dat ze meteen naar huis rende, zonder dat iemand iets tegen haar zei, voelde voor mij alsof ze wel wist dat het niet oké was.

    Ik veroordeel haar niet. Ze is klein. En ik geloof oprecht dat dit geen opzettelijke ‘fout’ was. Maar het laat wel zien dat zelfs zij, op haar jonge leeftijd, besefte dat er iets gebeurde wat eigenlijk niet paste bij haar of de situatie.

    Dat bevestigde voor mij des te meer dat ik er goed aan deed om het op een rustige manier aan te kaarten. Niet uit boosheid. Maar omdat kinderen juist dán iemand nodig hebben die liefdevol zegt:

    “Dit hoort niet, lieverd. Dit is niet voor nu.”

    Daarna heb ik met beide moeders open en eerlijk gecommuniceerd. Niet achter hun rug, niet veroordelend, maar juist om alles in goed overleg te laten verlopen.

    Wat mij pijn deed, is dat ik daarna werd neergezet als iemand die “altijd boos” zou zijn, terwijl dat feitelijk niet klopt. Toen ik het meisje vroeg of ik vaker boos was geweest, gaf ze zelf toe: “Nee, alleen gisteren.”

    En dat was dus die ene keer dat ik haar liefdevol haar aansprak. Dus je vraag “waar dat idee vandaan komt” is hiermee beantwoord: het kwam niet uit waarheid, maar uit ongemak.

    En dat snap ik kinderen schrikken soms als ze begrensd worden. Maar dat maakt mijn reactie niet fout. Want ik weet van mij zelf dat ik uit rust en kalmte haar aansprak.

    Ik snap dat het voor sommige mensen ongemakkelijk is als iemand anders hun kind aanspreekt. Maar ik geloof dat we als ouders samen verantwoordelijk zijn voor wat kinderen doen en zien zeker als het direct invloed heeft op onze eigen kinderen.

    Ik voel me niet aangevallen door jouw reactie, maar het raakte me wel dat je zegt dat ik stappen heb overgeslagen. In mijn beleving heb ik juist alles met zorg gedaan: kalm gebleven, grenzen gesteld, en daarna open gecommuniceerd. Dat is alles wat ik als moeder kan doen.

    Ik hoop dat dit mijn intentie duidelijk maakt. We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar ik sta volledig achter hoe ik heb gehandeld.

    Als het om mijn eigen kinderen ging en iemand uit de buurt had dit gezien, dan had ik het juist gewaardeerd als diegene het op een respectvolle manier met mij én met hen zou bespreken. Niet uit bemoeizucht, maar uit betrokkenheid.

    Want dat is wat we als ouders ook voor elkaar kunnen betekenen: niet wegkijken, maar elkaar helpen juist bij dingen die gevoelig liggen.

  • Nog-even!

    Zou het kunnen dat je op andermans kind anders overkomt dan jij zelf denkt?

  • mammavaneenmeisje

    Twijfel niet aan jezelf, je hebt goed gehandeld! Als ik het lees krijg ik de indruk dat de moeder van het meisje haar pijn op jou projecteerde door zo te reageren. Wellicht heeft ze het idee dat ze als moeder zijnde het niet goed doet en dat iets liefs bedoeld in haar hoofd overkomt als het -zie-je-wel- effect, dat ze niet hoort hoe je het bedoeld maar alleen blijft hangen dat haar lieve kind iets deed wat niet de bedoeling is en ze zichzelf als moeder de schuld ervan geeft.

    Overigs vind ik het ook best shockerend dat 2 meisjes van 4 en 6 jaar dit al doen. Ik vraag mezelf oprecht af waarom gebeurde dit en wie heeft ze ooit uitgelegd wat tongzoenen is? Komt dit weg vanuit het lentekriebels onderwijs wat gegeven wordt? Ik vind het eerlijk gezegd beangstigend en ongezond dat kinderen op steeds jongere leeftijd hier al mee bezig zijn. Verdrietig voor deze meisjes maar ook dit te horen als moeder/ ouders zijnde.

    Echt, niet twijfelen aan jezelf, je hebt het uit liefde gezegd. Ik zou (als het mijn kind was, hoe pijnlijk het ook is) toch graag willen weten. Alleen maar petje af voor jou! Probeer van je zwangerschap te genieten en het niet te laten beïnvloeden! 🫂

  • Dolledagen

    Dat is natuurlijk altijd mogelijk, kinderen beleven situaties soms op hun eigen manier. Maar ik weet heel goed hoe ik in zulke momenten ben rustig, duidelijk en respectvol. Dat is niet iets wat ik achteraf hoef te analyseren, dat zit in mijn karakter.

    Ik heb haar op een vriendelijke toon aangesproken, zonder verwijt, puur vanuit zorg. En daar sta ik nog steeds volledig achter. 🤗

  • Dolledagen

    Dankjewel voor je reactie. Je woorden kwamen binnen zacht, oprecht en zonder oordeel. 💜

    Het is soms moeilijk uit te leggen hoe iets je raakt als je vanuit zorg handelt, en vervolgens verkeerd begrepen wordt. Je denkt na, je weegt je woorden, je blijft rustig, je doet je best om liefdevol te reageren… en toch kan het voelen alsof alles wat je doet onder een vergrootglas ligt. Terwijl je diep vanbinnen alleen maar het goede bedoelde.✨

    Wat je zegt over het projecteren van pijn dat herken ik. Ik heb haar reactie ook zo gevoeld. Niet vanuit woede, maar vanuit iets diepers. Onzekerheid misschien. Onmacht. En ergens ook verdriet. Want moeder zijn raakt je precies op die plekken waar je het meest kwetsbaar bent. En soms uit zich dat op een manier die je zelf niet eens begrijpt. Dat probeer ik in mezelf ook te blijven zien. Zonder oordeel. Met zachtheid.

    Wat je benoemt over die meisjes raakte me ook. Ik vond het heftig om te zien. Niet uit veroordeling naar hen toe, maar vanuit zorg. Omdat het vragen oproept over wat kinderen al meekrijgen. En hoe vroeg ze dingen imiteren die ze nog niet begrijpen. Het zijn zulke kleine zieltjes… je zou willen dat ze op die leeftijd alleen nog hoeven te spelen, lachen, schommelen, kind zijn. Het is verdrietig, en tegelijk ook een teken van hoe belangrijk het is dat we als ouders blijven opletten. Zonder angst, maar wel met open ogen.

    Dus dankjewel. Voor je zachtheid. Voor je eerlijkheid. En voor het gevoel dat ik even niet hoefde te verdedigen, maar gewoon mocht voelen.

    Ik neem je woorden met me mee, juist nu.

    Ze brengen me even terug bij rust, en daar was ik aan toe🍀🌷

  • Paxkast

    Door de reactie van haar merk je dat ze het er zelf ook niet mee eens is. Alleen ze probeert haar best te doen, daarom raakt het haar ook zo. Je deed het goede. Zeker niet aan twijfelen!

  • Dolledagen

    Dank je wel. Je verwoordt precies wat ik zelf ook voelde: dat haar reactie misschien niet alleen uit boosheid kwam, maar ook uit onmacht. En dat is precies waarom ik rustig ben gebleven, zelfs toen ze zo fel was. Ik voelde ergens dat er meer achter zat.

    Ik weet dat ik het juiste heb gedaan, en ik ben blij dat jij dat ook zo ziet. Het doet me goed om te lezen dat er begrip is voor de situatie, voor mijn intentie, en ook voor de moeilijkheid ervan.

    Dank je nogmaals voor je mooie woorden. ❤️

  • Denelientjes

    🫶 en je hebt ook het juiste gedaan.

    Die moeder had dat nodig.... en zit vast ook op de bank te denken.

  • Dolledagen



    Dankjewel, dat is lief van je. Ik voelde ook dat ze het even kwijt moest, en ik heb gehandeld zoals ik dat als moeder altijd zou doen met rust en vanuit zorg. 😊